พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 438

ตอนที่ 438 ท่านอ๋องบอกต้องแย่งชิง

เมื่อฮองไทเฮาคิดมาถึงตรงนี้จึงพูดว่า “ความจริงแล้วฮ่องเต้ไม่ได้เป็นแผลหน้าผี มันเป็นเพียงข่าวลือ เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ”

ความจริงแล้วกุ้ยไท่เฟยไม่ได้อยากพูดถึงส่วนนี้ นางไม่ได้ยอมให้ซุนฟางเอ๋อร์รักษาอาการประชวรให้ฮ่องเต้ หากเรื่องที่ฮ่องเต้ทรงประชวรเป็นแผลหน้าผีนั้นคือเรื่องจริง หรือว่านางอยากได้หน้าขนาดนั้นถึงขั้นไม่สนใจความเป็นความตายของฮ่องเต้?

ถึงแม้นางจะปฏิเสธ พวกนางก็ย่อมพูดอะไรอีกไม่ได้ อย่างน้อยก็ได้ดอกผลมาบ้าง สามารถโบยเย้นเอ๋อร์เจ้าเด็กนั่นจนตายได้ ก็นับว่าได้ตบหน้าเสี้ยหลีโม่แล้ว

หลังจากกุ้ยไทเฟยจากไปได้ไม่นาน ฮองไทเฮาก็รีบสั่งซุนกงกง “เจ้ารีบออกจากวังไปหาท่านอ๋องให้นำตัวเสี้ยหลีโม่เข้ามาในวัง”

“แต่ว่าเมื่อครู่ท่านเพิ่งจะบอกว่าไม่อยากให้ท่านอ๋องพาตัวพระชายาเข้ามาไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ? เข้าวังมาคราวนี้ เกรงว่าจะไม่ได้ออกไปอีกนะพ่ะย่ะค่ะ” ซุนกงกงกล่าว

ฮองไทเฮาส่ายหน้า “ไม่ เจ้ายังจำที่เหล่าชีพูดได้หรือไม่? เขาบอกว่าหลีโม่สามารถรักษาแผลหน้าผีได้ ในตอนนั้นข้าไม่เชื่อ แต่ถ้าหากแม้แต่ซุนฟางเอ๋อร์ก็ยังสามารถรักษาได้ เช่นนั้นหลีโม่ก็ต้องทำได้”

“ท่านจะบอกว่าพระชายารักษาอาการประชวรของฮ่องเต้ได้อย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ซุนกงกงคิดไม่ถึงจริงๆ เดิมทีนึกว่านางจะใจอ่อนให้ซุนฟางเอ๋อร์นักษาอาการประชวรฮ่องเต้ เพราะถึงอย่างไรเมื่อครู่นี้นางก็ลังเลใจจริงๆ

ฮองไทเฮายิ้มอย่างเย็นชา “กุ้ยไท่เฟยมีความคิดเช่นไร ความจริงแล้วข้ารู้ดีมากกว่าใคร วันนี้รีบเข้าวังมาเพื่อเสนอตัวซุนฟางเอ๋อร์คนชั่วผู้นั้น ยากที่จะรับประกันว่าที่นางมานั้นไม่ได้มีใจคิดร้าย แม้ข้าจะสับสนมึนงง แต่ก็อยากรักษาอาการประชวรของฮ่องเต้ เจ้าคิดว่าข้าจะเลือกใครระหว่างหลีโม่กับซุนฟางเอ๋อร์?”

ซุนกงกงยิ้มแย้มขึ้นมา “หรือว่าเมื่อครู่นี้ฮองไทเฮาตั้งใจแสดงละครให้กุ้ยไท่เฟยดู?”

