พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 270

ตอนที่ 270 เสี้ยมเขาควายให้ชนกัน

หลิงหลงฮูหยินเอนกายอยู่บนเก้าอี้หน้าระเบียงทางเดิน คลุมเสื้อบางบนไหล่ไว้หนึ่งตัว ใบหน้าไม่ได้ทาเครื่องสำอางแม้จะไม่นับว่างดงามและเยาว์วัย แต่ผมยาวที่เพิ่งสระเสร็จ ก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ทั้งตัวดูสะอาดสดชื่นไม่มีสิ่งใดเทียบได้อย่างชัดเจน

บุรุษบางครั้งก็ชอบร่างกายที่ยังสาวมีชีวิตชีวา แต่บางครั้งก็คิดถึงความรู้สึกเดิมๆ เสื้อผ้าใหม่ย่อมดีกว่าตัวเก่า แต่คนเก่าย่อมดีกว่าคนใหม่

นางเงยหน้าขึ้น มองพระจันทร์เต็มดวงที่กำลังเปล่งประกายสว่างไสว หยาดน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลพรากลงมา

แต่นางก็รีบเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว ครั้นแล้วแสดงสีหน้าที่หัวรั้นออกมาอย่างชัดเจน

นางรู้ว่าห่างไปไม่ไกลนัก มีเงาร่างสายหนึ่งกำลังมองมาที่นาง

นางค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ คืนนี้ จะมีอยู่สองอย่างที่สามารถเป็นไปได้

อย่างแรกคือ หลานหยู้จะกลายเป็นคนของเขา เช่นนั้นก็ยังมีผลประโยชน์ต่อนาง เพราะนางเป็นคนผลักดันหลานหยู้ ถึงอย่างไรหลานหยู้ก็ต้องพูดคำพูดของนางเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแน่นอน

อย่างที่สองที่จะเป็นได้ก็คือ เขาจะมองแผนการของหลานหยู้ออก หลานหยู้ที่เป็นสาวใช้คนหนึ่งไม่กล้าพูดจาส่งเดชแน่ นางจะบอกไปตามความจริง ดังนั้น เขาจะต้องมา และจะมาพร้อมกับความโกรธที่เขาสูดดมเทียนเหอเข้าไป

ด้านนอกเรือนเดี่ยวมีกลิ่นดอกกระดังงาพุ่มใหญ่โชยออกมา ในเรือนกลับมีกลีบดอกลำโพงม่วงถูกเผาอยู่ในน้ำหนักที่เด็ดมาตามต้องการ หลังจากตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นในเรือนเดี่ยวขึ้นครั้งที่แล้ว นางล้มเหลวเพราะน้ำหอมที่อยู่ในมือของนาง แต่สุดท้าย นางก็จะลุกขึ้นมาโดยการใช้ประโยชน์จากน้ำหอมเหล่านี้

เดิมทีนางยังหวังกับลูกสาวของตน แต่ลึกๆ ในใจของนางจริงๆ ก็รู้ว่า ไม่ว่าเสี้ยโล่เยว่จะเข้าไปหรือไม่ นางก็ไม่แยแสตัวเอง

มีหน้ามีตามามากกว่าสิบปี ตอนนี้นางกลับไปมีชีวิตที่ไม่ได้รับความสำคัญเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว

โชคดีที่หลายปีมานี้นางเก็บเงินเอาไว้บ้าง เงินจำนวนนี้ มากพอที่จะทำให้นางซื้อตัวบ่าวรับใช้เข้าจวนจำนวนหนึ่ง

เรือนเดี่ยวกำลังจะถูกรื้อออก ลานด้านหน้าก็คงเข้าไปอยู่ไม่ได้ สักวันก็จะถูกรื้อออก นางก็ต้องย้ายออกไป หากออกไปจากจวน

เฉิงเสี้ยง นางก็ไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว ดังนั้นนางจะต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่ออยู่ที่นี่

เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางก็เงยหน้าขึ้นมา จ้องมองเขาอย่างเงียบๆ ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มว่า “เจ้ามาแล้วงั้นหรือ? ”

