พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 397

ตอนที่ 397 ถูกใส่ความ

คนผู้นั้นกล่าวด้วยความอ่อนโยนว่า “วางใจเถอะ เจ้าจะเจ็บปวดไม่นานหรอก แม้เมื่อครู่นี้ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ แต่ข้าก็ยังชอบการวางมากกว่า เพราะการวางยาสามารถโยนความผิดให้คนอื่นได้”

หานชีงชิวบีบคอของตนเอาไว้ ล้มลงไปกองกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน นางมองไปยังคนผู้นั้นทันที สายตามีเครื่องหมายคำถามของความหวาดกลัว

คนผู้นั้นก้มตัวลง ยิ้มแล้วพูดกระซิบว่า “ฮูหยิน อันที่จริงแล้ว เพื่อให้เจ้าเป็นฮูหยินของเซียวเซียวตลอดไป วิธีที่ดีที่สุดคือให้เจ้าตายไปซะ เจ้าตายช้าเกินไป

หากข้าเป็นองค์หญิง ก่อนที่เจ้าจะแต่งงานกับเซียวเซียว คงฆ่าเจ้าไปแล้ว และยังจะให้เจ้าตายอย่างน่าเวทนาด้วย”

รอยยิ้มของนางมีความงามที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ สวยหยาดเยิ้มจนพูดไม่ออก เหมือนดอกฝิ่นในยามที่เบ่งบานสะพรั่ง งดงามแต่กลับมีพิษ

นางหยิบปิ่นปักผมออกมาจากแขนเสื้อ แล้วโยนไปบนพื้น จากนั้นนางจึงเปิดประตูออก แล้วเดินข้ามสาวใช้ที่สลบหายเข้าไปในความมืด

ก่อนที่สติของหานชีงชิวจะเลือนหายไป เสียงของเขาก็พลันดังขึ้นมาข้างๆ หูว่า “ไม่ว่าเจ้าจะรับหรือไม่รับ หนังสือหย่าฉบับนี้ ข้าวางเอาไว้ที่นี่ เจ้าสามารถใช้

ชีวิตอยู่ในจวนแม่ทัพในฐานะฮูหยินของแม่ทัพต่อไปได้ แต่ว่าเจ้าจะเป็นเพียงฮูหยินของแม่ทัพเท่านั้น ไม่ใช่ฮูหยินของข้าเซียวเซียวผู้นี้”

นั่นก็คืองานแต่งงานในคืนนั้น

ตอนนั้น นางกอดความปีติยินดีที่ได้กลายเป็นเจ้าสาวของเขาเอาไว้ในเต็มหัวใจ แต่สิ่งที่ได้มากลับเป็นหนังสือหย่าฉบับหนึ่ง เขายังเผาชุดแต่งงานทิ้ง หนังสือหย่าฉบับนั้น นางไม่ได้หยิบออกมา เขารู้ว่านางไม่มีทางเอาออกมา และไม่มีทางบอกให้ใต้หล้ารู้ เพราะงานแต่งของพวกเขาเป็นฮองไทเฮาประทานให้ หากเจ้าสาวของเขาหย่าร้างในคืนนั้น เมื่อถูกฮองไทเฮารู้ เขาจะต้องถูกลงโทษแน่ นางพยายามทุกอย่างเพื่อให้ได้ตำแหน่งเจ้าของมา และนางต้องเสียมันไปด้วยเหตุนี้

นางเก็บหนังสือหย่าเอาไว้ รอคอยเขามาตลอด รอให้เขามาอยู่ข้างๆ นาง นางรู้ว่าเขาต้องมา เมื่อถึงเวลา นางจะคืนหนังสือหย่าให้แก่เขา

แต่นางก็รอไม่ได้ สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นข่าวการฆ่าตัวตายของพวกเขาทั้งคู่

นายอมไม่ได้จริงๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น คนของจวนแม่ทัพใหญ่ก็เข้าวังไปแจ้งข่าวว่าหานชีงชิวตายแล้ว จึงไม่สามารถเข้าวังมาเข้าเฝ้าได้อีก

ฮองไทเฮาได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจมาก หานชีงชิวตายแล้ว ก็หมายความว่า นางจะเป็นฮูหยินของเซียวเซียวตลอดไป ฐานะและชื่อเสียงมั่นคง ไม่สามารถ

