พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 407

ตอนที่ 407 ต่อต้าน

ข้ออ้างนี้ไร้ข้อกังขา เซียวเซียวทำเช่นนี้ ไม่เพียงแค่สมเหตุสมผลและสมควร

หากแต่ว่าหลักฐานล่ะ?

แต่ใครจะสามารถสั่งให้ซือถูเย้นแสดงหลักฐานในห้องโถงแห่งนี้ได้? มองไปทั่วโถงราชวัง ผู้ใดอยู่เหนือสุดในโถงแห่งนี้กันเล่า หากคิดสงสัยซือถือเย้น? จะกล้าท้าทายอำนาจเขาหรือ?

เหลียงไถ้ฝู้นั้นกล้า หากแต่ว่าเขาเฝ้ารอคอยดูอย่างเงียบๆ เฝ้ารอเผยความกล้าของเขา ตอนนี้ทำตนให้ซ่อนเร้นดูต่ำศักดิ์ รอเพียงมิให้ใครมาขัดขวางเขาได้ ทำไมเขาจะไม่กล้าตั้งแง่กับซือถูเย้นเล่า? แต่กล่าวได้ว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาแม้เพียงครึ่งหนึ่ง

เมื่อทุกคนคิดว่าเรื่องนี้กำลังจะยุติลง กุ้ยไท่เฟยจึงตรัสขึ้น “หากหานชิงชีวฆ่าคนจริง เซียวเซียวหย่ากับนางเรื่องก็ยุติลงหรือ? เพียงแต่คดีการสืบสวนของหยาวจื่อเป็นอย่างไร เป็นไปได้หรือไม่ว่าก่อนที่หานชิงชีวจะฆ่าตัวตายจะสารภาพผิด? หากไม่สารภาพผิดก็จะถูกยัดเยียดความผิดอยู่ดี สู้องค์ชายเปิดเผยหลักฐานต่อผู้คนในโถงนี้ไม่ดีกว่าหรือ? เปิดหลักฐานว่าหานชิงชีวเป็นฆาตกรจริง ด้วยเหตุนี้ถึงแม่ทัพเซียวขอหย่ากับนางจะเป็นเรื่องอันสมเหตุสมผลก็ตาม ในภายภาคหน้าจะได้ไร้ข้อกังขานินทาต่อตัวองค์หญิงเองเมื่อสมรสไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ถูกกล่าวหานินทา ไม่ยุติธรรมต่อองค์หญิงเอาเสียเลย”

ซือถูเย้นกล่าวต่อ “ก้ยไท่เฟยพูดมีเหตุผล ตามที่ซูชิงได้สืบสวน แน่นอนว่ามีหลักฐานแต่ไม่เพียงพอที่จะเอาผิดได้ ดังนั้นข้าจึงนำคดีขึ้นขึ้นมาเปิดเผยอีกครั้ง เหตุเพราะก่อนหน้านั้นการสืบสวนของสิงปู้นั้นไร้น้ำหนัก ข้าจึงวางแผนสั่งการให้ผู้อื่นจัดการแทน”

“ไม่ทราบว่าองค์ชายวางแผนให้ผู้ใดไปจัดการกันเล่า? คดีความเช่นนี้ไม่ใช่ควรจะเป็นสิงปู้หรือสำนักงานจิงเจ้าหยิ่นจัดการว่าความหรอกรึ หรือว่าจะเป็นผู้ว่าการสูงสุดของศาลต้าหลี่หรือ แต่ไม่ว่าจะเป็นสำนักใดก็ตามไม่ได้ตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนตั้งแต่เกิดเหตุคราแรก เป็นการบกพร่องต่อหน้าที่ ” กุ้ยไท่เฟยกล่าว

ไม่มีใครรู้ว่าเสนาบดีศาลต้าหลี่คือคนของเขาหรือ? ให้ศาลต้าหลี่จัดการแล้วได้หลักฐานมาบ้างพอถูไถ ก็ไม่ใช่ว่าใช้ไม่ได้การ

ซือถูเย้นยิ้มเย็น “ถูกต้องแล้ว ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่ได้ว่างแผนให้ศาลต้าหลี่ไปจัดการ พอดีกับที่อ๋องหนานหวยกลับเมืองมาพอดิบพอดี หม่อมฉันจึงอยากยกคดีความนี้ให้อ๋องหนานหวยสืบสวนและดำเนินการต่อ ประการแรกอ๋องหนานหวยลาออกเมื่อล่าช้าออกไป ได้อยู่ร่วมกับเสด็จแม่กุ้ยไท่เฟยได้นานขึ้น ประการที่สอง หม่อมฉันอยากเห็นว่าหนานหวยออกไปอยู่แคว้นหนานอยู่หลายปี จะได้ประสบการณ์ใดออกมาใช้ได้บ้าง”