ในสายตาของเฉิงเสี้ยงเต็มไปด้วยความโกรธ จ้องมองสตรีที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ที่ทำให้เขาทั้งรักและโกรธ

หลังจากระบายความโกรธไปแล้ว ก็เป็นฉากรักที่เหมือนกับพายุฝันที่บ้าคลั่งของชายหญิง

เมื่อหลานหยู้กลับมาถึงเรือนเดี่ยว นางยืนอยู่นอกประตู บนตัวสาวชุดของเสี้ยโล่เยว่ ปักปิ่นปักผมหยกขาวบนศีรษะ แต่งหน้า

อย่างสวยงาม แต่ทั้งหมดนี้ มันน่าขำมากขนาดไนกัน?

นางรู้มาตลอดว่าเฉินหลิงหลงเพียงอยากจะใช้ประโยชน์จากนางเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่านางจะใช้ประโยชน์เช่นนี้

นางกำหมัดแน่น สายตาก็แผ่ความโกรธแค้นออกมาเล็กน้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินหลิงหลงถามเฉิงเสี้ยงที่สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ผมยาวปล่อยสยาย ท่าทางอ่อนโยน และไม่พูดไม่จากอะไรสักคำด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

เฉิงเสี้ยงก็ไม่ได้พูดอะไรกับนางสักคำ ความผิดพลาดเมื่อคืนนี้ มันทำให้เขาหงุดหงิดใจมาก เขาดูถูกหลิงหลงฮูหยินผู้นี้ และไม่ได้รู้สึกรักอะไรอีกแล้ว เดิมทีก็เป็นคนที่ไม่ควรยุ่งด้วยที่สุด

“ท่านเฉิงเสี้ยงค่อยๆ เดินนะเจ้าคะ! ” หลิงหลงฮูหยินถอนสายบัวเพื่อส่งเขา น้ำตาก็ปริ่มออกมาจากดวงตา

เฉิงเสี้ยงหมุนตัวแล้วเดินออกไป สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ! ” เฉินหลิงหลงพุ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน กอดเขาจากทางด้านหลัง พูดเสียงสะอื้นอย่างรวดเร็วว่า“ท่านเฉิงเสี้ยง ให้ข้าได้ดอกท่านสักพัก ข้ารู้ว่าหลังจากครั้งนี้ ท่านก็จะไม่มาหาข้าอีก ข้าเองก็ต้องออกไปจากจวนเฉิงเสี้ยง ฐานะของสามีภรรยาก็ต้องจบลง ถึงอย่างไรมันก็ยากจะปล่อยวาง ข้าไม่มีข้อเรียกร้องใดอื่น แค่อยากจะกอดท่านอย่างนี้สักครู่”

น้ำตาเปียกชื้นเสื้อด้านหลังของเขา ในความรำคาญของเฉิงเสี้ยงก็ยังมีความสงสารอยู่ส่วนหนึ่ง ความสงสารในส่วนนี้ทำให้เขาตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดพลาดมาก

“ใครบอกว่าเจ้าต้องออกไปจากจวนเฉิงเสี้ยง? จวนออกจะใหญ่ขนาดนี้ ถึงอย่างไรก็มีที่ให้เจ้าอยู่” เฉิงเสี้ยงกล่าวอย่างเรียบเฉย

ทันใดนั้นสีหน้าของหลิงหลงฮูหยินก็ดีอกดีใจขึ้นมา “ท่านให้ข้าอย่างที่จวนเฉิงเสี้ยงหรือเจ้าคะ? ”

“เจ้าเป็นแม่ของเสี้ยโล่เยว่ ไม่ควรไปจากจวนหลังนี้ หากเจ้าไป สิ่งที่ชาวบ้านทั้งหมดคาดเดาเอาไว้จะเป็นเรื่องจริง” เฉิงเสี้ยงพูดขึ้นมาเช่นนี้ ก็ยังคงโกรธจนกัดฟันกรอดๆ