พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 306

ตอนที่ 306 ฆ่าตัวตาย

เขาเงยหน้าจ้องมองอย่างเคียดแค้น “เสี้ยหลีโม่ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นบิดา

เหตุใดแกถึงอำมหิตเยี่ยงนี้”

หลีโม่แสยะยกมุมปาก “ไม่ผิดหรอก เจ้าคือบิดาของเสี้ยหลีโม่ แต่ไม่ใช่บิดาของข้า

หรือว่าเจ้าจะยังไม่ชิน? ลูกสาวของเจ้าโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากทีเดียว

เจ้าไม่เคยคิดสงสัยว่านางไม่ใช่คนเดียวกันหรอกรึ?”

หลี่ห้วยจุนมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา จะไม่เคยสงสัยได้อย่างไร?

หากแต่นางไปเคยห่างจวน และไม่มีผู้ใดมาแทนนางได้

กล่าวได้ว่ามิมีผู้ใดในใต้หล้านี้จะมีใบหน้าเหมือนกันได้ถึงสองคน

ดังนั้นเขาจึงมิได้คิดยึดติดอยู่ในความสงสัยต่อ

หลีโม่กล่าวอย่างโหดเหี้ยม “ความจริง เจ้าควรละอายแก่ใจต่อหลีโม่

เพราะนางไม่เคยแม้แต่จะทำร้ายเจ้ายังจำวันเดือนห้าครานั้นได้

หลิงหลงฮูหยินกับองค์รัชทายาทบีบบังคับนาง ทำร้ายนางจนสาหัสได้หรือไม่?

วันนั้นนางได้ตายลง ข้าสวมวิญญาณในร่างของนาง ข้ามาแก้แค้นแทนนาง เสี้ยงเสี้ย

วันนั้นเจ้าซ่อนตัวอยู่ไกลๆ

เฝ้าดูเลือดเนื้อเชื้อไขตนตายด้วยน้ำมือสนมของเจ้ากับตาของตน”

ริมฝีปากเสี้ยห้วยจุนสั่นเครือ ใบหน้าน่ากลัว “เจ้าพูดจาเหลวไหล

เจ้าอย่าคิดจะเรื่องหลอกลวงนั่นทำให้ความจริงสับสนใจ”

“เจ้าเชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็สุดแล้วแต่ นี่คือความจริง” หลีโม่ตอบไปเรียบๆ

“เจ้าชังลูกที่เจ้าให้กำเนิดมาตลอด แต่ที่จริงนางคือผู้ที่ควรเกลียดชังเจ้าที่สุด”

นางดึงปิ่นปักผมลงมา ปิ่นปักผมเล่มนี้ เป็นปิ่นทองคำหยาบโลน ไม่มีลวดลายใด

แวววาวไปทุกส่วน แต่กลับอัปลักษณ์ยิ่งนัก

“นี่เป็นปิ่นปักผมที่เจ้ามอบให้ลูกของเจ้าเมื่อคราวอายุเจ็ดปี เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

เสี้ยห้วยจุนมองปิ่นปักผมในมือของนาง เขาจำไม่ได้

ลืมเสียสิ้นว่าตนเคยมอบของขวัญให้นาง

เดิมทีหลีโม่ไม่รู้ถึงเรื่องนี้ ก่อนนางมาที่นี่

ได้ไปพบตันชิงเสี้ยนจู่ไถ่ถามนางเสี้ยห้วยจุนเคยมอบสิ่งใดให้หลีโม่

ตันชิงเสี้ยนจู่นำปิ่นปักผมนี้ออกมา เล่าเรื่องหนึ่งกับนาง เรื่องนี้ที่ได้ฟัง

หลี่โม่ปวดใจไม่สิ้นสุด และมิอาจคลายความเกลียดชัง

“หยุดพูดเรื่องเหล่านี้เหลวไหลมั่วๆ ตามอำเภอใจเสีย หากวันนี้เจ้ามาดูเรื่องขบขัน

ก็คงดูจนสนุกมากพอแล้ว ไสหัวไปซะ!”