กุ้ยไท่เฟยสีหน้าไม่สู้ดี ไม่คิดว่าเขาจะรอนางอยู่ตรงจุดนี้ อันที่จริงแผนการนี้อยู่ไม่ได้อยู่ในแผนของหลงไทเฮา

หากเขามีความจริงใจ ไม่ว่าแม่น้ำภูเขาที่ใดก็อยู่ใกล้แค่เงื้อมมือ

คดีครั้งนี้ยกให้อ๋องหนานหวยจัดการ แน่นอนว่าจะทำให้เขาได้อยู่ในเมืองมากขึ้นอีกหลายวัน แต่เพราะการสืบสวนคดีความเขาจะต้องสงวนท่าทีและถูกจับตามองในทุกคำและทุกการขยับตัว ไม่สามารถจัดการเรื่องราวเพียงคนเดียวได้ และคดีนี้ไม่ว่าในคราแรกจะเกิดเรื่องใดขึ้น สุดท้ายก็จะต้องเกี่ยวข้องกับสาเหตุที่เซียวเซียวจะต้องแต่งงานกับหานชิงชีวด้วย เป็นลักษณะเดียวกับหัวข้อความที่เกี่ยวพันกับฮ่องเต้ ไม่ว่าจะตรวจสอบหรือไม่ก็จะเป็นไปตามสิ่งที่ซือถูเย้นพูดขึ้นมาตามที่กล่าวว่าเป็น “หลักฐาน” ยังไงหานชิงชีวหญิงสาวผู้นั้นก็มีความผิดอยู่ดี เป็นเช่นเดียวกับเรื่องราวดั่งที่เขาพูดในโถงแห่งนี้ และเซียวเซียวจะเป็นผู้บริสุทธิ์ สามารถเข้าพิธีสมรสกับดวงวิญญาณของซือถือจิ้งได้

เมื่อประกาศพระราชสาส์นจบ ฮองไทเฮาและกุ้ยไท่เฟยก็ลาออกไป

หลังจากกลับมาในตำหนัก ฮองไทเฮาเดือดดาลอย่างมาก ง้างมือตบลงบนหน้าซุนกงกง “เจ้ากำเริบเสิบสานนัก กล้ามาเปลี่ยนแปลงพระราชเสาวนีย์ของฮองไทเฮาเชียวรึ? เจ้าไม่อยากมีหัวบนบ่าแล้วใช่หรือไม่? ”

ซุนกงกงคุกเข่าลงโค้งหัวจนติดพื้น “หม่อมฉันรับผิด ไทเฮาโปรดลงโทษ”

“ข้าจะลงโทษเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าคิดว่าข้าให้ท้ายเจ้าแล้วจะไม่กล้าลงโทษรึ? บรรพบุรุษส่งเจ้ามาอยู่เคียงข้างข้ามิใช่ให้เจ้ามาก่อเรื่องวุ่นวายให้ข้า”

กุ้ยไท่เฟยกล่าวเยือกเย็น “แม่แต่พระราชเสาวนีย์ของฮองไทเฮายังกล้าแอบไปเปลี่ยนถ้อยความบิดเบือน เจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วจริงๆ สินะ ผู้มีพระคุณรักและถนอมเจ้าจึงทำเรื่องผิดบาปเชียวรึ”

พูดจบนางก็กล่าวกับไทเฮา “ท่านพี่ เปลี่ยนแปลงคำในพระราชเสาวนีย์เป็นโทษประหาน มิอาจให้อภัยโทษได้”

ความจริงฮองไทเฮาโกรธอย่างมาก แต่มิอาจทนนำเขาไปประหารได้ ลังเลสองจิตสองใจ “มาจับเขาไปเสีย เฆี่ยนไม้ให้หลาบจำสามสิบที เฆี่ยนเสร็จก็นำกลับมารับโทษอีก”

“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์รับคำสั่ง จับตัวซุนกงกงลากออกไป

เพิ่งจะดึงตัวเขาขึ้นมา ซือถูเย้นก็ก้าวเข้ามาเสียก่อน

“ช้าก่อน ถอยออกไปเสีย! ” ซือถูเย้นสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ปล่อยตัวซุนกงกง ถอยห่างออกไปสองก้าว

ฮองไทเฮาขุ่นเคืองจนเลือดขึ้นหน้า “เจ้าไม่สนใจงานบ้านงานเมืองแล้วรึ? มายุ่งย่ามอะไรกัน? จะมาขอไว้ชีวิตทาสรับใช้หรือยังไง? ถ้าหากเป็นนั้นเจ้ารีบนำตัวไปเสียเดี๋ยวนี้ อย่างไรเจ้าก็เติบโตแกร่งกล้าแล้ว ในสายตาเจ้าคงไม่มีข้าอยู่แล้ว ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ไม่เคยเห็นพ้องต้องความกับข้า”