พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 287

ตอนที่ 287 นายหญิงแก่ถูกกัด

เซียวโธ่เห็นว่าหลีโม่จัดการไปแล้ว2คน กล้าฆ่าคน แต่ละท่าล้วนเอาชีวิต ทำให้เขามีใจที่ฮึดแรงขึ้นสู้ มากกว่าปกติ

มือสังหารสองคนถูกจับมัด คนที่เหลือก็จะไปช่วย

หลีโม่ก็มีโอกาส วิ่งไปกาบขวาเรือ กระโดดออกไป จะตัดเชือกเรือเล็กสำรองออก

แต่ว่ามือสังหารสองคนตามเข้ามา หลีโม่เหลือเพียงเท้าสองข้างที่เกี่ยวกาบเรือไว้ เชือกถูกตัดไป1ด้าน เรือห้อยโคลงเคลง เหลืออีกด้านที่มัดอยู่ หลีโม่รีบพุ่งเข้าไป จับเชือกอีกด้านไว้ ร่างกายของนางห้อยโคลงเคลงพร้อมกับเรือลำน้อย

เซี่ยวโธ่หลุดออกมาได้ ก็รีบวิ่งเข้ามา ข้างหลังมีคนตามมา เขาออกแรงกระโดดตัดเชือกอีกด้านออก หลีโม่ก็ตกน้ำพร้อมกับเรือ

หลีโม่ว่ายน้ำเก่ง ตกน้ำไปก็รีบลอยขึ้นมา ว่ายไปทางเรือสำรองแล้วปีนขึ้น

นางแกะขวดเกลือดูยาเม็ด โชคดีที่ห่อไว้อย่างดี น้ำเลยไม่เข้าไป

เซียวโธ่ก็ปีนตามขึ้นมา เขาแกะไม้พายที่มัดติดอยู่ออก แล้วใช้แรงพายเรือ พูดอย่างหอบๆว่า “มือสังหารพวกนี้ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา แต่ไม่น่าจะเป็นกลุ่มสุดท้าย เสี้ยหลีโม่ พวกเราไม่น่าจะรอดกลับไป”

หลีโม่มองไปที่ทะเลอันเค้งคว้าง ชี้ไปข้างหน้า อย่างตกใจ “ข้างหน้ามีเรือสินค้าหลายลำ ไม่สิ 10กว่าลำ”

เซียวโธ่หยุด แล้วมองไปทางที่หลีโม่ชี้นิ้ว ทางนั้นมีเรือจำนวนกำลังแล่นมาทางพวกเขา แล้วหัวเราะขึ้นว่า “ก็ดี ตายเป็นตาย สู้ตายละกัน”

มีลูกศรยิงมาจากด้านหลัง เสียงดังฉึก ยิงถูกเข้าที่ขวดเกลือเก็บยา ลูกศรติดไฟอยู่ ขวดเกลือถูกยิงแตกก็ติดไฟขึ้น

“หลีพูดอย่างโมโหว่า “ความพยายามตั้งหลายวัน เสียเปล่าเลย”

“หนีเถอะ！” เซียวโธ่รีบลากหลีโม่กระโดดน้ำก่อนที่ลูกธนูไฟจะยิงมาถึง

ธนูไฟไม่ลงไปในน้ำ ดับไปก่อน ทั้งสองคนไม่กล้าโผล่ขึ้นมา ได้แต่ออกแรงว่ายน้ำ รีบผุดหัวมาหายใจแล้วรีบลงไปว่ายต่อ

คลื่นทะเลแรงมาก ผลักให้ทั้งสองไปข้างหน้า โดยทั้งสองไม่รู้ว่ากำลังไปทิศทางไหน ลูกธนูข้างหลังก็ยิงไม่หยุด ในที่สุด ตอนที่โผล่หัวมาหายใจนั้น แขนของหลีโม่ถูกยิง แขนนางไม่มีแรง ว่ายน้ำไม่ได้ แล้วก็จมไป

เซียวโธ่อยู่ในน้ำก็ลากนางว่ายต่อไป น้ำทะเลด้านหลังกลายเป็นสีแดง เซียวโธ่กังวลใจมาก มือสังหารก็ยังตามมาข้างหลัง แต่ดูเหมือนว่าจะใช้ลูกธนูหมดแล้ว พวกนั้นกระโดดลงทะเลตามมา

ทั้งสองคนหายใจกันเฮือกใหญ่ หลีโม่ทดเจ็บและพูดว่า “เซียวโธ่ เจ้าไม่ต้องสนใจข้า เจ้ารีบหนีไป รีบกลับไปบอกท่านอ๋อง เรื่องวิธีการทำยาแก้ ให้เขาส่งคนมาเอายาที่เกาะคนบ้า”

“เจ้าหุบปากเลย ในเมื่อมาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกัน ” เซียวโธ่แหกปากพูด

ร่างหลีโม่ค่อยๆจมลง “ไม่ ถ้าเจ้าเอาข้าไปด้วย เราจะตายกันหมด โรคผีดิบก็จะไม่มียารักษา เจ้าหนีไป ปล่อยข้าไว้ นึกถึงส่วนรวม”

เซียวโธ่เห็นนางดิ้นออก ก็โกรธจนทุบคอให้นางมึน “เจ้าหุบปากซะ”

หลีโม่หันไปเห็น มือสังหารจำนวนมากกำลังตามเข้ามา แล้วเรือก็แล่นเข้ามาใกล้แล้ว นางสัมผัสได้ว่าใกล้ตาย ก็สูดน้ำมูก เหมือนจะร้องไห้ ซือถูเย้น ข้าคิดถึงเจ้า

นางยกมือขึ้น แล้วหมุนกำไลสะกดจิต ปล่อยพลังงานออก พลังหมุนเป็นวง นางออกแรงถีบเซียวโธ่ออก แล้วรีบพูดว่า “ไปบอกซือถูเย้น ว่าข้าชอบเขา”

ร่างนางถูกก้อนพลังหมุนลงไป พลังงานจำนวนมากทำให้นางสลบ นางปล่อยตัวให้หมุนไปตามพลัง

เมื่อเซียวโธ่ตั้งตัวได้ก็ไม่เห็นนางแล้ว ทำให้เขาตกใจตะโกนว่า “เสี้ยหลีโม่ เสี้ยหลีโม่！”

แต่ว่างทะเลกว้างใหญ่ หาหลีโม่ไม่เจอแม้แต่เงา

มือสังหารตามเข้ามา เซียวโธ่ไม่มีวิธีที่จะตามหานาง ได้แต่ว่ายน้ำไปอย่างไม่คิดชีวิต หวังว่าจะรอดกลับไป เอาวิธีการรักษากลับไปบอกท่านอ๋อง

ไม่มีหลีโม่ด้วย เขาว่ายน้ำเร็วมาก ว่ายหนีมือสังหารทิ้งไว้ข้างหลัง