พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 311

ตอนที่ 311 เฉินหลิงหลงถูกจับตัวกลับมา

เมื่อเซียวโธ่ฟังสิ่งที่หลีโม่พูดมา ตนก็เกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมา

ที่จริงแล้ว ก่อนหน้านี้เขาคิดจะให้ซูชิงขอหลิ่วหลิ่วแต่งงานจริงๆ เพราะหลิ่วหลิ่วชอบพูดเสียงเจี๊ยวจ๊าวข้างหูเขาตลอดเวลา อย่างกับนกกางเขน เขาไม่ชอบเอาเสียเลย

แต่ถ้าเกิดว่าซูชิงจะขอหลิ่วหลิ่วแต่งงานจริงๆ เช่นนั้น...

“ข้าขอคิดก่อนนะ คือว่าข้ายังไม่รู้น่ะ” เซียวโธ่กล่าว

เมื่อหลีโม่เห็นเขาเหมือนจะเริ่มฉลาดขึ้นมาบ้างแล้ว จึงพูดว่า “ไปเถอะ คิดให้ดี หลิ่วหลิ่วเองก็เป็นสตรีที่ดี มันคุ้มค่าที่เจ้าปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี”

หลังจากเซียวโธ่จากไปแล้ว หลิ่วหลิ่วจึงเดินออกมาจากในห้อง นางมองหลีโม่ด้วยสายตาซาบซึ้งใจ “ขอบใจเจ้านะ”

หลีโม่กล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลใจไป เขาเป็นคนแข็งกระด้าง บางทีเขาอาจจะยังไม่เข้าใจว่าหัวใจของเขาคิดอะไรอยู่”

เซียวโธ่เป็นทหาร สำหรับเรื่องความรู้สึกเขาอาจจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ไม่สิ บางทีอาจจะบอกได้ว่าแต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยคิดขึ้นมาก่อน และยิ่งไม่คิดจะแต่งงานด้วย แต่จู่ๆ ก็ไปบอกเขาว่ามีสตรีผู้หนึ่งที่ชอบเขาเอามากๆ ต้องการแต่งงานกับเขา เขาอาจจะทำตัวไม่ถูกก็ได้

หลิ่วหลิ่วเหมือนกับตัดสินใจได้บางอย่างจึงกล่าวว่า “ข้าจะรอเขา ไม่ว่าเขาแต่งงานกับข้าหรือไม่ ข้าก็จะไม่แต่งงานกับชายใดทั้งนั้น”

หลีโม่ตบมือนางเบาๆ “วางใจเถอะ เขาจะฉลาดขึ้นมาเอง”

“หวังว่าข้าจะรอได้” หลิ่วหลิ่วยิ้มแย้มอย่างแจ่มใส แต่สายตากลับมีความทุกข์ระทมที่อธิบายไม่ถูก

เมื่อหลีโม่มองไปที่นาง กลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา สตรีที่เคยมีดวงตาเป็นประกายมาก่อน ตอนนี้แววตากลับเต็มไปด้วยความทุกข์ นางเคยคิดว่า หลิ่วหลิ่วที่เป็นคนนิสัยเช่นนี้ ในชีวิตนี้คงจะไม่รู้จักความทุกข์หรืออาฆาตแค้น

ตอนนี้ตัวเองก็นับว่ามีความสุขแล้ว นางก็หวังว่าซือถูจิ้งและหลิ่วหลิ่วจะมีความสุขเช่นเดียวกัน

ผ่านไปสองวัน ในที่สุดก็มีข่าวดี

เจอตัวเฉินหลิงหลงกับเสี้ยโล่เยว่แล้ว จากการจับกุมของตันชิงเสี้ยนจู่ ตอนนี้พากลับมาที่เมืองหลวงแล้ว ให้พักอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงเป็นการชั่วคราว

เพราะจวนเฉิงเสี้ยงเกี่ยวข้องกับคดีทุจริต หลังจากเสี้ยห้วยจุนตาย สมบัติของเขานอกจากจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว สมบัติทั้งหมดก็ล้วนถูกยึดไปหมดแล้ว และสมบัติล้ำค่าเงินทองที่เฉินหลิงหลงเอามาด้วย ก็ย่อมต้องคืนให้กับทางราชสำนัก

ซือถูเย้นส่งพวกนางให้กับตันชิงเสี้ยนจู่ เพราะไม่อยากให้ให้ขุนนางเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เขาหวังว่าหลีโม่จะได้แก้ปมบุญคุณความแค้นระหว่างพวกนางเสียที

