พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 28

ตอนที่ 28 อาบน้ำ

อ๋องเหลียงถูกส่งไปที่ตำหนักชางเชิง ตอนที่ถูกส่งไป ฮองเฮาเรียกหาหลีโม่

นางจ้องดูหลีโม่ สีหน้าเคร่งเครียด “ ข้าไม่รู้ว่าในใจเจ้าคิดอะไร คิดจะทำอะไร ถึงได้ให้ท่านอ๋องมาพูดเช่นนี้ ให้เขาต้องตัดสินใจเด็ดขาด ข้าไม่เห็นด้วย แต่อำนาจของอ๋องชือเจิ้งตัดสินใจ ข้าเลยต้องทำตาม ถ้าหากว่าอ๋องเหลียงออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้แล้วเกิดอะไรขึ้น ข้าจะมาคิดบัญชีกับหัวเจ้า”

หลีโม่คิดไม่ถึงว่าอ๋องชือเจิ้งจะออกคำสั่งเสียงแข็งเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าอำนาจอยู่ในมือนางมากกว่าฮองเฮา ในขณะเดียวกันก็ทำผิดต่อฮองเฮาด้วย นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก

ตัวเองจะต้องระวังตัวให้ดี มิเช่นนั้น ก็อย่างนั้นก็ไม่อาจรักษาหัวตัวเองไว้ได้ ยังกล่าวอีก

นางเงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮองเฮา “ฮองเฮา ข้อน้องไม่ได้มีความคิดอะไรในใจหรือความเห็นแก่ตัว ด้วยใจที่เป็นแพทย์ ทุกคนเหมือนกันหมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข้าน้อยที่เป็นหมอหญิงธรรมดาจะได้มารักษาผู้สูงศักดิ์อย่างอ๋องเหลียง ข้าน้อยเพียงดูตามอาการของคนไข้ว่าต้องใช้วิธีไหนในการรักษา ไม่เช่นนั้น ข้าน้อยคงไม่ต้องให้อยู่ในความเสี่ยงมากอย่างนี้ ฮองเฮาได้โปรดเข้าใจข้าน้อย ข้าน้อยจะใช้ความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดที่เรียนมาในการรักษาอ๋องเหลียง”

ฮองเฮาจ้องมองนางอยู่นาน ถึงจะพูดออกมาอย่างเย็นชา “หมอหลวงพูดกับข้าว่า สภาพของอ๋องเหลียงไม่ควรเคลื่อนย้าย ยิ่งไม่ควรออกไปโดนลมข้างนอก แต่ว่าเจ้าก็ยังทำ และพยายามให้อ๋องชือเจิ้งเชื่อและสนับสนุน ให้เข้าตัดสินใจ ให้ข้าไม่มีอำนาจที่จะไปคัดค้านได้ เพียงเพราะว่าฮ่องเต้บัญชามา เขาเป็นคนตำแหน่งสูงสุดในวังฝ่ายหลัง ทำการตัดสินใจอะไรก็ได้ เจ้าเป็นคนฉลาด ต้องมีการช่างน้ำหนักในใจอยู่แล้ว หากเจ้ามีใจเห็นแก่ตัวเลือกเข้าข้างอ๋องชือเจิ้งเพื่อมาทำร้ายอ๋องเหลียง ข้าจะไม่สนอะไรทั้งนั้นยังไงก็ต้องเอาหัวเจ้าย้ายบ้าน”

ประโยคสุดท้ายนี้ เป็นการข่มขู่ได้อย่างหนักแน่น หลีโม่เป็นคนรู้ว่าต้องทำอย่างไรให้อ๋องซือเจิ้งบีบบังคับให้เคลื่อนย้ายอ๋องเหลียงไปที่ตำหนักชางเชิง เดิมทีนางก็ไม่เชื่ออ๋องชือเจิ้ง วันนี้เห็นอ๋องชือเจิ้งเด็ดขาดด้วยตัวเอง ก็ยิ่งทำให้นางประหลาดใจ