จำไม่ได้แล้ว? ดี ข้าจะเล่าให้ฟัง วันเกิดอายุ7ปีของนางวันนั้น

แขกผู้สูงศักดิ์มาเยือนจวน พวกเจ้ากำลังสนทนาอยู่ในโถงกลาง เพลานั้น

แขกผู้นั้นกล่าวว่าอยากพบหลี่ซ้วยหยุ่น เจ้าปฏิเสธอ้างว่านางไม่สบาย

ไม่ให้นางออกมาพบ หลังจากนั้นผู้มาเยือนผู้นั้นขอพบลูกของนางหลี่ซ้วยหยุ่น

เจ้ามิอาจปฏิเสธได้ จึงให้คนเรียกนางออกมา ตอนนั้นนางดีใจมาก

คิดไปว่าเจ้าจำวันเกิดนางได้ ออกมาด้วยความดีอกดีใจ

กล่าวกับแขกผู้นั้นว่าวันนี้เป็นวันเกิดของนางอย่างมีความสุข

ตอนนั้นเจ้าให้ชุ่ยยุ่นดึงปิ่นปักผมของสาวใช้อย่างลับๆ ทำเป็นของขวัญวันเกิดให้นาง

ครานั้นนางอายุเพียงเจ็ดปีความทรงจำของนางคือครั้งที่ดีรับของขวัญจากเจ้า

นางร้องไห้อย่างมีความสุขต่อหน้าแขกผู้นั้น

ในหัวของเสี้ยห้วยจุนปรากฏใบหน้าหนึ่งขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำ นั้นยิ้มทั้งน้ำตา

ราวกับคนโง่

อย่างไรมันก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวในความทรงจำ เขาไม่จดจำเรื่องราวในครานั้น

หลีโม่ยิ้มเยาะ “หากเจ้ายังจำไม่ได้ หรือไม่เช่นนั้น

ข้ากล่าวนามของแขกผู้นั้นออกมา เจ้าคงจำได้

เขาเคยมาเยือนจวนเสี้ยงเสี้ยเพียงครั้งเดียว เขาก็คือท่านอ๋องของแคว้นต้าเหลียง

ซ่งอานหยาน

เสี้ยห้วยจุนจำได้ขึ้นมาทันที แน่นอนว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น

ตอนนั้นสายตานางมองเขาอย่างกระตือรือร้นราวกับว่ากำลังขอของขวัญ

แต่เขาไม่ได้เตรียมของขวัญใดไว้ ในส่วนลึกของเขาไม่แม้แต่จะจำวันเกิดของนาง

จึงแอบเรียก

เพื่อจะส่งให้นางออกไป จึงเรียกชุ่ยยุ่นกูกูหยิบปิ่นปักผมออกมาเล่มหนึ่ง

ใส่ไว้ในหีบใบหนึ่ง ผู้อื่นไม่ทราบว่าเป็นสิ่งใด

หากแต่หญิงสาวหยิบมันออกมาต่อหน้าซ่งอานหยาน ทำเอาเขาแทบขายหน้า

“นึกออกแล้วใช้หรือไม่? นึกออกแล้วล่ะสิ?” หลีโม่มองสีสีหน้าของเขา

ถามย้ำสองคำถาม

เสี้ยห้วยจุนจ้องนาง แววตาดุร้าย “เจ้าคิดทำอะไรกันแน่? เจ้าต้องการพูดสิ่งใด?”

ตอนนี้เขาเริ่มเชื่อคำกล่าวเหล่านั้นที่นางเพิ่งพูดไปเมื่อครู่

หากนางเป็นเสี้ยหลีโม่จริง ไม่เอ่ยเรียกหลี่ซ้วยหยุ่นตรงๆ แน่

นางเคารพหลี่ซ้วยหยุ่นมากทีเดียว ไม่อาจพูดจาล้อเล่นเช่นนี้ได้

หลีโม่ยิ้มด้วยความเวทนา “ข้าต้องการพูดสิ่งใด? เจ้าฟังไม่ออกหรือ?

ข้าต้องการจะบอกว่าเจ้าผลักไสลูกสาวคนเดียวของเจ้าไปสู่จุดจบด้วยน้ำมือของเจ้

าเอง นางรักและเคารพเจ้าถึงเพียงนั้น แม้เพียงปิ่นหยาบๆ ที่เจ้ามอบให้นาง

นางมองว่าเป็นสมบัติล้ำค่านัก แต่เจ้าเพียงเพื่อเข้าหาองค์รัชทายาท

มองดูนางถูกตีจนสิ้นใจไปต่อหน้าต่อตา นางเป็นผู้เดียวที่มิเคยคิดร้ายต่อเจ้า

หากพ่นพบกันในใต้บ่อน้ำจื่อฉวนจือเสี้ยหลังความตาย

จะกล้าสู้หน้านางได้อย่างไรหรือ

หลี่โมต้องการทำร้ายเขาด้วยคำพูดรุนแรง แต่กลับเป็นตัวนางที่เจ็บปวด

ไม่ใช่เพราะตัวนาง แต่เพราะเจ็บปวดกับหลีโม่คนเก่า

นำความทรงจำที่มีค่าเหล่านั้นของนางมาเป็นเครื่องมือทำร้ายบิดาของนาง

ความจริงส่งผลกระทบร้ายแรงแก้เสี้ยห้วยจุนเช่นกัน เขาเงยขึ้นมองอย่างสับสน

ดวงตาคลอหยาดน้ำตา

หากจะกล่าวว่าเสี้ยหลีโม่ผู้ดีไม่ใช่ลูกนาง

ลูกนางถูกเฆี่ยนตีจนตายลงที่จวนแห่งนั้นแล้ว

ตายด้วยน้ำมือของเฉินหลิงหลงและองค์รัชทายาท

ตายด้วยความโหดเหี้ยมทารุณของเขา

นั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวของเขา

หากย้อนคืนวันกลับเขาไม่มีทางเจ็บปวด แต่ในขณะนี้ไม่เหมือนเดิม

หากเขาสามารถออกไปใช้ชีวิตต่อได้

เขาก็มิมีทายาทอีกแล้วและลูกสาวที่ไม่เคยทรยศต่อเขาอีกแล้ว

ผู้ไร้ความปรานีที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาในวันนี้ไม่ใช่นาง

