พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 305

ตอนที่ 305 เยี่ยมเยือนท่านพ่อ

คุกสิงปู้คุ้มกันอย่างแน่นหนา กำแพงทองแดงเหล็กกล้าแทบไม่มีลมพัดผ่านได้

ทุกคดีที่ถูกจับกุมในสิงปู้ล้วนเป็นนักโทษคดีร้ายแรง จากจวนเฉิงเสี้ยงที่สง่าผ่าเผย

เสี้ยไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งเขาจะถูกขังไว้ในที่แห่งนี้

สิงปู้วิพากษ์เขาสามสิบกว่าคดี แต่เขาไม่ยอมรับแม้แต่คดีเดียว

ถึงผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีฉ้อราษฎร์บังหลวงจะถูกตัดสินประหารตัดคอไปแล้ว

เขาก็ยังไม่ยอมรับ แม้สักคำเดียว

เหตุเพราะเขาเป็นเฉิงเสี้ยเสี้ยง เพียงเขาไม่อยากยอมรับ

ศีรษะของเขาก็จะยังอยู่บนลำคออย่างปลอดภัย

แม้นว่าสิงปู้จะถ่วงนั้งเขาไวเป็นร้อยปี แม้นว่าจะต้องอยู่ในคุกแห่งนี้ตลอดชีวิต

ดีกว่าตกอยู่ในความตาม

ไต่สวนอยู่หลายวัน เขาไม่รู้สถานการณ์ด้านนอกมากนัก

สิ่งเดียวที่รู้คือโรคระบาดผีดิบมียารักษาแล้ว

ดังนั้นเขาจึงเข้าใจผิดไปว่าเสี้ยหลีโม่ตายแล้ว

มารดาของเขารักษาหายแล้วและยังมีชีวิตอยู่

เฉิงเสี้ยงเสี้ยไม่รู้ว่าเฉินหลิงหลงพาเสี้ยโล่เยว่หนีไป

เขาคิดว่าเพียงตนเองอดทนแบกรับเอาไว้ได้ มารดาจะมาช่วยเขาออกไปแน่นอน

จวบจนตอนนี้เขาได้เพียงเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป

หากวันนั้นไม่ทำหลี่ซ่วยหยุ่นพิกลพิการ แล้วฆ่าเธอซะ บัดนี้คงไม่ทันการแล้ว

แต่ขณะนั้นเขาสามารถตัดแขนตัดขานางได้ อย่างน้อยทำลายร่องรอย

เช่นนี้ก็จะไม่มีผู้ใดได้เห็นนางอีก

เพราะอ๋องอานชินเคยมาที่นี่ เฆี่ยนเขาอย่างสาหัส

ขณะที่ถูกตีเขาคิดว่าตนจะตายอาจจะตายด้วยน้ำมือของอ๋องอานชิน

เขาใช้ชีวิตอยู่ภายในขุมประตูแห่งความตาย ใจยังคงระลึกถึงความหวัง

ผู้ใดได้มาเห็นต้องยกย่องนับถือ

สิงปู้ไม่สามารถใช้บทลงโทษกับเขาได้อีก แต่มิได้ละเว้นเช่นกัน

สามวันเบิกตัวขึ้นศาล ทุกวันไต่สวน ล้วนเป็นอับอายไม่มีชิ้นดี

เนื้อหนังมังสาไร้ความระทม หาก จิตวิญญาณทรมานแสนสาหัส

อ๋องอานชิงมีคำสั่งลงมา ให้เขากินสามมื้อต่อวัน แต่ในทุกๆ มื้อล้วนเป็นอาหารสุนัข

หนึ่งวันดื่มน้ำได้เพียงสองอึก ต่อลมหายใจให้มีชีวิต ชีวิตที่ราวกับตายทั้งเป็น

ความอดทนของเสี้ยห้วยจุนเป็นที่ประจักษ์

เขามองความยากลำบากทั้งหมดนั้นเป็นบททดสอบของเทพเจ้าที่บันดาลให้แก่เขา

หากแต่ว่า

มันลิขิตไว้แล้วว่าจะมีผู้หนึ่งจะนำวิญญาณที่ผูกอาฆาตมาสู่เขาที่กำลังเรียกร้องขอชีวิ

ต

หลีโม่เข้ามาในคุกด้วยตนเอง ไม่ได้ให้ซือถูเย้นมาด้วย

นางใส่ชุดเรียบๆ แสดงถึงตำแหน่งหวางเฟย

การแต่งตัวของนางมิอาจสู้หยกเขียวของผู้น้อย บนศีรษะปักเพียงปิ่นทอง

บนใบหน้ามิตบแต่ง เผยใบหน้าราชนิกุล

ใบหน้าเฉกเช่นนี้เหมือนกับเสี้ยหลีโม่เมื่ออดีตอย่างมาก

เสี้ยหลีโม่ผู้นั้นที่ถูกทำร้ายอย่างทารุณจนถึงความตาย

นางใช้ใบหน้านี้ต่อรองเป็นหนี้ชีวิตต่อบิดาของนาง

ห้องขังมืดมิดอับชื้นไร้แสงสว่างเล็ดลอด

มีเพียงตะเกียงไฟน้ำมันบนกำแพงเท่านั้นที่ส่องแสงสลัว

ไม่เพียงพอให้เห็นภาพชัดแจ้ง

หลีโม่ห้อมล้อมอยู่ในความมืด บนยอดกำแพงหนาของคุกรูระบายอากาศเล็กๆ สองรู

รักษาอากาศหายใจให้คงอยู่ ได้ยินแต่เพียงเสียงลมที่ลอดผ่านรูระบายอากาศเล็กๆ นี้

บัดนี้ปรากฏเสียงร้องสะอึกสะอื้นแสนเจ็บปวด

เสี้ยเอนตัวนอนอยู่บนฟางชื้นแฉะ ปัสสาวะหรือสิ่งปฏิกูลอยู่ข้างกองฟาง

เฉิงเสี้ยงเสี้ยตกระกำอยู่ในสภาวะเช่นนี้ น่าเวทนาสงสาร

แต่หลีโม่ไม่สงสารเขา ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้

เป็นสิ่งที่เขาต้องรับเคราะห์กรรมทั้งหมด

คนเหล่านั้นที่ถูกเขาฆ่าตาย เสี้ยหลีโม่คนเก่า เสี้ยฮ่าวหราน

ชาวบ้านเหล่านั้นที่ตายลงในสถานการณ์โรคระบาดผีดิบ

เขาได้ชดใช้แทนพวกเขาแล้ว

มิหนำซ้ำปีศาจร้ายตนนี้ยังมีชีวิตอยู่ ผู้ล่วงลับจะไปสู่สุคติได้อย่างไร?

เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่เนืองๆ ลืมตาขึ้นทันใด เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ผู้คุมแน่

เพราะปกติเสียงฝีเท้าของผู้คุมนักโทษนั้นบุ่มบ่ามและไร้มารยาท

แสงสลัวริบหรี่บนกำแพง ทำให้เขาเห็นเสี้ยหลีโม่ยืนอยู่นอกรั้วเหล็กกั้น

นางคิดว่าตนตาฝาด ขยับไปข้างหน้าอีกก้าว หรี่ตามองอย่างระมัดระวัง