พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 396

ตอนที่ 396 หานชีงชิวตายแล้ว

หลังจากหลีโม่จากไป หานชีงชิวยังคงโกรธมาก นางพูดกับสาวใช้ด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าว่า “เหตุใดทุกคนถึงต้องเห็นข้าเป็นคนไม่ดีด้วย? หรือว่าข้าไม่มีค่าให้ใครเห็นอกเห็นใจ? นางที่เป็นชายาซื่อเจิ้งคิดว่าองค์หญิงใหญ่นั้นดี นั่นย่อมแน่นอน เพราะฐานะของนางดีอย่างไรล่ะ หากข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ ไม่แน่ว่าอาจมีคนมากมายมาประจบสอพลอข้าก็ได้ แต่เพราะข้าเกิดมาเป็นสาวใช้ ที่ข้าเดินมาถึงตำแหน่งอย่างทุกวันนี้ได้ ทุกคนล้วนอิจฉาข้าเกลียดชังข้า หรือว่าเพราะข้ามีชีวิตเป็นสาวใช้หรือ? แล้วข้าก็ไม่สามารถหาลู่ทางของตัวเองได้งั้นหรือ?”

สาวใช้พูดว่า “ฮูหยินอย่าโมโหไปเลยเจ้าค่ะ รีบพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่ยอม หลังจากองค์หญิงฆ่าตัวตาย ข้าก็ไม่สบายใจมาโดยตลอด ข้ายังรู้สึกอยากจะขอโทษนาง แต่เมื่อเย็นวันนี้ที่ข้าได้พบนาง ข้าคิดไม่ถึงว่านางยังใส่ชุดแต่งงานอยู่ นางใกล้จะตายแล้ว ยังคิดจะแต่งงานกับสามีข้า นางไม่ทำเกินไปหน่อยหรือ? สิบเอ็ดปีแล้ว เหตุใดนางถึงไม่ปล่อยเซียวเซียวไป? หากนางออกเอนไปแต่แรก เซียวเซียวก็น่าจะลืมนางไปแล้ว เป็นนางที่ไม่ให้หนทางชีวิตแก่ข้า แต่สุดท้ายคือข้าผิดงั้นหรือ? และยังมีคนที่ดูถูกข้า พวกนางมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกข้า? เฉินไท่จูนนั่นฐานะก็ไม่ดี ก็ไม่ใช่เพราะฮองไทเฮาให้ความสำคัญหรอกหรือ? พวกนางถึงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นนายคน แล้วทำไมข้าจะทำบ้างไม่ได้? ลำดับของตระกูลบรรพบุรุษของข้าเองก็อำนาจและชื่อเสียงขึ้นมา ไม่ใช่บ่าวรับใช้อีกพวกนางอิจฉาริษยาข้า พวกนางอิจฉาข้า”

สาวใช้เงยหน้าขึ้น อยากจะพูดบางอย่างแต่ก็หยุดลงก่อน

หานชีงชิวจ้องไปที่นาง “เจ้าอยากจะพูดอะไร ก็พูดมาเถอะ”

สาวใช้พูดเสียงเบาว่า “เฉินไท่จูนแม้จะบอกว่าได้รับความสำคัญจากฮองไทเฮา แต่ว่านางเองก็มีความสามารถ วรยุทธ์ของนางยอดเยี่ยมกว่าผู้ใด มีความชำนาญในการวางแผน หลังจากได้รับตำแหน่งแม่ทัพ นางก็คอยอยู่เบื้องหลังคิดอุบายวางแผนการรบ แม้การศึกจะไกลถึงหมื่นลี้ก็สามารถชนะได้ ทำสงครามชนะมามากมาย นางได้รับความเคารพจากทุกคนก็นับมาสมควรแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าจะบอกว่าข้าไม่สมควรอย่างนั้นหรือ? เจ้าบอกว่าข้าไม่มีความสามารถใช่หรือไม่?” หานชีงชิวบันดาลโทสะขึ้นมาทันที ตบหน้าสาวใช้ไปหนึ่งที “แม้แต่เจ้าก็พูดกับข้าเช่นนี้หรือ? เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเป็นแค่ทาสรับใช้”

สาวใช้คุกเข่าลงทันที กล่าวด้วยความหวาดกลัวว่า “ฮูหยินโปรดระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้ตั้งใจกระด้างกระเดื่องกับท่านนะเจ้าคะ เพียงแต่