ตรงหน้าคือหญิงสาวที่มีเพียงความโหดเหี้ยม

ไม่แปลกที่เขาจะแพ้ราบคาบ เขาไม่ใช่ลูกของเขา

บัดนี้มีเพียงแผนร้ายและความเคียดแค้น ไม่เหลือความรักใคร่ปรานีอีกต่อไป

อันที่จริงแล้ว มีเพียงเด็กไร้เดียงสา ไม่เคยคิดร้ายกับเขา

ความหวังดับสลายลง แต่มิใช่เพราะลูกของเขา กลับเป็นเพราะมารดาของเขาตาย

เขาจุดประกายความหวังใดได้อีก

เหลียงไท่ฟูผู้ที่เคยทอดสะพานให้เขาไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้อีกต่อไปแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยหลีโม่ จ้องมองคนผู้นี้ เขาเกลียดจนยากจะลบล้าง

หากไม่ใช่นาง จวนเสี้ยงเสี้ยคงไม่ต้องถูกทำลายจนสิ้น

แต่อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเสี้ยหลีโม่ตายไปแล้ว

นางจะสามารถสวมวิญญาณในร่างหลีโม่ได้อย่างไร เข้าไปในจวนเสี้ยงเสี้ย

สวมรอยพวกเขาโดยไม่ทันตั้งตัว?

เขาเริ่มรู้สึกว่าความปรารถนาบางอย่างนั้นมีสวรรค์เมตตา บางทีในโลกใบนี้ มีเพียง

‘แก้แค้น’ สองคำนี้เท่านั้น

เขากล่าวแผ่วเบา “ข้าขอร้องเจ้าเรื่องหนึ่ง”

หลีโม่ตอบเย็นชา “พูดสิ!”

“หากที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริง โปรดอย่าปล่อยเฉินหลิงหลงและซือถูเย่ไป

ต้องแก้แค้นเพื่อนาง” เขากัดฟันพูด

หลีโม่รู้ดี เขามิได้แก้แค้นเพื่อเสี้ยหลีโม่

เขาต้องการให้เฉินหลิงหลงตายเพราะเฉินหลิงหลงทรยศหักหลังเขา

ถึงกับกล่าวว่าต้องการให้องค์รัชทายาทตายเสีย คือต้องการสู้กับองค์รัชทายาท

ไม่ว่าใครตาย เขาล้วนมีความสุข ทางที่ดีที่สุดคือพ่ายแพ้ลงทั้งสองฝ่าย

ไม่ว่าความประสงค์ของเขาคือสิ่งใด หลีโม่เข้าใจดีว่าตนต้องการจะทำสิ่งใด

ไม่ปล่อยเฉินหลิงหลงไปแน่ แม้แต่องค์รัชทายาทซือถูเย่ก็ตาม

นางจะส่งเขาเข้าคุกด้วยมือตนเองเช่นกัน

นางโยนปิ่นทิ้ง จ้องมองเสี้ยห้วยจุน “ปิ่นเล่มนี้เป็นสิ่งที่เจ้ามอบให้เสี้ยหลีโม่

บัดนี้ข้าส่งคืนให้เจ้า”

ก่อนนางจากไป ส่งสายตาแฝงความหมายมองเขาเพียงพริบตา

เสี้ยห้วยจุนละอาย

เขารู้ว่าประสงค์ที่นางทิ้งปิ่นปักผมคือต้องการให้เขาฆ่าตัวตาย

หากตัวเขาสิ้นไร้ความหวัง มีชีวิตอยู่ต่อเช่นนี้ราวกับตายทั้งเป็น

ฆ่าตัวตายถูกทิ้งเป็นร่างไร้วิญญาณ และจริงอย่างที่นางกล่าวทั้งหมด กฎหมายยังสามารถตัดสินโทษปลดยศเสี้ยงเสี้ยลงได้

แต่ซือถูเย้นยังปล่อยให้เขามียศฐา เพราะต้องการตัดสินโทษโดยยศเสี้ยงเสี้ย เช่นนี้ เกียรติยศสุดท้ายของตระกูลเสี้ยงเสี้ยงถูกเขาทำลายจนสูญสิ้น

ในท้ายที่สุดเขาก็กลายเป็นความอัปยศของตระกูลเสี้ย