พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 320

ตอนที่ 320 มารดาที่แสนดี

หลีโม่คิดว่าอ๋องเหลียงคงไม่กลับมาเร็วขนาดนั้น จึงพูดกับซูชิงว่า “เช่นนั้นพวกเราไม่ไปเยี่ยมหลิ่วหลิ่วด้วยกันเลยล่ะ”

ซูชิงจึงพูดขึ้นมาว่า “ข้าไปมาแล้ว แต่ถูกเหล่าไท่จุนไล่ออกมา เจ้าไม่เห็นว่าตอนนี้เหล่าไท่จุนไม่ได้สนใจอะไรมากขนาดนั้นแล้ว หากต้องจับนางมัดก็จะจับนางมัดขึ้นเกี๊ยวดอกไม้ให้ได้”

หลีโม่คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องมันจะมาถึงขั้นนี้ นางเองก็คิดหาวิธีแก้ไขอะไรไม่ออก "เช่นนี้แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ? หรือว่าต้องให้หลิ่วหลิ่วออกเรือนไปกับคนที่นางไม่ได้รักอย่างนั้นหรือ?"

ซูชิงจึงพูดขึ้นมาว่า “เจ้ามีวิธีอะไรบ้างหรือไม่? เซียวโธ่เจ้าคนโง่เง่านั่นโตมามีแต่ขนจมูกไม่มีสมอง” ในขณะที่ทั้งสองกำลังกลัดกลุ้มกันอยู่นั้น ก็เห็นอ๋องเหลียงเดินกะโผลกกะเผลกกลับมา

เมื่อเขาเห็นหลีโม่กับซูชิง ก็ยกยิ้มขึ้นมาแล้วพูดว่า “มากันหมดเลยหรือ?”

หลีโม่ตอบไปว่า “ใช่แล้ว รอท่านมาครึ่งค่อนวัน”

อ๋องเหลียงนั่งลง และยังคงยิ้มเหมือนอย่างเคย “ข้าเข้าวัง”

“อืม ข้ารู้แล้ว เมื่อครู่คนในตำหนักท่านบอกข้าแล้ว” หลีโม่มองหน้าเขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขามันแปลกไปเล็กน้อย เหมือนรอยยิ้มนั้นมันคือรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมา

“ใช่แล้ว” อ๋องเหลียงถอนหายใจออกมา จากนั้นก็เงยหน้ามองหลีโม่ “เจ้าอยู่ที่นี่ก็ดี ข้าอยากจะพูดเรื่องหนึ่งกับเจ้า ต่อไปเจ้าไม่ต้องมารักษาขาของข้าแล้ว”

หลีโม่มองเขาด้วยความตะลึง “ทำไมกัน?”

อ๋องเหลียงยิ้มบางออกมาแล้วพูดว่า “เช่นนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? คุ้นชินดี แต่จู่ๆ จะให้ข้าเดินได้เหมือนคนปกติ ข้ารู้สึกว่าข้าไม่คุ้นชินเท่าไหร่นัก อีกอย่างเจ้าเองก็เคยบอกว่าการรักษาจะต้องผ่าตัดกระดูใหม่ แค่ข้าคิดข้าเจ็บขึ้นมาแล้ว ข้าไม่ใช่คนที่จะทนกับความเจ็บปวดได้ ยอมไม่รักษาจะดีกว่า ”

ซูชิงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “เจ้านี่นะทนรับความเจ็บปวดไม่ได้? เมื่อก่อนถูกธนูยิง เจ้าไม่ร้องสักแอะ”

หลีโม่มองไปที่เขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขามันพยายามยิ่งนัก ใบหน้าที่พยายามทำให้ดูดี ทว่ารอยยิ้มของเขากับปกปิดสายตาอันโศกเศร้าคู่นั้นไม่ได้

นางรู้ดีว่าที่ฮองเฮาเรียกเขาให้เข้าวังเพราะต้องการบอกให้เขายอมแพ้

ในใจของหลีโม่เดือดดาลยิ่งนัก เหตุใดฮองเฮาถึงทำเช่นนี้? จะต้องให้เขายอมรับกับความผิดหวังและความเจ็บปวดไปมากเพียงใด? จะให้คนผู้นี้ยิ่งเสียใจไปมากกว่าเดิมเช่นนั้นหรือ?

“สำหรับเรื่องความเจ็บปวด หม่อมฉันคิดหาหนทางได้แล้ว ขอเพียงแค่ท่านยินยอม” หลีโม่มองเขาพร้อมกับพูดออกมา

อ๋องเหลียงโบกมือ “ไม่หรอก เป็นเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว จริงสิ ข้าจะแต่งงานแล้วนะ”

เขายิ้มออกมา มองซูชิงด้วยสายตาภาคภูมิใจ “ในที่สุดข้าก็ได้แต่งงานก่อนเจ้า”

ซูชิงถามด้วยความงุนงงว่า “เจ้าจะแต่กับสตรีตระกูลใดหรือ?”

“คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน ผู้ที่เคยวางแผนจะแต่งงานกับเฉิงเสี้ยงผู้นั้น” อ๋องเหลียงกล่าว

หลีโม่แทบจะหักโต๊ะออกเป็นชิ้นๆ นางยิ้มเย็นชากล่าวว่า “ท่านเห็นด้วยงั้นหรือ?”

เขาไล่คนในจวนออกไปแล้ว ทำจิตใจให้พร้อมรอสตรีที่เขารัก แต่กลับถูกบอกว่าต้องแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รักงั้นหรือ?

“เหตุใดข้าจะไม่เห็นด้วยล่ะ?” อ๋องเหลียงมองนางด้วยความแปลกใจ “คุณหนูใหญ่ตระกูลหลินเป็นสตรีที่ไม่เลวเลย รูปร่างน่าตาก็ดีมาก ฐานะก็ดี และที่สำคัญมากก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินไม่มีน้องชายหรือพี่ชาย”

ไม่มีบุตรชาย ครอบครัวของภรรยาก็มีไม่มาก ดังนั้นจึงไม่มีทายาทสืบทอด สู่ขอคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน ต่อไปจะไม่มีอะไรมาคุกคามได้

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือตำแหน่งของใต้เท้าหลินไม่สูงนัก แทบจะไม่คุ้มค่าให้ใช้ประโยชน์อะไร