พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 310

ตอนที่ 310  ความรักของเจ้าโง่เง่าเต่าตุ่น

แต่ว่าคืนนี้หลีโม่มีเรื่องสำคัญ กลับไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร นั่นคือไปหาเฉินหลิ่วหลิ่ว นางพูดกับหลีโม่ด้วยตาแดงก่ำ “หลีโม่ วันนี้เจ้าอยู่เพื่อนข้าได้หรือไม่? ข้าอยากหาเพื่อนคุย”

หลีโม่รู้ว่าเป็นเพราะเซียวโธ่ คืนนี้นางได้ยินแล้วว่าเซียวโธ่ไม่อยากแต่งงานกับนาง แน่นอนว่านางคงเจ็บปวดใจจะแย่

คิดถึงเรื่องที่นางเคยตอบคำถามของเฉินไท่จูน บัดนี้เกรงว่าต้องกลับคำเสียแล้ว ดังนั้นนางจึงต้องปลอบโยน “ได้ ข้าจะอยู่คุยเป็นเพื่อนเจ้า”

“ถ้าเช่นนั้นคืนนี้พักอยู่ที่ตำหนัก เจ้านอนห้องเดียวกับข้า ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว”

หลีโม่ไม่ได้พูดสิ่งใด ซือถูเย้นได้ยิน ตอบกลับทันใด “ให้หญิงรับใช้นอนเป็นเพื่อนเจ้า”

“ไม่ ข้าอยากคุยกับหลีโม่” เฉินหลิ่วหลิ่วตอบกลับ

“หากมีสิ่งมดพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน หรือจะคุยกันสักครึ่งยามตอนนี้ก็ได้ แต่นอนกับเจ้าไม่ได้” ซือถูเย้นตอบกลับทันใด

เฉินหลิ่วหลิ่วได้ยินซือถูเย้นขึ้นเสียง ก็สะอึกสะอื้นทันที รอบดวงตาแดงระเรื่อขึ้นมาอีก

เมื่อเห็นดังนั้นจึงกล่าวกับซือถูเย้น “ไม่เป็นไร ข้าอยู่กับนางเพียงคืนเดียว เกรงว่านางจะคิดทำอะไรไม่เป็นเรื่อง”

ซือถูเย้นร้อง ดึงนางมาอยู่ข้างตัว กดเสียงต่ำด้วยความโกรธ “เจ้าแต่งงานได้ไม่นาน เหตุใดจึงปล่อยข้าแล้วไปนอนกับนาง? ไม่ได้!”

“อย่าไร้เหตุผลถึงเพียงนี้ นางกำลังเสียใจอยู่มิใช่หรือ?” หลีโม่กล่าว

ซือถูจิ้งพยักพเยิดหน้า “เจ้าจงใจจะเลี่ยงข้าใช่หรือไม่เล่า”

“ทำไมข้าต้องเลี่ยงท่าน?” หลีโม่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ตอนค่ำพวกเราไม่ต้องทำงานหรือ? เจ้าเจตนาจะเลี่ยง หลังจากแต่งงานเจ้าก็เริ่มเพิกเฉยต่อข้าแล้วรึ?” ซือถูเย้นเริ่มโกรธ

หลีโม่ลำบากใจ “ตกลงๆๆ ข้าคุยกับนางจนดีขึ้นก็กลับแล้ว ตกลงหรือไม่”

ซือถูเย้นตอบ “ไม่ควรเกินชั่วยาม”

“ตกลง ข้าสัญญากับเจ้า” หลีโม่ตอบตกลง

เดิมทีที่เฉินหลิ่วหลิ่วเสียใจ เพราะหลังจากที่เฉินไท่จูนได้ฟังคำของเซียวโธ่ ทำให้เฉินหลิ่วหลิ่วยอมแพ้ต่อเซียวโธ่ ค้นหาคู่ครองอีกครา

“นี่ไม่ใช่ความตั้งใจตั้งแต่ทีแรกของเจ้ารึ เจ้ายังกล่าวว่ายินยอมจะแต่งงานกับซูชิง” หลีโม่กล่าว

เฉินหลิ่วหลิ่วส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ คราแรกข้าคิดเช่นนี้ แต่ในตอนนั้นข้าไม่ได้เจอเซียวโธ่แล้ว ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าไปเกาะคนบ้า เพียงคิดว่าเกิดเรื่องกับเขา ข้าเสียใจจนจะตายอยู่แล้ว คิดว่าหากเขาตายข้าคงมิอาจมีชีวิตอยู่ต่อได้ ตอนนั้นข้าจึงรู้ว่าข้าชอบเขาถึงปานนั้น ชีวิตแต่งงานได้เพียงครั้งเดียว ข้าไม่อยากแต่งกับใครก็ได้”

หลีโม่กุมมือนางเอาไว้ “เจ้าบื้อ เจ้าคิดแบบนี้ถูกต้องแล้ว แต่เจ้าไม่กลัวว่ากล่าวเรื่องเหล่านั้นต่อบิดามารดา วันเกิดของเจ้าจะกลายเป็นวันตายรึ?”