เปลี่ยนแปลงได้

แต่เพราะเหตุใดหานชีงชิวถึงตายล่ะ? ฮองไทเฮามีราชโองการให้สืบสวนให้ถึงที่สุด

ข่าวการตายของหานชีงชิว ย่อมมาถึงตำหนักอ๋องเหลียงเช่นกัน หลังจากหลีโม่ได้ยิน นางก็ไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าอย่างเฉยชาเท่านั้น

วันนี้เฉินไท่จูนก็มาเยี่ยงอ๋องเหลียง หลังจากนางได้ข่าวก็มาที่นี่ หลังจากมาถึงแล้วจึงเอ่ยถามหลีโม่ตรงๆ ว่า “เมื่อวานเจ้าไปที่จวนแม่ทัพใหญ่ วันนี้กลับมีข่าว

มาว่าหานชีงชิวตายแล้ว เจ้าพูดสิ่งใดกับนาง?”

หลีโม่จึงพูดว่า “ไม่มีอะไรพิเศษ สตรีสองคนก็พูดเรื่องหัวใจอะไรพวกนั้น”

“ง่ายเพียงนี้เชียวหรือ?” สายตาเหล่าไท่จูนเฉียบคม

“ดื่มเหล้ากันนิดหน่อย นางบอกว่านางรักเซียวเซียวมาก บอกว่าในใจของนางเสียใจไม่น้อย ข้าเองก็แสดงความเห็นอกเห็นใจไป”

เหล่าไท่จูนยิ้มเย็นชา “นางย่อมเสียใจอยู่แล้ว แย่งชิงของกลับมาสุดท้ายก็ต้องคืนเขาไป ไม่คืนความรู้สึกก็ต้องคืนชีวิตไป มีอะไรที่น่าเห็นใจกัน? เจ้าฆ่านางใช่

หรือไม่?”

หลีโม่ยิ้มขึ้นมา “จะเป็นไปได้อย่างไร? ข้าจะฆ่านางทำไมกัน?”

“ข้าก็ยังหวังจริงๆ ว่าเจ้าจะเป็นคนฆ่านาง” เหล่าไท่จูนพูดด้วยความโมโห “ตายในมือของคนอื่นมีโอกาสที่จะโยนความผิดให้กับเจ้า น่าเสียดายจริงๆ”

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “เหล่าไท่จูนไยท่านต้องโมโหด้วยเล่า ใครฆ่าก็ไม่เหมือนกันหรือ? ไม่ว่าอย่างไรนางก็ตายแล้ว และยิ่งไปกว่านั้น ฆ่าคนน้อยไปหนึ่งคน ก็

มีเลือดติดมือเพียงนิดเดียว”

เหล่าไท่จูนมองไปที่นาง “ที่ข้าพูดไปเมื่อครู่นี้เจ้าฟังไม่เข้าใจหรืออย่างไร?”

“ข้าฟังเข้าใจ”

“ข้าพูดว่าอย่างไร?”

“ท่านอยากจะให้คนที่ฆ่าหานชีงชิวเป็นข้า ผลสุดท้ายหานชีงชิงก็ตายในมือของคนอื่นและก็โยนความผิดว่าเป็นฝีมือข้า”

เหล่าไท่จูนกะพริบตาปริบๆ พูดเตือนสติว่า “เจ้าไม่ระวังเลยหรือ? ได้ยินว่าที่เกิดเหตุเก็บได้ของใช้ติดตัวของเจ้าด้วย”

“ข้าไปหาหานชีงชิว อาจจะทำของตกโดยที่ไม่ระวังก็เป็นไปได้”

“นางถูกวางยา แก้วของนางผลสรุปการตรวจสอบออกมาแล้วว่ามีพิษ แต่แก้วของเจ้าไม่มียาพิษ”

หลีโม่ยังยิ้มต่อ “แก้วของข้าย่อมไม่มีพิษอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นข้าคงตายไปแล้ว”

“เจ้าไม่กังวลเลยจริงๆ หรือ?”

“ไม่กังวล ข้าไม่ได้ทำ มือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง” หลีโม่กล่าวด้วยความสุภาพเรียบร้อย

เฉินไท่จูนโบกมือ “เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็คงมาเสียเวลาแล้ว ช่วงนี้ข้ายิ่งมาก ไม่มีเวลามาว่างไปสนใจเรื่องยุ่งเหยิงพวกนั้น”