พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 408

ตอนที่ 408 ซือถูจิ้ง

เมื่อคนที่เพิ่งมาปลดผ้าคลุมออก เผยใบหน้าผอมเรียวสีผิวขาวซีด

ฮองไทเฮาผงะลุกขึ้นโดยทันที “พระเจ้า ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า? ”

นางโซเซจนล้มลง ผู้มาเยือนจึงเข้าไปประคองนางไว้ และถือโอกาสโอบกอดนาง

ฮองไทเฮาจึงได้สัมผัสถึงความเป็นจริง ร้องไห้ออกมาคว้านางมากอดไว้ “เจ้าก้อนดวงใจที่รักของข้า! ”

ซือถูเย้นยิ้ม “พอได้แล้วเพคะ เอาแต่เรียกเจ้าก้อนดวงใจ ไม่เลี่ยนเลยสักนิด ท่านอาไม่สามารถยืนได้นาน นางเพิ่งอาการดีขึ้น ให้นางได้นั่งลงเสียก่อน”

ไม่ผิด ผู้ที่มาเยือนก็คือคนที่ผ่านชีวิตครึ่งเป็นครึ่งตายมาก่อนอย่างยาวนาน ซือถูจิ้ง

ฮองไทเฮารีบปล่อยนาง หลีโม่ก้าวเข้ามาพยุงนางลงนั่ง “นั่งก่อน อย่าตื่นเต้นไปเพคะ”

“ไม่เป็นไร” ซือถูจิ้งถอนหายใจ แน่นอนว่าร่างกายของนางอ่อนแอลง แต่พักผ่อนเพียงสองวันก็ดีขึ้นมากแล้ว

“สรุปแล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น? เจ้าฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เหตุใดข้าจึงไม่ยักรู้? ” ฮองไทเฮาเช็ดหยาดน้ำตาไปพร้อมกับรัวคำถาม

หลีโม่ตอบ “ความจริงแล้วสองวันก่อนหาใต้เท้าหลี่พบแล้ว และในกลางดึกคืนนั้นตกลงซื้อเลือดเขาละมั่งมา มีเลือดเขาละมั่งมาทำยา ในคืนนั้นนางก็ได้ฟื้นขึ้นมา”

” เรื่องเกิดมาสองวันแล้วไม่บอกข้าเลยรึ? ” ฮองไทเฮาขุ่นเคือง

ซือถูเย้นปลอบโยน “ไม่สามารถบอกได้ ณ เดี๋ยวนั้น เมื่อกล่าวไปแล้วชีวิตของท่านอาก็จะตกอยู่ในอันตราย เสด็จแม่เพคะ รู้หรือไม่ว่าเหลียงสู้หลินเป็นคนที่กุ้ยไท่เฟยเสนอมา นางต้องการทรัพย์สมบัติของท่านอา หากข่าวที่ท่านอาฟื้นขึ้นมาแพร่ไปถึงหูนาง นางจะกลับมาปลิดชีวิตท่านอาอย่างไม่มีข้อแม้”

“เหลียงสู้หลินจะไปเป็นคนที่หมู่เฟยของเจ้าเสนอเข้ามาได้อย่างไร? ” ฮองไทเฮาประหลาดใจ “เขาเป็นคนที่ใต้เท้าชุยเสนอมา”

ท่านกลางเหตุและผล หลีโม่ค่อยๆ อธิบายให้หมู่ฮองฟัง” ซือถูเย้นผลักร้อยแปดพันเก้าเรื่องราวทั้งหมดไปให้หลีโม่

หลีโม่ถลึงตาใส่เขา ก่อนนำเรื่องที่จ้างวานคนไปลักลอบฆ่าใต้เท้าชุยแล้วสวมบทบาทออกไปช่วย และเรื่องที่เหลียงสู้หลินและเหลียงสู้หลินร่วมมือกันเรื่องงานแต่งเปิดเผยออกมาให้ฮองไทเฮาได้ทราบ และสุดท้ายนางเล่าว่า

“คราแรกที่พวกเราได้รู้ว่ากุ้ยไท่เฟยและเหลียงสู้หลินร่วมกันจัดฉากเรื่องสมรส เหตุเพราะต้องการทรัพย์สมบัติขององค์หญิง และเพราะเรื่องขององค์หญิงนี่เอง นางจึงขอให้หมู่ฮองเรียกตัวอ๋องหนานหวนกลับเมืองเพื่อสมรู้ร่วมคิดกันอีกทาง พวกเราจึงคิดแผนซ้อนแผนทำให้นางคิดว่าตนจะเสนอเหลียงสู้หลินให้เป็นพระราชบุตรเขยได้สำเร็จ นางไม่ทันได้ระแวดระวัง พระราชสาส์นที่ได้ประกาศไปในวันนี้จึงทำให้นางไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ ก็เพราะซือถูเย้นรับสั่งให้ซุนกงกงเปลี่ยนคำในพระราชสาส์น และประกาศออกไปเป็นที่เรียบร้อย แม้แต่ฮองไทเฮาก็มิได้เห็นมาก่อน หากเผลอบอกความจริงกับนางไปว่าในสาส์นพระราชเสาวนีย์ลงอักษรไว้ว่าพระราชบุตรเขยคือเซียวเซียว นางจะไม่ยอมให้ทุกสิ่งของนางต้องพังลง หาหนทางทำทุกสิ่งอย่างเพื่อทำลายมันอย่างแน่นอน เช่นนั้นความพยายามของพวกเราจะสูญเปล่าเป็นแน่แท้ ดังนั้นซือถูเย้นจึงต้องปิดบังฮองไทเฮาเพื่อให้เรื่องดำเนินไปด้วยดีนะเพคะ ฮองไทเฮาโปรดอย่ามองเขาผิดไป”

ฮองไทเฮาอดตกใจไม่ได้ “กล่าวมาขนาดนี้ นางยังไม่ยอมแพ้ความตั้งใจอีกหรือ”

“นางไม่เคยยอมแพ้และจะไม่ยอมแพ้” ซือถูเย้นกล่าว

ฮองไทเฮสคิดขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้นางเข้าตำหนักวังถี่เหลือเกิน ที่แท้ไม่คิดเลยว่านางคิดจะทำถึงขนาดนี้ ไม่ว่าแผนของนางจะสำเร็จหรือไม่ก็ตามที

เหงื่อของนางยังไหลออกมาไม่หยุด ในตอนนั้นหากรู้ถึงแผนการของซือถูเย้นก่อน นางคงจะพลั้งปากบอกกุ้ยไท่เฟยไปจริงๆ

ฮองไทเฮาไม่สามารถระงับความโกรธและความเจ็บปวดใจลงได้ “นางแสนดื้อรั้น ข้าเจ็บปวดใจเสียจริง”

ซือถูจิ้งพูดขึ้น “ฮองไทเฮา บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดน่าไว้วางใจ คราวหน้าหากนางพูดอะไร โปรดอย่าปักใจเชื่อเป็นพอนะเพคะ”