เฉินหลิงหลงและเสี้ยโล่เยว่ที่ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก พวกนางกำลังมุ่งหน้าไปทางเหนือ หลบหนีไปจนถึงอำเภอห้วยและอยากจะหาที่พัก ก็ได้ยินข่าวจากเมืองหลวง พวกนางคิดว่าหลังจากเฉิงเสี้ยงเสี้ยตายแล้ว จะไม่มีใครตามจับพวกนางสองแม่ลูกอีก

เรือนไม้ข้างๆ ทะเลสาบของหลี่ซ่วยหยุ่นสร้างเสร็จแล้ว สองวันมานี้นางอยู่ในเรือนไม้ตลอด เรือนเดี่ยวยังไม่ได้รื้อถอนออกไป ซู่หยู้และบ่าวรับใช้คนอื่นๆ ในจวนก็ออกไปกันหมดแล้ว

เฉินหลิงหลงและเสี้ยโล่เยว่ถูกนำตัวมาที่ด้านหน้าของหลี่ซ่วยหยุ่น หลี่ซ่วยหยุ่นมองสตรีที่เหมือนกับหมาจนตรอกที่น่ารังเกียจสองคนนี้ ใจของนางพลันเกิดไฟโทสะแห่งความแค้นขึ้นมาทันที

ก่อนที่บุตรสาวของตนจะสิ้นใจ ความจริงแล้วนางไม่เคยเกลียดเฉินหลิงหลง สามีของนางเห็นอกเห็นใจหลิงหลงฮูหยิน ไม่ใช่ความผิดของนาง แม้จะไม่ใช่เฉินหลิงหลง ก็เป็นสตรีอื่นอยู่ดี

แต่ในเมื่อบุตรสาวของตนตายอยู่ในกำมือของเฉินหลิงหลง นางก็คิดอยากจะแก้แค้นตลอดทั้งวันทั้งคืน

เฉินหลิงหลงแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับเป็นเสี้ยโล่เยว่ที่ยังอวดดีอยู่มาก “เจ้าจับพวกข้ากลับมาใช่หรือไม่? เจ้ามีสิทธิ์อะไร? เจ้ามันสตรีโหดเหี้ยมอำมหิต เป็นเจ้าที่ทำร้ายจนท่านพ่อต้องตาย”

เมื่อเตาเหล่าต้าเห็นนางร้องเอะอะเสียงดัง ก็พูดด้วยความโมโหว่า “หุบปากเจ้าไปเลยนะ ยังไม่ถึงคราวเจ้าพูด”

หลี่ซ่วยหยุ่นมองไปที่เสี้ยโล่เยว่ “เสี้ยห้วยจุนไม่ใช่บิดาของเจ้า บิดาของเจ้าคือเฉินเอ้อต่างหาก ข้อนี้ มารดาของเจ้าย่อมทราบดี”

เสี้ยโล่เยว่ในตอนนี้ย่อมรู้ว่าเรื่องนี้คือความจริง แต่นางไม่ยอมรับเท่านั้นเอง แม้ว่าเสี้ยห้วยจุนในตอนนี้จะตายไปแล้ว แม้ว่าชื่อเสียงของเขาจะอัปยศ แต่ก็ยังดีกว่าเฉินเอ้อพ่อค้าที่ไม่มีอะไรดีผู้นั้น

“เจ้าเลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว ข้าไม่มีวันเชื่อคำพูดของเจ้าหรอก” เสี้ยโล่เยว่แค่นเสียงเย็นชา

“ฮูหยิน เจ้ายังไม่คิดจะบอกความจริงให้นางรู้อีกหรือ?” หลี่ซ่วยหยุ่นมองไปทางหลิงหลงฮูหยิน คำว่า “ฮูหยิน” มันช่างเป็นการเยาะเย้ยไม่น้อย

หลิงหลงฮูหยินคุกเข่าลง เสียงดัง “ตุบ” “เสี้ยนจู่ ข้ารู้ว่าเมื่อก่อนข้าเป็นคนไม่ดี ท่านเป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ไม่เคยจดจำคนต่ำต้อย หากท่านปล่อยข้าไป ท่านอยากให้ข้าทำอะไร ข้ายอมทำทั้งนั้น ต่อให้ต้องเป็นสุนัขตัวหนึ่งอยู่ข้างกายท่าน ข้าก็ยอม ขอเพียงแค่ท่านไว้ชีวิตของข้าก็พอ”