พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 410

ตอนที่ 410 ตระกูลเฉินจัดงานเลี้ยง

ด้านหลีโม่มีชีวิตที่สดใส แต่ด้านกุ้ยไท่เฟยนั้นมืดมัว

อ๋องหนานหวยกลับมาด้วยหน้าตาเศร้าหมอง หลังจากที่กลับมาเขาก็หย่อนตัวนั่งลงไม่พูดไม่จา

กุ้ยไท่เฟยรู้ว่าเขาไปเจอเรื่องน่าโกรธเคืองมา จึงพูดออกไปเบาๆ “นำเงินกลับมาเป็นพอ อาวุธเหล่านี้ให้หยุดเรื่องไว้ก่อน ค่อยจัดการทีหลัง”

“จะนำกลับมาได้อย่างไร? เจ้ายุทธภพเหล่านั้นเพิ่มเงินให้คนค้าอาวุธเป็นสองเท่า ตอนนี้พวกเราไม่ต้องการธนูเหล่านั้นแล้ว ยังจะให้พวกเราจ่ายอีกสองเท่า ข้าก็บอกไปว่าให้รอก่อน หากเรื่องจัดการจนแน่นอนแล้วจะไปหาพวกเขาอีกครั้ง ตอนนี้เสียเงินไปมากโขอย่างสูญเปล่า” อ๋องหนานหวยโมโหอย่างมาก

ความโกรธของกุ้ยไท่เฟยปะทุขึ้นมา “ผู้ใดจะรู้ว่าเขาจะปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้? ข้าติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิด จู่ๆ ก็ออกหนังสือหย่า ทั้งยังเปลี่ยนตัว และยังให้เจ้าไปสืบเรื่องหยาวจื่อ”

“เขาใช่คนที่จะเจรจาได้ที่ไหนกัน? หากโง่เง่าถึงเพียงนั้น ลูกจะไม่ได้กลับเมืองมานานหลายปีถึงเพียงนี้หรือ อาจจะรู้ถึงเรื่องที่เสด็จแม่สมรู้ร่วมคิดเรื่องสมรสเสียแล้วก็ได้ ทั้งเรื่องที่เหลียงสู้หลินช่วยชีวิตใต้เท้าชุยเอาไว้ เดิมทีก็อาจจะตรวจสอบไม่ได้ เพียงเกรงว่าบัดนี้นำเรื่องราวไปบอกฮองไทเฮาให้ทราบแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยเงียบไปสักพัก นัยน์ตามีแต่ความโกรธเกลียด “ข้าไม่ใช่ว่ามองเขาต่ำไป ข้าเพียงคิดว่าเขาคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ธ์ระหว่างแม่ลูกสักเพียงไหน ถึงเขาจะรู้ว่าข้าและเหลียงสู้หลินสมรู้ร่วมคิดกัน เขานั้นได้ประโยชน์มากที่สุด ใครจะรู้ว่าเขาจะหักหลังเสียได้ เขามันบ้าจริงๆ ตนไม่ได้คิดจะเป็นฮ่องเต้เหตุใดจึงไม่ให้เจ้าเป็น? เขาเสี่ยงชีวิตไม่ใช่เพื่อเป็นจักรพรรดิ ไม่ใช่เพื่อเงินทอง ท้ายที่สุดแล้วเพื่ออะไรกัน? ”

“ท่านแม่คิดเป็นเด็กๆ ใสซื่อเสียจริงๆ กุ้ยไท่เฟยต้องการฆ่าเขา เหตุใดเขาต้องคิดใส่ใจเรื่องที่เป็นแม่เป็นลูกกัน? ใจของเขาแข็งเป็นหิน และจะไม่ใจอ่อนให้ใครทั้งนั้น”

“ระหว่างเขากับเสี้ยหลีโม่ก็ถือว่าไม่เลว” กุ้ยไท่เฟยคิดอยู่สักพัก “เจ้าว่าเสี้ยหลีโม่เป็นอย่างไรบ้าง? เข้าหานางดีหรือไม่? ข้าไม่เชื่อว่านางไม่อยากเป็นฮองเฮา”

อ๋องหนานหวยยกยิ้มเย็น “เสด็จแม่ถามข้าเช่นนี้เหมาะแล้วหรือ? หากร่วมมือกับเสี้ยหลีโม่ เช่นนั้นผู้ที่จะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ก็ต้องเป็นซือถูเย้น แล้วลูกจะมีประโยชน์อันใด? ”

กุ้ยไท่เฟยรู้ว่าตนมิควรกล่าวต่อหน้าเขา แต่ความคิดนั้นได้ฝังรากลึกลงมาเสียแล้ว

เสี้ยหลีโม่เท่าทีสังเกตดูแล้ว นางเป็นคนที่มากด้วยพลังและความสามารถ เพื่อนที่นางคบหานั้นล้วนเป็นผู้ที่ร่ำรวยและมีอำนาจ หูฮวนซี ซือถูจิ้ง เฉินหลิ่วหลิ่ว โหรวเหยา และในครั้งนั้นนางยังไม่ยอมแต่งงานกับอ๋องเหลียง อาจจะเป็นเพราะรู้ว่าอ๋องเหลียงนั้นโหดร้ายทารุณ ทั้งยังไม่ได้มีอำนาจอย่างแท้จริง

เมื่อนึกถึงเรื่องสมรสกับซือถูเย้น นางกลับตกลงปลงใจ นางจะไม่มักใหญ่ใฝ่สูงหรือ? เป็นไปไม่ได้

นางปลอบประโลมอ๋องหนานหวย “ข้าไม่ได้เข้าหาหลีโม่ได้ง่ายๆ อย่างไรก่อนหน้านั้นนางก็ถูกเสด็จแม่เล่นงานมาก่อน นางไม่ได้ชอบพอต่อเสด็จแม่มากนัก แต่นางมีทุกสิ่งในตอนนี้ทั้งเงินและอำนาจ แม้นางไม่ได้มีมากมาย นางยังคบหากับหูฮวนซี องค์หญิง ตระกูลเฉิน ล้วนเป็นตระกูลเศรษฐี ดังนั้นนี่อาจจะนำพานางไปสู่ความก้าวหน้าได้”

“ท่านแม่คิดตื้นเขินเกินไปแล้ว เสี้ยหลีโม่ไม่ได้ประเมินค่านางได้ง่ายๆ ความสัมพันธ์ธ์ของนางกับซือถูเย้นเป็นความรักและชอบพอกัน”

“ความรักก็มีราคา พูดได้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมาได้ไม่นาน เอาที่ไหนมารักกัน? ” กุ้ยไท่เฟยไม่เชื่อในความรัก หนึ่งคนหนึ่งชีวิตไม่อาจวิ่งตามความรักเพียงอย่างเดียว ไม่ตามหาคุณค่าแก่นแท้ “นอกจากนี้นางยังเป็นคนหลักแหลม ตอนนี้นางเป็นต้นไม้ใหญ่ย่อมตกเป็นเป้าโจมตี บาดหมาดกับคนมากมาย ถ้าไม่ใช้ประโยชน์จากมันแล้วเกิดถูกปลดลงลง จะทำเช่นไร? อำนาจเพียงชั่วคราว แก่นแท้ที่ควรคว้าเอาไว้จริงๆ คือเงินทอง ”

“ตอนนี้พวกเราจะเอาเงินทองมากมายที่ไหนมาซื้อตัวนาง? ”