พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 288

ตอนที่ 288 ซ้อนแผน

ความมืดปกปิดสายตาความเศร้าของซือถูเย้น “ทางอำเภอจี้ชุน ยังไม่มีข่าวมาหรือ?”

“ยังไม่มี คนของสำนักฉาวได้ไปสอดแนมแล้ว แต่ว่า ก็ดั่งที่พวกนั้นว่า ค้นทะเลหา.... ก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร อีกอย่าง.....”

จิ่นเฉิงเงียบไป ไม่ได้พูดต่อ คนสำนักฉาวบอกว่า คนที่ตายลงไปใต้ทะเล ไม่แน่ว่าจะเหลือศพ

ค่ำคืนที่เข้าสู่ฤดูใบไม่ร่วงพักความร้อนจากตอนกลางวันไปสิ้น ซือถูเย้นโบกแขนเสื้อ ก้มหน้าลงมองไปข้างล่าง

“สั่งการไปยังสิงปู้ ว่ามีคนมาบอกความลับ เรื่องโรคผีดิบระบาดมีคนตั้งใจก่อความไม่สงบในเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว สั่งให้สิงปู้เข้าร่วมตรวจสอบหลักฐานที่คนฟ้องร้องมา วันพรุ่งนี้ให้ส่งออกไป แล้วสั่งให้เซียวโธ่กับสิงปู้จัดการเดินทางไปยังเกาะคนบ้า ไปตรวจสอบการเกิดโรค แล้วทำยารักษามา ”

“รับทราบ ！”

“ขอสั่งให้ทหารอำเภอจี้ชุน ให้ลงมือค้นหาในน่านน้ำทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย หรือเหลือแค่เสื้อผ้า ก็จงหามาให้ข้า ”

“ขอรับ！” เสียงจิ่นเฉิงเริ่มสำลัก

“สั่งให้ฝ่ายในเขียนประกาศ ปิดไปทั่วแผ่นดิน ว่าเสี้ยหลีโม่หาตัวยาแก้โรคระบาดได้แล้ว แต่ตัวนางเองถูกทำร้าย เป็นตายร้ายดียังไม่รู้”

ซือถูเย้นสั่งการมาหลายข้อ แต่ก็ไม่ทำให้จิตใจเย็นลง รู้สึกผิดอย่างมาก เขาควรจะไปกับนางด้วยตัวเอง

ตอนนั้นเขาเลือกที่อยู่ในเหมืองหลวง จะทำลายพวกคนติดเชื้อให้หมด จับตัวแม่ชีนั้นมา แม่ชีคนนั้นรู้ไม่มาก รู้แค่ว่าเกี่ยวข้องกับนายหญิงแก่ของจวนเฉิงเสี้ยง เขาทำให้แม่ชีถูกหวางหยูกัดเข้า แล้วรอการเรียกตัวจากนายหญิงแก่

ถ้าหากนายหญิงแก่ฆ่าหลีโม่สำเร็จแล้ว แล้วไม่ปล่อยผีดิบมากัดคนอีก และไม่เรียกแม่ชีมาอีก นางก็คงไม่หลงกล

แต่ว่า นางต้องการจะช่วยเหลียงไท่ฝู้ก่อความวุ่นวายในเมืองหลวง สร้างอำนาจให้ตระกูลเสี้ย ดังนั้น ถึงแม้นางจะฆ่าหลีโม่แล้ว แต่ก็ไม่ยอมเสียโอกาสที่จะสร้างผลงานให้องค์รัชทายาทและเหลียงไท่ฝู้

หลีโม่เป็นตายร้ายดีก็ยังไม่รู้ คนจำนวนมากเสียใจกับเรื่องนี้ แต่ว่าทุกคนก็ยังมีความหวัง เพราะยังไม่พบศพของนาง

มักรู้สึกว่าหลีโม่นั้นฆ่าไม่ตาย เดี๋ยวนางก็กลับมา

เฉินหลิ่วหลิ่วไปหาซือถูจิ้ง แล้วร้องไห้ยกใหญ่

ซือถูจิ้งปลอบนาง นางก็เงยหน้าขึ้น “องค์หญิง ข้าก็คิดว่าข้าจะตายแล้ว ”

ซือถูจิ้งดุด่าว่า “พูดจาเหลวไหลอะไร? ใครบอกว่าเจ้าจะตาย? ”

หลิ่วหลิ่วเช็ดน้ำตา ความเศร้าเต็มดวงตา “ช่วงเวลาที่หลีโม่กับเซียวโธ่ไปที่เกาะคนบ้านั้น ข้าเป็นห่วงเซียวโธ่มาก ใจคิดถึงแต่เขา ตอนนอนก็ยังฝันถึงเขา ข้าคิดว่า ถ้าซูชิงยอมแต่งกับข้า ข้าก็คงไม่แต่งด้วย ข้าอยากเป็นเจ้าสาวของเซียวโธ่ แต่เขาไม่ยอมสู่ขอข้า”

“เขาไม่สู่ขอเจ้า เจ้าก็ไม่ตายนี่ อย่าไปเชื่อคำพวกนั้น โชคชะตาคนเราไม่แน่นอน เชื่อข้า ” ซือถูจิ้งมองเฉินหลิ่วหลิ่วที่ไม่รู้ว่าหน้าตาจะเศร้าอะไรขนาดนั้น เพราะคำว่ารัก ทำร้ายคนขนาดนี้

“แต่ท่านย่าบอกว่าเป็นไปได้ ถ้าข้าไม่แต่งงาน ต้องตายแน่”

“ย่าเจ้าก็แค่หลอกเจ้า หวังว่าเจ้าจะรีบมีครอบครัว”

หลิ่วหลิ่วเงียบ คำพูดพวกนั้นย่าพูดให้ฟังแต่เด็ก นางเชื่อเป็นตุเป็นตะ

เพราะว่าย่านางไม่เคยพูดเล่น

ตัดมาทางจวนเฉิงเสี้ยง

นายหญิงแก่ส่องกระจก ข้างหลังมีชุ่ยยุ่นกูกูยืนตัวสั่นอยู่ แม่ชีถูกทุบจนตายแล้ว ทุบจนสมองไหลออกมา ตายอย่างอนาถ

แผลที่คอของนางเลือดหยุดไหลแล้ว แต่ว่า แผลลึกมาก จนน่าตกใจ แต่สิ่งที่ทำให้น่าตกใจที่สุดคือ นายหญิงแก่ถูกคนติดโรคผีดิบกัดเข้าให้ นางก็จะกลายเป็นผีดิบ

มือนางสั่นเบาๆ ด้วยความกลัว นางเคยเห็นคนติดโรคนี้ รู้ว่าพวกมันจะบ้าก่อนที่จะตาย อยู่ได้มากสุด10กว่าวัน

นางจะตายแล้วหรือ? นางยังตายไม่ได้ นางไม่ยอม