พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 406

ตอนที่ 406 ประทานเจ้าสาวแด่เซียวเซียว

ฮองไทเฮาได้ยินนางพูดเช่นนี้รู้สึกขมขื่นในอยู่บ้าง ความจริงประโยคที่นางเอ่ยมานั้นมิมีสิ่งใดมารับประกันคำมั่นนั้นได้ เพราะโอรสองค์ชายแปดกำลังจะกลับมา

แต่นางกำลังวางแผนหลีกหนี แต่ก่อนนั้นเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนางมาโดยตลอด สิ่งใดก็ตามมิอาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้งได้

แต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อย ฮองไทเฮาเรียกซุนกงกงให้เข้าพบ “สั่งการเรียบร้อยดีหรือยัง? ”

ซุนกงกงโน้มคำนับ “หม่อมฉันกราบทูลฮองไทเฮา จัดการเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองไทเฮากล่าวต่อ “เจ้าทวนให้ข้าฟังอีกรอบเสียหน่อยสิ”

ซุนกงกงประหลาดใจ “รับสั่งตอนนี้เลยหรือเพคะ”

“ถูกต้องแล้ว ” ฮองไทเฮากล่าว

ซุนกงกงตอบกลับ “พ่ะย่ะค่ะ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันรับสั่งตามประสงค์ แต่อย่างไรฮองไทเฮาต้องประทับตราด้วยตนเองนะเพคะ”

ซุนกงกง หมุนตัวกำลังออกไปทำตามประสงค์เมื่อสักครู่ ก็เกิดเสียงขึ้นจากด้านนอกประตู “องค์ชายเสด็จแล้ว”

ฮองไทเฮาแปลกใจเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เพิ่งจะรุ่งสางเองงหรือ? เหตุใดจึงมาถึงเสียแล้ว? ”

ซือถูเย้นเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มของซือถูเย้นนั้นจี้จุดกุ้ยไท่เฟยอย่างมาก จนนางต้องสำรวมอาการ ระแวงระวังมากขึ้น “หมู่ฮอง ลูกมารับสั่งตามพระราชเสาวนีย์ของท่าน ”

“อือ” ฮองไทเฮางงงัน “เริ่มบัดเดี๋ยวนี้เลยหรือ? เจ้ามีต้องหารือออกว่าราชการก่อนหรือ? ”

“มาช่วยกันก่อนน่ะเพคะ หลังจากรับสั่งตามประสงค์แล้ว คนของฝ่าบาทก็จะทำตามเรื่องตามราวออกมาได้ดี เวลากระชั้นชิดนัก และต้องจัดเตรียมการในครึ่งค่อนวัน”

ฮองไทเฮาคิดแล้วก็รู้สึกสมเหตุสมผล จึงกล่าวกับซุนกงกง “นำตราประทับของข้าออกมา”

ซุนกงกงผ่อนลมหายใจโล่งอก สักครู่ก็นำตราประทับออกมา เขาค่อยๆ เปิดพระราชเสาวนีย์ออกเล็กน้อย ยังคงบดบังส่วนอื่นเอาไว้

ฮองไทเฮาประทับตราลงไป อยากจะอ่านดูอีกรอบเสียหน่อย ซือถูเย้นกลับคว้าเอามาถือไว้อย่ารวดเร็ว “เหล่าขุนนางกำลังรอลูกอยู่ ลูกขอลาก่อนแล้วจะกลับมาอีก”

ฮองไทเฮากล่าว “อย่างไรก็จะออกไปประกาศตามประสงค์ ข้าออกไปพร้อมเจ้าเลยดีกว่า”

ซือถูเย้นตอบ “ได้สิเพคะ ไปกันเถอะ”

ฮองไทเฮากลับไปเชิญกุ้ยไท่เฟยให้มาด้วยกัน “เจ้าไปพร้อมกันเถิด”

กุ้ยไท่เฟนเผยสายตาไม่สนอกสนใจ “น้องไม่ไปแล้วเพคะ”

“ไปสิ ไปเถิดนะ ซือถูจิ้งก็เป็นน้องสาวของพระสวามีเจ้าเหมือนกันนะ เจ้าควรจะไป” ที่ฮองไทเฮาให้นางไปด้วย เพราะนางก็เป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์เช่นเดียวกันจึงอย่างให้นางมีส่วนร่วมกับพระราชพิธี ไม่อยากให้นางคิดไปว่านางเป็นคนนอก

ซุนกงกงมองซือถูเย้นด้วยความเป็นกังวล แต่ซือถูเย้นไม่ได้แสดงแววตาใดให้เขาเห็นแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าเนื้อหาในพระราชสารนั้นถูกแก้ไข

เหลียงสู้หลินเป็นนายทหารของแคว้นทางตะวันออก เข้าไม่สามารถเข้าร่วมราชวงศ์ได้ แต่เขาได้รับสั่งให้ลาดตระเวนด่านหน้าเหตุ รอเพียงแต่คำสั่งจากพระราชโองการ

เมื่อวานเหลียงไถ้ฝู้ทราบแล้วว่าฮองไทเฮาต้องการตัวเหลียงสู้หลินไปเป็นพระราชบุตรเขย ลึกๆ ในใจเฝ้าคอยดูอยู่บ้าง เมื่อคืนวานเหลียงไถ้ฝู้จงใจแสดงความปรารถนากับเหลียงสู้หลิน ท่าทีของเหลียงสู้หลินนับว่าตอบรับกลับมาอย่างดี ทำให้เหลียงไถ้ฝู้พึงพอใจอย่างมาก

เซียวเหาเย๋รู้ว่าวันนี้ตอนรุ่งสางมีพระราชสาส์นรับสั่งเรื่องพิธีสมรสของซือถูจิ้งและเหลียงสู้หลิน วันนี้เขาอยากใช้ประโยชน์จากการป่วยนี้จนถึงรุ่งสาง เขาจึงไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ถึงนอนก็มิอาจหลับได้สนิท

บัดนี้ได้ตัดสินใดแล้ว ก็ต้องยอมรับผลทั้งหมด

ไม่มีใครรู้ว่าเขาชอบองค์หญิงถึงเพียงไหน หญิงที่ทั้งงดงามปราดเปรื่องและเฉลียวฉลาดมองโลกในแง่ดี หากนางสามารถแต่งงานกับเซียวเซียวได้ แน่นอนเป็นโชคดีของตระกูลเซียว

สวรรค์ประทานสร้างมนุษย์ แม้เขาจะยอมตายเพราะรักอย่างทุกข์ทน ก็มิอาจหลีกเลี่ยงหลีกหนีเรื่องเหล่านี้ไปได้

นี่จึงเป็นเรื่องที่ทารุณที่สุด

เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับเซียวเซียว หลายปีมานี้เซียวเซียวทุ่มเทหน้าที่จนได้รับสิ่งตอบแทนงดงาม สร้างฐานะให้แก่ตระกูลเซียวอย่างมาก ตระกูลเซียวได้รับอิทธิพลและเลื่องลือไปทั่วจากการรบของเขา หากแต่ว่ากับผู้ที่ชอบพอ เขากับคว้าเอาไว้ไม่ได้

“ฮองไทเฮา กุ้ยไท่เฟย ท่านอ๋อง เสด็จแล้ว! ” ขันทีที่หน้าประตูวังตะโกนเสียงดังไปทั่วตำหนัก