“ข้ากลัว ข้ากลัวตาย” เฉินหลิ่วหลิ่วกุมมือหลีโม่ สายตาทุกข์ระทม “แต่ข้าไม่อยากแต่งกับผู้อื่น วันนั้นข้าเห็นเจ้าสวมชุดเจ้าสาวจับมือกับท่านอ๋อง คำนับต่อกัน ข้าคิดว่าหากข้าได้แต่งงานกับคนที่ข้าชอบพอก็คงดี หากข้าได้แต่งงานกับเขาในวันรุ่งขึ้นแล้วจักต้องตาย ข้าก็ยินยอม”

หลิ่วหลิ่วร่าเริงมาตลอด เมื่อเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยเช่นนี้ ทำให้หลีโม่ปวดใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อันที่จริง เซียวโธ่ก็ชอบพอเจ้าอยู่บ้าง เพียงเขาไม่ชัดเจนต่อความรู้สึกของตน ก่อนที่เจ้าจะเข้าหาซูชิงอย่างจงใจ เขาไม่มีความสุขเลย ยังเป็นเพราะว่าไม่สบายใจต่อซูชิง เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน หรือว่า เจ้าจะให้เวลาของเจ้ากับเขาเสียหน่อย หรือว่าไปมาหาสู่กันบ้าง เจ้าไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน ทำดีกับเขาเสียบ้าง ไม่แน่ว่าเช่นนี้จะทำให้เขาได้รู้ถึงความรู้สึกของตน”

“เจ้าว่าเขาชอบพอข้าอยู่บ้างจริงๆ หรือ?” แววตาหลิ่วหลิ่วมีประกายความหวังขึ้นมา

หลีโม่มองนาง ความจริงก็ไม่แน่ชัดนัก แต่ไม่อาจทนเห็นนางผิดหวังอีกครา “ข้าคิดเช่นนั้น”

หลิ่วหลิ่วกลับมายิ้ม “ได้ ข้าจะพยายาม หากได้แต่งงานกับเขา ให้ข้าทำสิ่งใดก็ได้ทั้งนั้น”

หลีโม่ค่อยๆ โอบกอดนาง ในหัวใจถอดถอนหายใจ เซียวโธ่เจ้ารู้หรือว่าตนโชคดีเพียงใด? หากเจ้าไม่ยอมแต่งงานกับหลิ่วหลิ่ว หวังว่าเจ้าคงได้ว่าเคยมีหญิงผู้หนึ่งสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเจ้า

นางรู้ว่าหลิ่วหลิ่วเชื่อคำของเฉินไท่จูนอย่างไม่มีข้อสงสัย นางมีอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป คืนนี้หากนางบอกว่าไม่สามารถแต่งงานกับเซียวโธ่ได้แล้ว ก็จะไม่แต่งงาน เท่ากับว่านางไม่ต้องการมีชีวิตเช่นนี้ ความจริงใจและบริสุทธิ์นี้ ทำเอาผู้คนประทับใจต่อนาง

หลีโม่แน่ใจว่าต้องได้คุยกับเซียวโธ่ด้วยตนเองสักครา

เที่ยงวันต่อมา เซียวโธ่กลับมากับซือถูเย้นตั้งแต่เช้าตรู่ นางจึงไปเรียกเซียวโธ่เพียงลำพัง

ทั้งสองนั่งลงอยู่ที่สวน ซือถูเย้นไม่สบอารมณ์นัก

เขาไม่พอใจที่หลีโม่และเซียวโธ่มีความลับต่อกัน

หลีโม่ถามออกไปตรงๆ “เซียวโธ่ เจ้าบอกข้า เข้าไม่ชอบหลิ่วหลิ่วมากใช่หรือไม่?”

