พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 308

ตอนที่ 308 ล้วนพูดจริงจากใจทั้งสิ้น

หลีโม่รู้สึกว่าอ๋องหลี่ชินอาจรู้ว่าความเป็นมาของไทฮองไทเฮา จึงกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ไทฮองไทเฮาดูเหมือนจะรู้เรื่องราวทั้งหมดดี นางเป็นใครมาจากไหนหรือ?”

อ๋องหลี่ชินกล่าว “พื้นเพเป็นคนในเมือง พ่อแม่ของนางเป็นหลงเซียงมาก่อน เจ้าไม่รู้หรือ?”

“ข้าไม่ได้รู้มากนัก เพียงแค่รู้สึกว่านางเก่งกาจทีเดียว” หลีโม่ตอบ

อ๋องหลี่ชินพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ข้าเติบโตมากับนางตั้งแต่เล็ก นางไม่มีสิ่งใดไม่รู้ แต่อารมณ์ฉุนเฉียว ไม่ดีอยู่บ้าง”

หลีโม่จำได้ว่าเมื่อก่อนอ๋องหลี่ชินเคยกล่าว ‘ลมชัก’ สองคำนี้เอาไว้ ฉวยโอกาสที่ทุกคนได้ร่วมมื้ออาหารกันครานี้ถามออกไป “ท่านอ๋องรู้ว่าลมชักหมายความว่าอย่างไรหรือไม่?”

อ๋องหลีชินตอบ “ข้ารู้ ตอนข้ายังเล็กเคยเรียนตำราแพทย์กับไทฮองไทเฮา นางเคยสอนศัพท์ทางแพทย์อยู่หลายคำ นางกล่าวว่าเป็นคำในบ้านเกิดของนาง”

“บ้านเกิดของนาง? ไม่ใช่ว่านางเป็นคนในเมืองรึ?”

อ๋องหลี่ชินมองนางอยู่ชั่วพริบตา “นางกล่าวไว้เช่นนี้ เจ้ามีข้อสงสัยใดให้ไปถามนาง ข้าไม่ถามหรอก หากพูดถึงบ้านเกิดนาง นางจะเล่าได้ทั้งคืน ปากนางจะไม่สามารถหยุดได้”

หลีโม่สบตากับหูฮวนซีเพียงชั่วครู่ ดูท่าแล้วอ๋องหลี่ชินจะไม่ได้เกินในภูมิลำเนาเดียวกัน

ความจริงหลีโม่ไม่รู้ตื้นลึกว่าอ๋องหลี่ชินจะไม่โกหกหรือไม่ การถูกความผิดปกครอบงำเช่นนี้ การโกหกอย่างแรกจะทำให้เขาอึดอัด

“เอาเถอะ ต้องการเล่นพูดสัตย์จริงท้าประลองหรือไม่?” อ๋องหลี่ชินถามขึ้น

หูฮวนซียิ้มตอบ “ดี พวกเราเล่นกันเถอะ ถ้าเช่นนั้นไปเตรียมแผ่นป้าย เขียนชื่อของตน”

เย็นเออร์กับเตาเหล่าต้าจึงไปจัดการให้ ชั่วประเดี๋ยวเดียวชื่อของแต่ละคนก็เขียนเสร็จเรียบร้อย

แผ่นป้ายกองอยู่ตรงหน้าหลี่ซ้วยหยุ่น กลับเอาชื่อลง หลี่ซ้วยหยุ่นสุ่มดึงขึ้นมาแผ่นหนึ่ง แผ่นที่เขียนชื่อของเซียวเซียว

นางเปิดแผ่นป้ายออก มองไปที่เซียวเซียว

หูฮวนซีเข้าไปดูใกล้ๆ “เอาล่ะ เริ่มจากแม่ทัพเซียว ท่านแม่ทัพเลือกพูดความจริงหรือท้าประลองดีล่ะ?”

ซือถูเย้นกล่าวประโยคหนึ่งขึ้นมาทันใด “ไม่มีการท้าประลอง มีแต่ต้องพูดความจริง”

หลีโม่หรี่ตามองเขา เล่นใหญ่ขนาดนี้เลยรึ? ดี ข้าชอบนัก

ผู้ชมมองไปที่เซียวเซียวอย่างเฝ้ารอ ในมือของซือถูจิ้งถือถ้วยเหล้าเอาไว้ แววตาไม่เปลี่ยนไปเลย

“ใครจะถาม?” หูฮวนซีถามขึ้น

ซือถูเย้นไม่มีแผนสำหรับปล่อยตัวเซียวเซียวไปในคำคืนนี้แน่นอน “ข้าถาม”

เซียวเซียวเงยหน้าทองเขา “ข้าไม่เล่น”

“เจ้าต้องเล่น เคารพการละเล่น คือการเคารพต่อตัวเจ้าเอง” หลีโม่กล่าว

เซียวเซียวเหลือบมองหลีโม่ “ข้าสามารถเลือกผู้ถามได้หรือไม่?”

“ได้!”

“ไม่ได้!”

หูฮวนซีบอกว่าได้ ซือถูเย้นและหลีโม่กลับบอกว่าไม่ได้ หูฮวนซีแอบประหลาดใจ นางไม่เข้าใจความหมายของหลีโม่ แต่จากแววตาของนางนั้นดูออกว่ามีความหวัง ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนคำ “ไม่ได้”

อ๋องหลี่ชินกลับขมวดคิ้วถาม “ทำไมจึงไม่ได้? ได้สิ และไม่ยอมให้เลือกท้าประลอง เดิมทีก็...”

เมื่ออ๋องหลีชินกำลังวางแผนแสดงกฎของการพูดความจริงออกไป หลีโม่ก็กล่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ได้”

นางเชื่อว่าคนที่นั่งอยู่นี้ล้วนรู้เรื่องเหล่านั้นของเซียวเซียวและซือถูจิ้ง ควรถามคำถามนี้

หากแต่ว่าเซียวเซียวกลับนำเอาอำนาจในการถามคำถามยกให้ซือถูจิ้ง “องค์หญิงถาม”

ซือถูจิ้งรู้สึกเหนือความคาดหมาย นางเงยหน้ามองเซียวเซียว ภายในสายตาไม่สั่นไหว แต่ผู้ถูกเรียกกลับเศร้าลงเล็กน้อย

หลีโม่มองดูซือถูจิ้ง หวังว่านางจะใช้ความกล้า ถามเซียวเซียวว่ายังรักนางหรือไม่

ซือถูจิ้งอยู่ภายใต้การเฝ้ารอคอยของผู้ชม กลับถามประโยคเดียวเพียงแผ่วเบา “อยู่ด่านชายแดนมาหลายปี จัดการทุกอย่างได้ดีหรือไม่?”

เซียวเซียวตอบกลับเสียงแผ่ว “ดี!”