พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 336

ตอนที่ 336 ข้าจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้

หลีโม่ค่อยๆถอนหายใจ “ไม่เป็นธรรมกับเจ้าเลย”

ซือถูจิ้งส่ายหัว “หากเจ้าโดนคนอื่นทำร้าย ถือว่าน่าน้อยใจ แต่โดนคนในครอบครัวทำร้าย จะน้อยใจอะไร? ใครใช้ให้ฉันรับบุญคุณจากฮ่องเต้ตั้งมากมาย? ใครใช้ให้ฉันได้เสพสุขมั่งมีลาภยศ? นี่เป็นสิ่งที่ข้าสมควรได้รับ”

หลีโม่ไม่รู้ว่านางกำลังพูดประชดหรือพูดจากใจจริงที่ว่าความน่าน้อยใจไม่น่าน้อยใจ น้ำเสียงของนางปกติไม่แฝงความแค้น

ที่จริง โดนคนในครอบครัวทำร้ายเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด ทุกคนต่างก็รู้

“ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์มาตั้งนานหลายปี มีนโยบายใหม่ ยกเลิกความรุนแรง ลดเว้นภาษี ให้การสนับสนุนการเกษตร ออกรบกวาดร้างโจรผู้ร้าย รวบรวมผืนแผ่นดิน เขาไม่ใช่หลานที่ดี แต่เขาเป็นฮ่องเต้ที่ดี การเป็นฮ่องเต้ที่ดี บางทีก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องโหดร้ายกับคนของตัวเอง”

คำพูดของซือถูจิ้ง เหมือนกำลังพูดปลอบใจตัวเอง มากกว่าพูดปลอบใจหลีโม่

“ตอนนี้เจ้ารู้เรื่องแล้ว คิดจะทำยังไงต่อ? ทางด้านเซียวเซียว เจ้าจะคุยกับเขาหน่อยไหม?” หลีโม่ถามขึ้น

ซือถูจิ้งครุ่นคิด “ข้าไม่รู้ ในหัวยังวุ่นวายอยู่ เจ้าให้ข้าลองคิดดูหลายวันหน่อย”

หลีโม่จับมือนางไว้ “ได้ เจ้าลองคิดดูดีๆ หากต้องการข้า ก็มาหาข้า”

ซือถูจิ้งมองดูนาง “ขอบใจ”

“พูดขอบใจอย่างนี้ก็เกรงใจกันเกินไปละ”

ซือถูจิ้งหัวเราะ สีหน้าซีดขาวจนเป็นกระจกใส พูดไม่ออกว่าเหงาเศร้ายังไง

หลังจากที่หลีโม่ไปแล้ว ซือถูจิ้งเข้าไปในห้อง นั่งอยู่เนิ่นนาน แล้วก็เรียกฉินจือเข้ามา “หลายปีมานี้ สิ่งของที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ข้ามีอะไรบ้าง?”

ฉินจือตอบว่า “มีเยอะมากมาย ทำไมจู่ถึงถามเรื่องนี้?”

ตอนที่หลีโม่กับซือถูจิ้งคุยกัน ฉินจือไม่ได้อยู่ด้วย ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าหลีโม่กับซือถูจิ้งคุยอะไรกัน

“เจ้าลองไปเช็คดูสิว่ามีอะไรบ้าง” ซือถูจิ้งพูดขึ้น

“รับทราบค่ะ” เมื่อฉินจือไปแล้ว จะตรวจเช็คไม่ใช่เรื่องยาก ไปหาสมุดบัญชีมาก็รู้แล้ว หลายปีมานี้ ฮ่องเต้ช่างเอ็นดูองค์หญิงจริงๆ ขอให้มีสิ่งของที่ดี สิ่งแรกจะถูกส่งมาที่ตำหนักองค์หญิงก่อน

ผ่านไปไม่นาน ฉินจือก็หอบสมุดบัญชีมาเป็นกอง

“ตั้งแต่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ ทั้งก่อนหลังได้พระราชทานศักดินาให้องค์หญิงถึงห้าครั้ง ตอนนี้มีศักดินาเป็นพันเรือนแล้ว ไร่นาพันไร่ ทองสองหมื่นชั่ง ไหมเงินหนานมู่ เครื่องหอมของใช้ในบ้านที่มีค่ามีทั้งหมดสามชุด เงินทองอัญมณีล้วนนับไม่ถ้วน มรกตอย่างดีมีสามร้อยกว่าชิ้น แร่ทองหนึ่งหุบเขา เหมืองถ่านหินหนึ่งหุบเขา เหมืองแร่อีกสองหุบเขา สร้างผลกำไลให้กับตำหนักองค์หญิงอย่างมหาศาลทุกปี ผ้าไหมและผ้าซาตินสิบเอ็ดปีสูงถึงสองพันผืน ไข่มุกที่เปล่งแสงแวววาวในยามค่ำคืนสามลูก ไข่มุกทะเลตะวันออก ปะการังสีแดง ฉากกั้นหยกต่างๆ เต็มจนในห้องเก็บของไม่มีที่เก็บแล้ว พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งของชิ้นใหญ่ ยังมีสิ่งของชิ้นเล็กบันทึกเต็มสมุดห้าเล่ม”

ซือถูจิ้งหัวเราะ เสียงหัวเราะนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “หากใช้สิ่งของพวกนี้ แลกกับเซียวเซียว เขาคิดว่าสมควรแล้ว”

แต่นางไม่อยากได้สิ่งของพวกนี้ เจ้ามีมากแค่ไหน แต่ไม่มีคนที่เจ้ารักที่สุด แล้วจะมีประโยชน์อะไร?

“หมายความว่ายังไง? องค์หญิงเจ้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?” ฉินจือถามขึ้น

ซือถูจิ้งโบกมือ “ไม่ได้หมายความว่าอะไร เพียงแค่อุทานเท่านั้น เจ้าเอาสมุดบัญชีวางไว้บนโต๊ะ เย็นนี้หลังทานข้าวเสร็จ ข้าจะเช็คดูดีๆ”

“มีอะไรน่าดู? พาเจ้าไปดูของจริงดีกว่าไหม ของทุกอย่างล้วนอยู่ในของเก็บของ” ฉินจือพูดพร้อมเสียงหัวเราะ

“ก็ดี ไปดูก็ได้” ซือถูจิ้งพูดขึ้น

ซือถูจิ้งนั่งอยู่ในห้องเก็บของทั้งคืน รอบตัวเต็มไปด้วยเงินทองอัญมณีมากมายจนนับไม่ถ้วน นางหัวเราะแล้วก็ร้องไห้ ร้องไห้แล้วก็หัวเราะ

พอถึงพรุ่งนี้เช้า นางออกมาจากห้องเก็บของ พูดกับฉินจือว่า “ข้าจะเข้าวังสักหน่อย”

“เข้าวังไปเข้าเฝ้าฮองไทเฮาหรือ?” ฉินจือถามขึ้น

“ไม่ ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้”

“ฮองไทเฮาคงไม่อนุญาตหรอก” ฉินจือพูดขึ้น

ซือถูจิ้งเงยหน้าขึ้น “ไปยืมสายเชือกเตาปาของหลีโม่มา บอกว่าข้าต้องใช้ แต่ไม่ต้องบอกว่าข้าจะเข้าวัง”

“ได้” ฉินจือรับคำ แล้วก็รีบไป