พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 303

ตอนที่ 303 พิธียกน้ำชา

กลางดึก หลีโม่คลานกลับไปที่เตียงเป็นรอบที่สาม

นอนขดตัวอยู่ข้างตัวด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง คราวหน้านางจะต้องได้นอนด้านใน

ซือถูเย้นพลิกตัว ลำขาแกร่งทับบนหน้าท้องของนาง นางเกลียดจนแทบอยากจะกัดเขา

นางกำหมดไว้ข้างกาย อยากจะชกลงบนใบหน้าของเขาสักหมัด แต่เมื่อเห็นใบหน้าซื่อไร้อันตรายของเขา ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้อีกครั้ง ทำได้เพียงนอนหลับตาอย่างอดทน

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงพระอาทิตย์แจ่มใส

จื่นเฉิงเคาะประตู ขานเรียกเบาๆ “องค์ชาย องค์หญิง ตื่นได้แล้วเพคะ”

หลีโม่ตื่นแล้วแต่ไม่ได้ส่งเสียงตอบกลับ ทำให้จื่นเฉิงขานเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซือถูเย้นถูกเรียกจนตื่น เห็นหลีโม่เอนตัวยิ้มอยู่บนเตียง เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด “เขาขานเรียกอยู่นั่น เจ้าไม่ขานรับเสียหน่อย เสียงดังจะตายชัก”

หลีโม่ถอดหายใจ “ให้เขาตะโกนเรียกแล้วเรียกอีก”

สุดท้าย จื่นเฉิงก็ตะโกนเรียกซ้ำอีก “องค์ชาย องค์หญิง ตื่นได้แล้วนะเพคะ”

หลีโม่ยิ้มกว้าง เสียงเรียก ‘องค์หญิง’ ไพเราะอยู่มาก

“เงียบซะ อีกชั่วครู่ยามค่อยมาเรียก!” ซือถูเย้นเลิกผ้าม่านขึ้นขานออกไป

จื่นเฉิงขานตอบ “องค์ชาย ไทฮองไทเฮาทรงตื่นแล้วนะเพคะ” รับสั่งว่ารอองค์หญิงตื่นมาเข้าพิธียกน้ำชา

หลีโม่ได้ยินเช่นนั้นก็เลิกผ้าห่มออกกำลังจะลุกขึ้น ซือถูเย้นจับแขนนางเอาไว้ ยื่นลำคอตอบกลับไป “ให้ท่านรอก่อน”

หลีโม่พูดขึ้น “เช่นนี้ไม่ดีแน่ ท่านรอพวกเราอยู่ วันนี้พวกเราต้องเข้าเฝ้าทำพิธียกน้ำชากับท่านนะ”

“ให้รอไปก่อน นางรังแกผู้บริสุทธิ์เกรงคนชั่ว หากเจ้าทำเช่นนี้ต่อนาง จะกลายเป็นเจ้าที่ถูกนางกลืนกินจนตาย ดูข้าเพียงประเดี๋ยวว่าจะจัดการกับนางอย่างไร?”

หลีโม่นึกถึงชีวิตในวันเหล่านั้นที่เกาะกุง ในใจยังคงหวั่นเกรง “ได้ ข้าจะรอดู”

สายตาของซือถูเย้นจ้องมองบริเวณไหปลาร้าผ่านลงมา จากนั้นดึงผ้าห่มลงมาเพียงเล็กน้อย กล่าวด้วยอารมณ์น่าเจ็บปวด “จากนี้ต่อไปลูกชายของเราจะต้องดื่มนมแพะ”

เมื่อหลีโม่ได้ฟัง สีหน้าหม่นลงไม่สู้ดี “เจ้ายังหวังว่าข้าจะมีบุตรชายให้เจ้าได้อีกหรือ? ข้าถูกฮองเฮาวางยา ยาพิษใบแดง ไม่สามารถให้กำเนิดได้ เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?”

ซือถูเย้นลืมเรื่องเหล่านี้ไปเสียสนิท ได้ฟังเช่นนี้แล้วจึงส่งเสียงตะกุกตะกัก “ถ้าเช่นนั้นก็ยากแล้ว จากนี้เลี้ยงสุนัขสักสองสามตัว เอามาเป็นลูกของเจ้า”

หลีโม่เงยหน้ามองเขา “เจ้าจะหาหญิงอื่นให้กำเนิดบุตรได้ แต่ข้าคงไม่สามารถให้เจ้ามีอื่นได้”

ซือถูเย้นพยักหน้า “อืม ได้เลย”

ดวงตาหลีโม่ตื่นตกใจ “หือ? เจ้ามีแผนนี้จริงหรือ?”

“ถูกต้อง เจ้าไม่ให้ข้ามีอื่นน่ะสิ” ซือถูเย้นสอดสองมือใต้หัวหนุนเป็นหมอน “ข้าคิดแล้ว หญิงสาวบ้านใดก็เป็นนางสนมได้ ให้ฮองเฮาเป็นแม่สื่อ ยังไงองค์หญิงของข้าก็ใจกว้าง เจ้าสาวผู้นี่น่ะ ให้ข้าหาหญิงอื่นมาให้กำเนิดบุตร”

หลีโม่ใช้ข้าศอกระทุ้งไปที่อกเขา “เจ้ารู้ว่าในใจข้ามิได้คิดเช่นนี้”

“ข้ามองไม่เห็นใจเจ้า หากแต่ได้ยินว่าเจ้าพูดไว้อย่างไร” ซือถูเย้นเชยคางนาง “ดุหรือ? กล้าสู้กับใต้เท้าหรือ? กล้าดีนัก”

“เจ้าไก่น้อย ยังกล้าปีกกล้าขาแข็งราวกับหงส์อีกหรือ ข้าอาจารย์เจ้าจะบีบเจ้าให้ตาย” หลีโม่พลิกสะบัดตัวออก กัดปากของเขา มองเขาด้วยสายตาชอบพอใจ แสนกวนนัก

ความน่าภูมิใจตอนท้ายมักเจ็บปวดเสมอ ในพริบตา นางก็ถูก....ซือถูเย้นพลิกมือกลับ ทำให้นางจมลงเตียง ได้ยินเพียงเสียงดัง “เป๊าะ” ร่างทั้งร่างของนางเสียหลักลงมาบนหยกขาวข้างเตียง

“เอวข้า!”

ที่จริงซือถูเย้นไม่ได้คิดจะโยนตัวนางออกไป เพียงแค่จะพลิกตัวคร่อมนาง ปกติแล้ว หากเขาพลิกตัวคร่อมนางเอาไว้ นางจะต้องเอนตัวลงไปตามหลักก็ไม่เป็นอันใดแล้ว กลับกลายเป็นแสดงฤทธิ์เดช กลับอยากขืนแขนซือถูเย้น สุดท้ายที่สู้แรงกันไปมา นางจึงหล่นลงไป

“เจ้าช่างซื่อบื้ออะไรเยี่ยงนี้” ซือถูเย้นเห็นนางเจ็บสีหน้าซีดลงทันที กังวลใจอย่างมาก แต่ปากดันไม่ตรงกับใจ กระโจนลงไปประคองนางลุกขึ้น

ครานี้นางเจ็บจริง ข้างเตียงนี้มีหินหยกขาวตั้งอยู่ เมื่อคืนนางล้มลงมาข้างเตียง ไม่ได้กลิ้งมาชนหินหยกขาว แต่ครานี้ถูกสะบัดลงมาบนหิน ความแข็งของขอบหินหินหยกขาวทำเอาเอวแทบหัก