พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 314

ตอนที่ 314 อ๋องเหลียงดีขึ้นแล้ว

หลีโม่แต่งเข้าตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งมาสองเดือนแล้ว แต่ยังไม่ได้ไปถวายพระพรไท่กุ้ยเฟยเลย

ซือถูเย้นบอกมาแล้วว่า ไม่จำเป็นต้องไป และแน่นอนว่าไท่กุ้ยเฟยเองก็ไม่อยากพบหน้านางเช่นเดียวกัน

และแน่นอนว่านางไม่มีทางคิดอย่างไร้เดียงสาว่าทุกอย่างสงบสุข เพียงแค่ทุกคนต่างกำลังอดทนกันอยู่ทั้งนั้น

ในตำหนักหลังใหญ่แห่งนี้นอกจากจิ่นเฉิงแล้ว หลีโม่ค่อนข้างชอบสองคนที่เข้ามาใหม่อย่างชิงโม่กับชิงเฉิน พวกเขาสองพี่น้องอยู่ในตำหนักมาก็สามสี่ปีแล้ว

เมื่อก่อนพวกเขาคอยรับใช้อยู่ในเรือนไม้เซียวเซียงมาโดยตลอด เรือนไม้เซียวเซียงก็คือเรือนของซือถูเย้น ทว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องนอนของซือถูเย้นได้ ได้แต่ช่วยจุดไฟให้ในที่ต่างๆ เท่านั้น

เรือนไม้เซียวเซียงไม่มีสตรี หลังจากหลีโม่แต่งเข้ามาก็มีเพียงเย้นเอ๋อร์กับหยางมามา ทว่าซือถูเย้นยังคงห้ามสตรีเข้าไปในห้องนอนของเขาอยู่ ต่อมาหลีโม่ขึงพูดกับเขาว่าถ้าเขาไม่เก็บกวาดทำความสะอาดเอง นางก็จะเป็นคนไปเก็บกวาดให้ เขาคิดเรื่องนี้อยู่หลายคืน ถึงได้ยอมให้หยางมามากับเย้นเอ๋อร์เข้าไปในห้องนอนของเขา

เขาไม่ชอบทำความสะอาด และไม่เต็มใจที่จะให้หลีโม่เข้าไปเก็บกวาด ได้แต่ยอมถอยประนีประนอมเท่านั้น

เมื่อก่อนทุกเรื่องในตำหนักจะมีซือจู๋กูกูเป็นคนดูแล ตอนนี้ซือจู๋กูกูไม่อยู่แล้ว ก็จะเป็นอาฝูที่ดูแลแทน เมื่อตอนนี้หลีโม่แต่งเข้ามาแล้ว นางเป็นฮูหยินใหญ่ เรื่องในตำหนักย่อมเป็นนางที่จัดการดูแล นางจึงเลื่อนตำแหน่งชิงเฉินสองพี่น้องขึ้นมา

อำนาจของอาฝูจึงถูกหลีโม่ควบคุมไปโดยปริยาย

และต้องไปสะกิดต่อมโมโหของไท่กุ้ยเฟยอย่างแน่นอน

หลีโม่ไม่คิดจะอ่อนข้อให้ เพราะว่า บางทีหากเป็นก้าวแรกที่เจ้าเป็นฝ่ายก้าวออกไปเองมันย่อมดีกว่าการถูกคนบังคับให้เจ้าก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าว

ตำแหน่งของรองพระสนมซุนในตอนนี้ค่อนข้างอึดอัดจนวางตัวไม่ถูก หลีโม่ไม่ได้พบนาง ซือถูเย้นเองก็ไม่ได้พบนางเช่นเดียวกัน แม้แต่กุ้ยไท่เฟยก็ไม่ต้องการจะพบนาง

ช่วงนี้นางกลับไปจวนของมารดา ทางนั้นก็ถามถึงความเคลื่อนไหวของตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง นางก็ไม่รู้จะตอบเช่นไร เมื่อก่อนยังพอมีข่าวคราวอยู่บ้าง แต่ตอนนี้นางไม่รู้อะไรเลย