เซียวโธ่ไม่คิดว่าจะถามคำถามนี้ ไม่พอใจอยู่บ้าง “เหตุใดทุกคนจึงถามข้าว่าชอบหรือไม่ชอบนาง? ข้าไม่ชอบนางจริงๆ”

“แต่เมื่อคราวที่หลิ่วหลิ่วและซูชิงมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เจ้าไม่ใช่ว่าโกรธรึ? เจ้าคิดถึงความสัมพันธ์ที่ดีของหลิ่วหลิ่วสักเพียงนิด หรือว่าเจ้าจะชอบนางกันแน่นะ” หลีโม่พูดโน้มน้าว

เซียวโธ่ตอบ “ใครบอกว่าข้าโกรธ? ตอนนั้นข้าเพียงไม่ชอบที่ซูชิงไม่ชวนข้าไปด้วย ก่อนนั้นพวกเราไปด้วยกันเสมอ”

หลีโม่ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ ดูท่าแล้วเซียวโธ่จะไม่ได้ชอบหลิ่วหลิ่วจริงๆ ความรู้สึกไม่สามารถบีบบังคับได้

หากแต่ว่าหลีโม่ยังไม่วางมือ “ถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้สึกว่าหลิ่วหลิ่วดีหรือไม่? บางทีหลิ่วหลิ่วอาจจะมีจุดที่เจ้าชื่นชอบ”

เซียวโธ่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “นางชอบยิ้ม ยิ้มได้สวย เมื่อนางยิ้มขึ้นมาปรากฏลักยิ้ม นางไม่ค่อยโกรธสิ่งใด บางคราข้าพูดกับนางอยู่หลายที คำพูดที่น่าหงุดหงิด นางไม่โกรธสักเพียงนิด นี่เป็นจุดเด่นของนาง นางไม่ถือโทษโกรธเลย”

ในใจหลีโม่หดหู่ขึ้นมา ไม่ใช่ว่าหลิ่วหลิ่วไม่โกรธ แต่เป็นเพราะนางรักเซียวโธ่ นางเพียงแค่อยากให้เขามีความสุข ไม่กล้าแม้เพียงจะโกรธเขา ชอบจนแทบไร้ค่า

“ถ้าเช่นนั้นนอกจากนางนิสัยมุทะลุแล้ว ยังมีสิ่งใดไม่ชอบนางอีกหรือไม่?” หลีโม่ถามต่อ

เซียวโธ่คิดอีกครั้ง “เหมือนว่าจะไม่มี”

หลีโม่ถามอีกครั้ง “หากพูดกับเจ้าตอนนี้ หลิ่วหลิ่วอาจจะแต่งงานกับซูชิง ในใจเจ้าคิดอย่างไร? บอกกับจ้าตามความจริง หากเจ้าพูดความจริง ข้าจะมอบแหวนให้กับเจ้า”

“แหวนเจ้าล่ะ? ข้าไม่เคยเห็นเจ้าใส่ไว้” เซียวโธ่อยากถามนางมาตลอด

“ข้าถอดออกแล้ว” หลีโม่กล่าวโกหก

เซียวโธ่ต้องการแหวน และคิดพินิจอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบหลีโม่ไป “ข้าคงไม่มีความสุข หากแต่ว่าทำไมจึงไม่มีความสุข ข้าไม่รู้เช่นกัน ในหัวคิดภาพพวกเขาแต่งงานกัน ข้าก็ไม่มีความสุขแล้ว อาจเป็นเพราะซูชิงเคยบอกกับข้าไว้ว่า เขาไม่อาจได้แต่งงานเร็วเพียงนั้น พวกเราจะต้องเพื่อบ้านเมืองด้วยกัน”

หลีโม่รู้ว่าหากต้องการจัดการกับคนโง่เง่าเต่าตุ่นเช่นนี้ ต้องหาหนทางอย่างถี่ถ้วนเสียหน่อย “ถ้าเช่นนั้นเจ้าเคยคิดหรือไม่ หากเจ้าไม่มีความสุขไม่ใช่เพราะซูชิงแต่งงานไปเสียก่อน แต่เป็นเพราะเจ้าชอบหลิ่วหลิ่ว”

เซียวโธ่ประหลาดใจ “จะเป็นไปได้อย่างไร? ข้าว่าหลิ่วหลิ่วโดดเด่นเป็นที่รัก ข้าก็ไม่คิดแต่งงานกับนาง”

“เซียวโธ่เอ๋ย อย่าลืมล่ะ คราแรกที่หลิ่วหลิ่วออกไปจากเจ้า เจ้าทำให้ซูชิงเข้ามาแทนที่เจ้า ถ้าเช่นนั้นเหตุใดตอนนี้เมื่อบอกกับเจ้าว่าซูชิงจะแต่งงานกับหลิ่วหลิ่ว เจ้าจึงไม่มีความสุข ย้อนแย้งกันหรือไม่?”