พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 334

ตอนที่ 334 แกล้งหลอกเป็นผี

หลีโม่มองดูหานชิงชิว “พูดสิ พูดสิ่งที่เจ้ารู้เรื่องออกมา ส่วนการตายของเหยาจื่อ ข้าจะไม่ก้าวก่าย และจะไม่บอกคนของตำหนักองค์หญิง”

หานชิงชิวไม่เชื่อนาง “เจ้าจะรักษาคำพูด?”

“ข้าขอสาบานด้วยเกียรติของหวังเฟย หากข้าพูดออกไป ขอให้ฟ้าผ่า” หลีโม่พูดขึ้น

นางไม่พูด ไม่ได้แปลว่าแม่ทัพซูชิงที่อยู่บนหลังคาคนนั้นจะไม่พูด

แต่หานชิงชิวไม่รู้ว่าเป็นซูชิง นึกว่าเป็นองครักษ์ของนาง หากนางสาบานว่าจะไม่พูด องครักษ์เป็นคนของนาง ก็จะไม่มีทางพูด

นางนั่งลงอย่างอ่อนแรง แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ผิด เป็นฮ่องเต้ ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”

นางจุดไฟตะเกียง ส่องสว่างภายในห้อง ที่นี่หรูหรา แม้แต่เก้าอี้เล็กที่ใช้รองเท้ายังทำด้วยไม้สีแดง

นางมองดูรอบๆ รู้ว่าทุกอย่างนี้อาจจะสิ้นสุดแล้ว

“ในวันครบรอบวันเกิดครบสิบหกปีขององค์หญิง เซียวเซียวเข้าวังไปเข้าเฝ้าเพื่อสู่ขอองค์หญิง และองค์หญิงก็รอเขากลับมา แต่รอยังไงก็ไม่มา ในคืนนั้นองค์หญิงนอนไม่หลับทั้งคืน วันที่สอง เหยาจื่อจึงเสนอขึ้นว่าจะออกไปตามหาเซียวเซียวถามให้รู้เรื่อง ข้าเสนอว่าให้ไปถามดูที่หยู้ซูฝางก่อน พวกเราไปถึงหยู้ซูฝาง ถามลู่กงกงที่คอยดูแลฮ่องเต้ ลู่กงกงไม่บอก ฮ่องเต้เรียกข้าเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ถามว่าองค์หญิงรักเซียวเซียวมากใช่ไหม ข้าก็บอกตามตรงว่าองค์หญิงจะแต่งกับเซียวเซียวเท่านั้น”

หลีโม่มองดูนาง สีหน้าท่าทางของนางซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวา ดูแล้วนางไม่ได้พูดโกหก

“ฮ่องเต้ได้ยินดังนั้นแล้ว ก็ครุ่นคิดอยู่นาน แล้วเงยหน้ามองดูข้า ถามข้าว่าอยากเป็นฮูหยินของจวนจิ้งโก๋วเหาไหม”

“เจ้าพูดว่าเจ้าอยาก? ชีวิตที่สามารถเสพสุขความมั่งคั่งร่ำรวยและยศศักดิ์อย่างไร้ขีดจำกัด ใครไม่อยาก?” หลีโม่ถามขึ้น

นางเริ่มหัวเราะอย่างขมขื่น “ทำไมข้าจะไม่อยาก? แต่ก็ไม่ใช่เพียงเพราะความมั่งคั่งร่ำรวยและยศศักดิ์ ข้าเองก็หลงรักเซียวเซียวมานานแล้ว แต่เซียวเซียวไม่เคยชายตามองข้า ในใจเขามรเพียงองค์หญิง ข้าก็ทำใจที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจลึกๆ แต่เจ้าเข้าใจไหม? ข้ามีโอกาสนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ข้าจะได้เป็นฮูหยินของเขา ได้เป็นฮูหยินของจวนจิ้งโก๋วเหา ชั่วชีวิตนี้ บางทีอาจจะมีครั้งนี้เพียงครั้งเดียงที่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของข้า เป็นธรรมดาที่ข้าต้องคว้าไว้ ต่อให้ทุกคนจะคิดว่าข้าน่ารังเกียจ แต่ทำไมข้าต้องสนใจสายตาคนอื่น? เจ้ารู้ไหมว่า บรรพบุรุษของข้าก็เป็นตระกูลร่ำรวยมีชื่อเสียง เพียงแต่หลังมาตกอับ ข้าจึงต้องถูกส่งเข้าวังมาเป็นบ่าวใช้ ต่อให้ชาติกำเนิดข้าสู้องค์หญิงไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรที่จะเป็นแค่บ่าวใช้”

หานชิงชิวพูดอย่างน่าสงสาร สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า ที่จริงความที่ว่าตระกูลตกอับตั้งแต่รุ่นพ่อของนางแล้ว นางยังไม่ทันเกิด ครอบครัวก็ยากจนข้นแค้นอย่างที่สุดแล้ว

หลีโม่พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “บรรพบุรุษของเจ้าร่ำรวย นั่นเป็นเรื่องของครอบครัวเจ้า จะเอาความตกอับของครอบครัวมาอ้าง แล้วจะสามารถใสร้ายเจ้านายที่ดีกับเจ้า องค์หญิงดูแลเจ้าไม่ดีหรือ”

“ดูแลอย่างดี นางยังให้ข้าสามารถใช้นามสกุลเดิมได้ หนึ่งในบ่าวใช้ทั้งสี่ มีเพียงข้าหานชิงชิวคนเดียวที่ยังคงได้ใช้นามสกุลเดิม แล้วยังไงล่ะ? ยังไงข้าก็ยังเป็นแค่บ่าวใช่ ต่อไปต่อให้องค์หญิงเอ็นดูแค่ไหน ยอมให้ข้าได้แต่งงาน มากสุดก็ได้แต่งกับองครักษ์ก็นับว่าเป็นบุญแล้ว ข้าสามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตตัวเอง หากเป็นเจ้า เจ้าจะทำยังไง?”