พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 333

ตอนที่ 333 ผู้กระทำความผิด

ซือถูเย้นเขกหัวนางหนึ่งที “เหยาจื่อตายแล้ว แต่ว่าเจ้าสามารถทำให้นางเป็นผี ปรากฏตัวตรงหน้าหานชิงชิว บางทีอาจจะสามารถรู้อะไรมากกว่านี้ อย่างเช่นสาเหตุการตายของเหยาจื่อ”

หลีโม่เข้าใจขึ้นมาทันที “อืม ข้าเข้าใจละ”

“ข้าจะรีบไปหาฉินจือ เหยาจื่อกับฉินจืออยู่ด้วยกันมาตั้งนานหลายปี รู้ว่านางพูดจายังไงท่าทางเป็นยังไงและแต่งตัวยังไง”

รถม้าของจวนอ๋อง “ตัก ตัก ตัก” วิ่งมุ่งหน้าไปยังตำหนักองค์หญิง

ซือถูเย้นปัดมือ ดูสิ ฉายาของเขาใสใจแต่คนอื่น มีเพียงเขาที่นางไม่ใส่ใจ

ดึกดื่น เที่ยงคืน

สายลมต้นฤดูหนาวพัดปลิวหัวที่ล้นไปแล้วครึ่งหนึ่ง เสียงร้องสะอื้นดังแว่วมา

อีกาส่งเสียงร้อง ในค่ำคืนอันแสนสงบเช่นนี้ฟังดูแล้วช่างสยดสยองยิ่งนัก ซูชิงเป็นคนจับอีกามา เขาปีนอยู่บนหลังคาจวนแม่ทัพใหญ่แล้วใช้แรงบีบคออีกาแล้วปล่อย จึงทำให้มีเสียงร้องที่สยดสยองออกมา

อีกาเลือดไหล ร้องอย่างโอดอวย

หานชิงชิวนอนหลับไปตั้งแต่เช้า เป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่มาตั้งหลายปี จนนางเคยชินแล้วกับการมีคนมาเฝ้ายาม ดังนั้นด้านนอกห้องของนาง จึงมีบ่าวคนหนึ่งนั่งหลับอยู่

ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง “ปัง” ดังขึ้น จนบ่าวใช้ตกใจตื่น นางขยี้ตา มองไปรอบๆ มองไม่เห็นอะไร จึงลุกขึ้นหยิบตะเกียงตรงระเบียงแล้วเดินไปดูด้านที่ส่งเสียงดัง

นางเพิ่งไปได้ไม่ไกล ก็ได้ยินเสียง “อี๊ดอ๊าด” เสียงเปิดประตู นางรีบหันไปดู ปรากฏว่าประตูยังล็อกอยู่ นางสะดุ้งกลัว พูดขึ้นเสียงเบาว่า “น่าแปลก หรือว่าลมแรง?”

ลมแรงจริงๆ พัดจนหน้าต่างดัง “ปัง ปัง” ใบไม้พัดปลิว นางครุ่นคิด แล้วก็เดินไปตามหาทหารเวรยามมาช่วยตรวจดู

คืนนี้หานชิงชิวนอนดึกหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้จิตใจนางว้าวุ่น นางนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมา นางรู้ว่าเซียวเซียวไม่ได้มีใจให้นางเลย แต่คิดว่าตั้งนานหลายปีแล้ว อย่างน้อยก็น่าจะลืมซือถูจิ้งแล้ว

นางสามารถรับได้ที่ในใจสามีตัวเองไม่มีนาง แต่รับไม่ได้หากในใจเขายังมีคนอื่น และมีคนอื่นอยู่ตลอดเวลา

ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก นางยังคงลุ่มหลงเหมือนเมื่อสิบปีก่อนที่ผ่านมา

นี่ก็หมายความว่า ความสาวในช่วงเวลาสิบปีของนางก็สูญเปล่า

แต่นางก็ยินยอม ยินยอมที่จะทำแบบนี้ นางแค่อยากได้ตำแหน่งนี้ อยากได้ความเจริญรุ่งเรืองนี้ แต่ว่าทำไมนางต้องทนต่อความอัปยศพวกนี้? นางยอมตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว เขายังอยากให้นางทำยังไง?

เอาลูบใบหน้า ตรงที่เขาเคยตบ ยังคงเจ็บปวดมาก ความเจ็บปวดแบบนี้ เจ็บลึกลงไปถึงใจจนใจแทบสลาย

ลมข้างนอกพัดแรงมาก มีเสียงร้องโหยหวนของอีกา ยังมีเสียงที่ไม่รู้จักอีก นางรำคาญมาก จึงร้องเรียกหา “เสี่ยวชิง”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากบ่าว ผ่านไปสักพัก นางร้องเรียกอีก ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับ นางโกรธจนลุกขึ้นมา “จะต้องนอนหลับแล้วอีกแน่เลย ไม่ได้เรื่อง”

เสียงเปิดประตู “อี๊ดอ๊าด” เหมือนมีลมอะไรพัดมา

นางสะดุ้ง แล้วก็พูดอย่างโมโหว่า “ข้าเรียกเจ้าตั้งหลายทีก็ไม่ได้ยิน นึกว่าเจ้าตายไปแล้ว”

นางนึกว่าเป็นเสี่ยวชิง บ่าวใช้ของนางวิ่งเข้ามา

มีคนเข้ามาแล้ว แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง มองไม่เห็นรูปร่าง เห็นเพียงหน้าตาที่ปกคลุมไปด้วยผมเพ้ายุ่งเหยิงบดบังหน้าตาคนคนนั้นไว้ เสื้อผ้านางเหมือนเปียกน้ำ หยดไหลลงเต็มพื้น

หน้าตะโกนร้อง “เจ้า......”

“พี่สาม ยังจำข้าได้ไหม?” คนคนนั้นพูดขึ้นด้วยเสียงยาน ลำคอเหมือนโดนอะไรบีบ น้ำเสียงทั้งแหบทั้งหนักอยู่ในลำคอ

หานชิงชิวได้ยินคำว่าพี่สาม ทั้งร่างก็เริ่มสั่นเทา

บ่าวใช้ข้างกายขององค์หญิงในตอนนั้น นางเป็นคนลำดับที่สาม มีเพียงหยาจื่อคนเล็กที่สุดที่เรียกนางว่าพี่สาม ฉินจือกับโฉงหวาล้วนเรียกนางว่าน้องสาม