พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 306

ตอนที่ 306 ฆ่าตัวตาย

เขาเงยหน้าจ้องมองอย่างเคียดแค้น “เสี้ยหลีโม่ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นบิดา

เหตุใดแกถึงอำมหิตเยี่ยงนี้”

หลีโม่แสยะยกมุมปาก “ไม่ผิดหรอก เจ้าคือบิดาของเสี้ยหลีโม่ แต่ไม่ใช่บิดาของข้า

หรือว่าเจ้าจะยังไม่ชิน? ลูกสาวของเจ้าโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากทีเดียว

เจ้าไม่เคยคิดสงสัยว่านางไม่ใช่คนเดียวกันหรอกรึ?”

หลี่ห้วยจุนมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา จะไม่เคยสงสัยได้อย่างไร?

หากแต่นางไปเคยห่างจวน และไม่มีผู้ใดมาแทนนางได้

กล่าวได้ว่ามิมีผู้ใดในใต้หล้านี้จะมีใบหน้าเหมือนกันได้ถึงสองคน

ดังนั้นเขาจึงมิได้คิดยึดติดอยู่ในความสงสัยต่อ

หลีโม่กล่าวอย่างโหดเหี้ยม “ความจริง เจ้าควรละอายแก่ใจต่อหลีโม่

เพราะนางไม่เคยแม้แต่จะทำร้ายเจ้ายังจำวันเดือนห้าครานั้นได้

หลิงหลงฮูหยินกับองค์รัชทายาทบีบบังคับนาง ทำร้ายนางจนสาหัสได้หรือไม่?

วันนั้นนางได้ตายลง ข้าสวมวิญญาณในร่างของนาง ข้ามาแก้แค้นแทนนาง เสี้ยงเสี้ย

วันนั้นเจ้าซ่อนตัวอยู่ไกลๆ

เฝ้าดูเลือดเนื้อเชื้อไขตนตายด้วยน้ำมือสนมของเจ้ากับตาของตน”

ริมฝีปากเสี้ยห้วยจุนสั่นเครือ ใบหน้าน่ากลัว “เจ้าพูดจาเหลวไหล

เจ้าอย่าคิดจะเรื่องหลอกลวงนั่นทำให้ความจริงสับสนใจ”

“เจ้าเชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็สุดแล้วแต่ นี่คือความจริง” หลีโม่ตอบไปเรียบๆ

“เจ้าชังลูกที่เจ้าให้กำเนิดมาตลอด แต่ที่จริงนางคือผู้ที่ควรเกลียดชังเจ้าที่สุด”

นางดึงปิ่นปักผมลงมา ปิ่นปักผมเล่มนี้ เป็นปิ่นทองคำหยาบโลน ไม่มีลวดลายใด

แวววาวไปทุกส่วน แต่กลับอัปลักษณ์ยิ่งนัก

“นี่เป็นปิ่นปักผมที่เจ้ามอบให้ลูกของเจ้าเมื่อคราวอายุเจ็ดปี เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

เสี้ยห้วยจุนมองปิ่นปักผมในมือของนาง เขาจำไม่ได้

ลืมเสียสิ้นว่าตนเคยมอบของขวัญให้นาง

เดิมทีหลีโม่ไม่รู้ถึงเรื่องนี้ ก่อนนางมาที่นี่

ได้ไปพบตันชิงเสี้ยนจู่ไถ่ถามนางเสี้ยห้วยจุนเคยมอบสิ่งใดให้หลีโม่

ตันชิงเสี้ยนจู่นำปิ่นปักผมนี้ออกมา เล่าเรื่องหนึ่งกับนาง เรื่องนี้ที่ได้ฟัง

หลี่โม่ปวดใจไม่สิ้นสุด และมิอาจคลายความเกลียดชัง

“หยุดพูดเรื่องเหล่านี้เหลวไหลมั่วๆ ตามอำเภอใจเสีย หากวันนี้เจ้ามาดูเรื่องขบขัน

ก็คงดูจนสนุกมากพอแล้ว ไสหัวไปซะ!”

จำไม่ได้แล้ว? ดี ข้าจะเล่าให้ฟัง วันเกิดอายุ7ปีของนางวันนั้น

แขกผู้สูงศักดิ์มาเยือนจวน พวกเจ้ากำลังสนทนาอยู่ในโถงกลาง เพลานั้น

แขกผู้นั้นกล่าวว่าอยากพบหลี่ซ้วยหยุ่น เจ้าปฏิเสธอ้างว่านางไม่สบาย

ไม่ให้นางออกมาพบ หลังจากนั้นผู้มาเยือนผู้นั้นขอพบลูกของนางหลี่ซ้วยหยุ่น

เจ้ามิอาจปฏิเสธได้ จึงให้คนเรียกนางออกมา ตอนนั้นนางดีใจมาก

คิดไปว่าเจ้าจำวันเกิดนางได้ ออกมาด้วยความดีอกดีใจ

กล่าวกับแขกผู้นั้นว่าวันนี้เป็นวันเกิดของนางอย่างมีความสุข

ตอนนั้นเจ้าให้ชุ่ยยุ่นดึงปิ่นปักผมของสาวใช้อย่างลับๆ ทำเป็นของขวัญวันเกิดให้นาง

ครานั้นนางอายุเพียงเจ็ดปีความทรงจำของนางคือครั้งที่ดีรับของขวัญจากเจ้า

นางร้องไห้อย่างมีความสุขต่อหน้าแขกผู้นั้น

ในหัวของเสี้ยห้วยจุนปรากฏใบหน้าหนึ่งขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำ นั้นยิ้มทั้งน้ำตา

ราวกับคนโง่

อย่างไรมันก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวในความทรงจำ เขาไม่จดจำเรื่องราวในครานั้น

หลีโม่ยิ้มเยาะ “หากเจ้ายังจำไม่ได้ หรือไม่เช่นนั้น

ข้ากล่าวนามของแขกผู้นั้นออกมา เจ้าคงจำได้

เขาเคยมาเยือนจวนเสี้ยงเสี้ยเพียงครั้งเดียว เขาก็คือท่านอ๋องของแคว้นต้าเหลียง

ซ่งอานหยาน

เสี้ยห้วยจุนจำได้ขึ้นมาทันที แน่นอนว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น

ตอนนั้นสายตานางมองเขาอย่างกระตือรือร้นราวกับว่ากำลังขอของขวัญ

แต่เขาไม่ได้เตรียมของขวัญใดไว้ ในส่วนลึกของเขาไม่แม้แต่จะจำวันเกิดของนาง

จึงแอบเรียก

เพื่อจะส่งให้นางออกไป จึงเรียกชุ่ยยุ่นกูกูหยิบปิ่นปักผมออกมาเล่มหนึ่ง

ใส่ไว้ในหีบใบหนึ่ง ผู้อื่นไม่ทราบว่าเป็นสิ่งใด

หากแต่หญิงสาวหยิบมันออกมาต่อหน้าซ่งอานหยาน ทำเอาเขาแทบขายหน้า

“นึกออกแล้วใช้หรือไม่? นึกออกแล้วล่ะสิ?” หลีโม่มองสีสีหน้าของเขา

ถามย้ำสองคำถาม

เสี้ยห้วยจุนจ้องนาง แววตาดุร้าย “เจ้าคิดทำอะไรกันแน่? เจ้าต้องการพูดสิ่งใด?”