บ่าวได้ยินฮูหยินพูดถึงเหล่าไท่จูนเท่านั้น ในใจของบ่าวซาบซึ้งอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง บ่าวเป็นคนที่อยู่เมืองชายแดน ปีนั้นโชคดีที่เหล่าไท่จูนยกทัพไล่

ไม่อย่างนั้น ปู่ของบ่าวคงตายไปนานแล้วเจ้าค่ะ”

หานชีงชิวนั่งลงไป ในใจโศกเศร้ายิ่ง จึงคร้านจะเถียงกับสาวใช้ “เจ้าไปให้พ้นหน้าข้า”

สาวใช้ลุกขึ้นยืน ถอยหลังแล้วออกไป เมื่อถอยไปถึงประตู ก็พูดขึ้นมาอย่างฉับพลันว่า “ฮูหยิน หากบ่าวบอกฮูหยินว่าบ่าวเองก็รักท่านแม่ทัพใหญ่ ในใจท่านจะมีความสุขหรือไม่? จะสงสารบ่าวอยากให้บ่าวเป็นนายคนด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”

หานชีงชิวโกรธขึ้นมาทันที ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นมา “เจ้าบังอาจเกินไปแล้ว ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่?”

สาวใช้ลังเลครู่หนึ่ง แล้วคุกเข่าลงไปอีกครั้ง “บ่าวไม่ได้รักท่านแม่ทัพใหญ่จริงๆ เจ้าค่ะ เพียงแค่พูดออกไปอย่างนั้นเท่านั้นเองเจ้าค่ะ”

หานชีงชิวเข้าใจเจตนาของนางขึ้นมาทันที นางตะลึงงันไปครู่หนึ่ง แล้วนั่งลงไปอย่างช้าๆ “ไสหัวไป!”

สาวใช้ถอยหลังออกไปแล้วปิดประตูลง เพียงแต่ตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง นางรู้สึกเสียใจที่นางใจร้อน เพียงแต่นางได้ยินฮูหยินเอาเรื่องเหล่าไท่จูนมาเปรียบเทียบ นางก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที เหล่าไท่จูนคือผู้มีพระคุณต่อครอบครัวนาง นางไม่ใช่คนแบบฮูหยิน

จากคำพูดอกตัญญูของสาวใช้ หานชีงชิวก็รู้ว่าตนอยู่ในจวนหลังนี้ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างจริงใจ ในเมื่อเป็นบ่าวรับใช้ ก็ทำได้เพียงแสดงความเคารพยำเกรง ในใจกลับดูถูกดูแคลนนาง

หลายปีมานี้ นางได้รับอะไรมากันแน่? นอกจากมีชีวิตอันหรูหรา ได้หน้าได้ตาให้คนอื่นมองแล้ว นางก็ไม่ได้รับอะไรอีก

นางหักหลังองค์หญิง ฆ่าหยาวจื่อ เอาหัวใจดวงหนึ่งมาพึ่งพิงความรักทั้งหมดที่มีอยู่ในหัวใจนาง นางไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

คำพูดเมื่อครู่ของสาวใช้ ทำให้นางเหมือนถูกไฟดูด ไม่ใช่ว่าสาวใช้ไม่สามารถปีนป่ายขึ้นมาบนกิ่งไม้สูงได้ แต่นางไม่สามารถแย่งความรักมาจากผู้มีพระคุณได้

นางเดินมาที่ตู้ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา อ่านซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เจ็บปวดจนไม่มีสิ่งใดมาเทียบได้ หลังจากนั้น นางเก็บจดหมายเอาไว้อย่างดี นั่งลงบนโต๊ะด้วยความรวดร้าว ในใจกลับพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “เซียวเซียว เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้กับข้า? ข้าไม่ขอร้องให้เจ้าปฏิบัติต่อข้าด้วยทั้งหมดของใจเจ้า แต่ขอแค่เจ้าแบ่งความรักเจ้ามีให้องค์หญิงให้แก่ข้าสักครึ่งหนึ่ง ข้าก็พอใจแล้ว แต่เจ้ากลับไม่มองข้าแม้แต่ครั้งเดียว ตอนนี้ข้านับว่าเป็นอะไร? ข้าขอโทษองค์หญิง ขอโทษโหรจื่อ ก็ไม่ได้ในสิ่งที่ข้าอยากได้”

นางร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ราวกับว่าลึกๆ ในใจมีความพูดที่กล้ำกลืนที่นางไม่สามารถพูดออกมาได้