ดังนั้นฉันจึงเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่ไว้วางใจ ไปกระทั่งไม่ไว้ใจตนเอง

หลีโม่รู้ดีว่าจะเอาอะไรมาประกันก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงก็ต้องพูดความจริงไป ดังนั้น นางกล่าว “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

ฮองเฮามองหน้านางอย่างกินเลือดกินเนื้อ ไม่อดกลั้นอะไรทั้งนั้นพูดว่า “ เห็นแก่เจ้าที่ต้องดูอ๋องเหลียง ข้าจะให้คนพาเจ้าไปอาบน้ำหวีผมไป เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยออกไป”

“ขอบพระทัยฮองเฮา!” หลีโม่โค้งคำนับ

หยางมามาพานางไปด้วยตัวเอง แน่นอนว่าคงใช้อ่างอาบน้ำของฮองเฮาไม่ได้ แต่หยางมามาพานางไปที่ห้องอาบน้ำของนางเอง ที่มีมามาไม่กี่คนที่ใช้ด้วยกัน

หลีโม่ลองวัดอุณหภูมิน้ำดู น้ำอุ่นค่อนข้างร้อน แต่บาดแผลของนางรู้สึกเจ็บ แต่การได้ทำความสะอาดแบบนี้สำหรับนางทำให้สบายใจขึ้นมาได้ ร่างกายที่เหนียวเหนอะหนะก็ค่อยคลายลง เปลี่ยนเป็นความสบายอย่างเอาอะไรมาเปรียบไม่ได้

นางใช้เข็มทิ่มตัวเองไปสองเข็ม จับตัวเองไว้สักพักหนึ่ง

หยางมามาไปเอาชุดมาให้นางเปลี่ยน เป็นชุดที่นางในเข้ามาถวายตัวใส่มา ร่างของหลีโม่ค่อนข้างผอม ใส่ไปแล้วเอวก็ยังหลวมมีพื้นที่ว่าง ใบหน้าที่เปื้อนเลือดหลังจากได้ล้างให้เรียบร้อย ก็เผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวสวยเนียนนุ่ม หยางมามาทาแป้งฝุ่นบาง ๆ บนหน้าที่ขาวและริมฝีปากที่แห้ง ทำให้คนทั้งคนเปลี่ยนไปไปมาก

หยางมามาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ​ “สาวน้อยคนนี้สวยจริง ๆ เข้าวังมาสองครั้งก็มีแต่บาดแผลทั้งตัว เป็นคุณหนูใหญ่ที่ทั้งโทรมและสกปรก ทำไมถึงเป็นเช่นนี้......อั้ย”

นางลอบถอนหายใจ แสดงให้เห็นได้ชัดว่ารู้ว่าอะไรควรไม่ควร รู้ว่าตัวเองไม่ควรที่จะไปวิจารณ์ในบ้านข้าราชการใหญ่ เพียงแต่แค่อดไม่ไหว เลยพูดสักหน่อย

หลีโม่ฟังแล้วรู้สึกได้ถึงความเอ็นดู นางพูดยิ้ม ๆ เล็กน้อย “ ยังดีที่มีหยางมามาเอ็นดู ก็ถือว่ามีบุญแล้ว “

หยางมามามองไปในดวงตานาง “ได้ความเอ็นดูจากนางกำลังไม่มีประโยชน์ ต้องได้ความเอ็นดูจากฮองเฮาถึงจะดี แต่จะได้รับความเอ็นดูจากฮองเฮานั้น ต้องรักษาอ๋องเหลียงได้ เรื่องที่หมอหลวงทำไม่ได้ เจ้าจะทำได้ไหม”

หยางมามาไม่ได้แค่ถามเฉย ๆแต่อยากรู้ นางหวังว่าเสี้ยหลีโม่จะรักษาอ๋องเหลียงได้