พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 307

ตอนที่ 307 พูดด้วยความสัตย์จริงหรือท้าประลอง

ข่าวเสี้ยห้วยจุนฆ่าตัวตาย ในวันนั้นที่เสี้ยหลีโม่กลับจวนหลังจากแต่งงานได้สามวัน

จื่นเฉิงรายงานซือถูเย้น ซือถูเย้นบอกให้หลีโม่ทราบ ในตอนนี้นหลีโม่เพิ่งเดินเข้าประตูใหญ่ของจวนเสียงเสี้้ย หลี่ซ้วยหยุ่นยังอยู่ที่นั่นไม่ได้จากไปไหน ดังนั้นหลังจากแต่งงานได้สามวัน นางจึงกลับมาที่แห่งนี้ตามประเพณี

จื่นเฉิงบอกกับหลีโม่ว่า เขาก่อนเขาตายลงขอร้องผู้คุมขังมาบอกหนึ่งประโยค บอกผู้คุมชิงเสี้ยนจู่ว่า “ขอโทษ”

หลังจากหลีโม่ได้ฟังไม่มีอารมณ์อ่อนไหวใดเพียงสักนิด เรื่องนี้คือสิ่งที่คาดการณ์ไว้อยู่แล้ว เสี้ยซ้วยหยุ่นรู้ดีว่าตายไปเช่นนี้คือวิธีที่ดีที่สุดในเกียรติยศของเขา

นางนำข่าวนี้บอกกับหลี่ซ้วยหยุ่น หลี่ซ้วยหยุ่นมีสีหน้าตกใจ “ตายแล้ว?”

ราวกับว่าเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของนาง แม้แต่ตัวนางเองก็รู้สึกผิดปกติ

ทุกข์ทรมานมาตลอดสิบเจ็บปี ตลอดเวลาของพวกเขาท้ายที่สุดก็จบด้วยชีวิตและความตาย

“ใช่แล้วเพคะ สิ้นแล้ว ก่อนตายเขาให้ผู้คุมกลับมาบอกกับท่านว่าขอโทษ” หลีโม่กล่าว

หลี่ซ้วยหยุ่นพยักหน้ารับช้าๆ “อือ”

“ท่านแม่ให้อภัยเขาหรือไม่? “หลีโม่เห็นสีหน้าของนางจึงไถ่ถาม

หลี่ซ้วยหยุ่นเงยหน้า แม้ว่าสายตานางจะดีขึ้นแล้ว แต่ฉายแววอ่อนแอกว่าก่อนหน้านี้อยู่มาก ในนั้นมีหยดน้ำคลออยู่” ไม่มีความหมายใดแล้ว ใช่หรือไม่? ให้อภัยหรือไม่ล้วนผ่านพ้นไปแล้ว”

“ล้วนผ่านพ้นไปแล้ว！” หลีโม่เน้นย้ำประโยคนี้ ใช่แล้ว มันผ่านไปแล้วอย่างแน่นอน จวนเฉิงเสี้ยงแห่งนี้จะถูกบัญญัติขึ้นมาใหม่

หลีโม่เผยรอยยิ้ม” เป็นเช่นนั้นเพคะ ถ้าเช่นนั้นในวันที่ลูกกลับมา ท่านแม่เตรียมอาหารอร่อยๆ อะไรไว้บ้างเพคะ ปากของเขาช่างเลือกพิถีพิถันนัก”

ซือถูเย้นมองนางอยู่ครู่หนึ่ง” ข้าจักต้องมากพิธีอะไร? ตามสบายก็พอ”

หยางมามาเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม” วันนี้พวกเรามิได้ทำอะไร มีคนรับไปทำเสียแล้ว”

” ผู้ใดกัน? “หลีโม่ประหลาดใจยกใหญ่

“หูหวนซีเฒ่าแก่ของตระกูลหู นางให้ครัวใหญ่ติ่งเฟิงมาที่นี่ วันนี้ติ่งเฟิงปิดร้านเพื่อมื้อนี้เลยเชียวนะ”

หลีโม่ตอบรับ  “ทำไมจึงพิเศษเช่นนี้กันนะ?”

“จะไม่พิเศษได้อย่างไร?”

พูดถึงหูฮวนซี หูฮวนซีก็มา หูฮอวนซีเรียกคนรับใช้เข้ามา พร้อมกับใบหน้าแย้มยิ้ม “คำนับองค์ชาย องค์หญิง ข้าขอขอบพระทัยแทนชาวบ้านในเมือง”

หลีโม่รู้ดีว่าครานี้นางออกไม่ช่วยเหลืออยู่ไม่น้อย จึงกล่าวด้วยความรู้สึกประทับใจ “เพียงพูดว่าขอบคุณคำเดียวอาจดูตื้นเขินเกินไป ข้าจะไม่กล่าวสิ่งใด สิ่งเหล่านั้นที่เจ้าทำ ข้าจะจดจำเอาไว้ในใจ”

หูฮวนซีกล่าวตอบ “ข้าเสียเงินไปแล้ว จะไม่ทำให้เสียของให้เสียแรง”

ซือถูเย้นกลับออกปากไปว่า “วันนี้ไม่ใช่มื้ออาหารสำหรับตระกูลเดียวแล้วกระมัง? ทำให้ร้านติ่งเฟิงถึงกับต้องปิดร้านเลยรึ?”

หลี่ซ้วยหยุ่นยิ้ม “เมื่อคืนปรึกษากันมาแล้ว บอกไว้ว่าวันนี้กลับจวน อยากเชิญทุกคนกินข้าวด้วยกันสักมื้อ วันที่ผ่านมานี้รับเรื่องน่ากังวลใจมาไม่น้อย แน่นอนว่าควรได้กินอาหารดีๆ สักมื้อ ให้รางวัลแก่ทุกคนได้อิ่มเอม”

เป็นเช่นนี้นี่เอง มื้อฉลองของครอบครัว กลายเป็นงานเลี้ยง

เฉินไท่จูนนำพี่น้องตระกูลเฉินและเฉินหลิ่วหลิ่วเข้ามาอย่างอลังการ

อ๋องหลี่ชินนำองค์หญิงหมันเอ๋อร์และเจ้าตูบต้าจีนมาถึงทันเวลาพอดี อ๋องเหลียงนำเหล้าชั้นดีมา โหรวเหยานำซูชิงมาด้วย แน่นอน นางไปพบซูชิงกล่าว่าให้มาด้วยกัน เซียวเซียวก็นพเหล้ารสชาติเยี่ยมมาด้วยเช่นกัน ซือถูจิ้งมาด้วยกันกับเหลียงซื่อโดยมิคาดคิด

มองแขกทุกท่านที่โต๊ะอาหาร หลีโม่น้ำตาคลอ พิธีแต่งงานไร้สีสัน ขาดคำอวยพร ณ ขณะนี้ญาติมิตรทุกคนมาเข้าร่วมฉลองการกลับบ้านหลังจากแต่งงานได้สามวัน ทำให้เขารู้สึกว่าตนได้แต่งงานอีกครา

ฮึก!

คนมากมายขนาดนี้ แบ่งเป็นสองโต๊ะ แม่ทัพเฉินสิบท่านนั่งโต๊ะนึง ผู้อื่นที่เหลือก็นั่งอีกโต๊ะหนึ่ง