นางเองก็กังวลใจไม่น้อย แต่ยังไม่มีที่ให้ลงมือ บ่าวรับใช้ในตำหนักต่างก็มีบรรทัดฐานในการดูแลแล้ว นางอยากจะสืบข่าวสักหน่อยมันก็เป็นเรื่องยากมาก

โชคดีที่ช่วงนี้หลีโม่เริ่มออกมาแต่เช้าแล้วกลับไปช่วงเย็น นางถึงได้เริ่มวางแผนอำนาจของตัวเองอีกครั้ง

ฮองเฮาไม่รู้ว่าต้องใช้วิธีการใด จึงพูดโน้มน้าวอ๋องเหลียงให้นางรักษาเขาต่อ และแน่นอนว่าไม่เพียงรักษาโรคลมบ้าหมูและอาการเจ็บเข่าเท่านั้น

ส่วนอื่นๆ ไม่มีใครพูดถึงมัน ทุกคนล้วนไม่พูดถึงมัน

หลายวันมานี้ นางศึกษาการฝังเข็มแบบเฟยอย่างหนัก แม้กระทั่งบนตัวของจิ่นเฉิงและชิงโม่ชิงเฉินสองคนก็เคยศึกษามาแล้ว การฝังเข็มแบบเฟยไปที่ศีรษะ มีหลายจุดที่ส่งผลต่อการรักษา จนถึงวันนี้หลีโม่ก็ยังไม่เข้าใจหลักการของมันมากนัก เพราะนางฝังเข็มไปบนตำแหน่งร่างกายที่ตรงกัน แต่ไม่มีผลต่อโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ของอ๋องเหลียงมากนัก ทว่ามันกลับบังเอิญมีประสิทธิภาพอย่างมาก

เพราะว่าหลังจากรักษามาได้แปดวัน นางเห็นสีหน้าของอ๋องเหลียงเริ่มไม่เครียดอย่างเห็นได้ชัด

วันที่เก้า นางจึงมาแต่เช้าตรู่

วันนี้ซือถูเย้นก็มากับนางด้วย วันนี้ไม่มีราชการเช้าจึงไปตำหนักอ๋องเหลียงกับนาง

ตอนที่อยู่บนรถม้า นางก็ถามหลีโม่ขึ้นมาว่า “คิดว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะใกล้ได้ผล?”

หลีโม่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “หากเมื่อวานข้าเดาไม่ผิดพลาด น่าจะหลังสามถึงห้าวัน ก็จะได้ผลแล้วล่ะ”

“จริงหรือ?” ซือถูเย้นรู้สึกประหลาดใจ ถึงอย่างไร โรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ของอ๋องเหลียงมีเพียงเขา ฮองเฮาและไท่ฮองไท่เฮาเท่านั้นที่รู้ เขาหวังมาตลอดว่าเขาจะสามารถหายดีเป็นปกติได้ และให้กำเนิดบุตรได้เหมือนกับคนปกติ

“ประมาณนี้ล่ะ” อันที่จริงหลีโม่ไม่ได้กำหนดวันที่แน่นอนนัก ถึงอย่างไร ก่อนหน้านี้ไม่ได้กำหนดก็ยังสามารถเห็นผลได้

วันนี้อ๋องเหลียงเองก็ตื่นแต่เช้าเหมือนกัน เมื่อก่อนหลีโม่ต้องมาปลุกเขาที่ตำหนักเสมอ เขาถึงจะยอมตื่น ทว่าวันนี้เขามารอหลีโม่ตั้งแต่เช้า

เมื่อเห็นซือถูเย้นก็มาด้วย เขาก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อย “เสด็จลุงก็มาด้วยหรือ?”

“วันนี้ข้าว่าง เลยมาเยี่ยมเจ้าหน่อย” ซือถูเย้นมองเขาครู่หนึ่ง จึงพูดอย่างเคืองใจว่า “เจ้าเหมือนไม่ดีใจที่ข้ามาเลยนะ”