“ไม่ใช่การเล่นละคร ข้าเพียงอยากฟังว่าพวกนางจะพูดอย่างไร และโรคแผลหน้าผีนี้ ข้าก็เข้าใจมันไม่มากนัก ถามวิธีการรักษาของซุนฟางเอ๋อร์ ก็สามารถให้หลีโม่ได้ศึกษาค้นคว้า”

“เช่นนั้น เรื่องนี้ท่านเชื่อจริงๆ หรือไม่ว่าพระชายาเป็นคนปล่อยออกไป? หากไม่ใช่ การโบยให้สาวใช้ผู้นั้นตาย ก็เท่ากับนางไม่ได้รับความเป็นธรรมนะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองไทเฮายิ้มแย้มพูดว่า “เจ้านี่ช่างคร่ำครึจริงๆ ทำไมเพียงเท่านี้ก็ยังดูไม่ออก? ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งมีกุ้ยไท่เฟยเป็นนายหรือ? แม้ว่านางจะเป็นนาย นางกำนัลผู้นั้นเป็นสาวใช้มาพร้อมกับหลีโม่ตอนแต่งงาน ยังไม่ถึงตานางที่ต้องลงโทษ เมื่อครู่นี้ข้าเพียงบอกให้นางลงโทษ แต่ข้าก็มีราชโองการไปแล้วไม่ใช่หรือ? หากไม่มีคำสั่งของข้า เช่นนั้นก็เป็นเรื่องครอบครัวของตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ พูดเช่นนี้ก็ไม่ผิด ทว่าฮ่องเต้มีราชโองการให้โบยพระชายาจนสิ้นใจ ท่านจะพูดโน้มน้าวฮ่องเต้ให้พระชายามารักษาอาการป่วยได้อย่างไร?” ซุนกงกงกังวลกับปัญหานี้

“ไม่จำเป็นต้องพูดโน้มน้าวให้หมอหลวงใช้ยากับเขาเล็กน้อย ตอนที่หลีโม่รักษา มันจะทำให้เขาหลับ” ฮองไทเฮากล่าว

ซุนกงกงพยักหน้าอย่างพอใจ “ตอนนี้ฮ่องเต้ทรงประชวรจึงยังเลอะเลือนอยู่ ฮองไทเฮาช่วยตัดสินใจก็นับว่าเป็นเรื่องที่สมควร”

ครั้งนี้ซุนกงกงออกจากวังไปหาซือถูเย้นด้วยตัวเอง

ซือถูเย้นได้ฟังสิ่งที่ซุนกงกงพูดมา ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาคิดเอาไว้แล้ว “ได้ เจ้ากลับไปกราบทูลเสด็จแม่ ครั้งหน้าข้าจะพาหลีโม่เข้าวังไปด้วย”

ซุนกงกงเห็นซือถูเย้นไม่ได้มีความแปลกใจแม้แต่นิดเดียว จึงอดแปลกใจไม่ได้ “ท่านอ๋องคิดเอาไว้นานแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ซือถูเย้นยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาอย่างแปลกประหลาด “ข้าไม่ได้คิดเอาไว้หรอก แต่เรื่องก็ควรจะเป็นไปอย่างนี้อยู่แล้ว ซุนกงกงคิดว่าเช่นนั้นหรือไม่?”

ซุนกงกงอุทานออกมา “เป็นเช่นนี้ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ”

แต่ซุนกงกงก็บอกไม่ถูกว่าตรงไหนที่ผิดปกติ เหตุใดท่านอ๋องเหมือนมีแผนในใจ?

หลังจากซูนกงกงจากไป ซือถูเย้นจึงไปปล่อยหลีโม่ออกมาจากคุกด้วยตัวเอง ทั้งยังบังคับให้นางดื่มน้ำส้มสายชูอีกหนึ่งอึก เมื่อได้เห็นนางได้กลิ่นน้ำส้มสายชูแล้วเหมือนจะอ้วก เขาจึงยิ้มอย่างเบิกบานใจ

“ประสาท!” หลีโม่สบถด่าในใจ

ทั้งสองคนเพิ่งจะออกมา มามาก็เข้ามาอย่างรีบร้อน “ท่านอ๋อง พระชายา แย่แล้วเพคะ กุ้ยไท่เฟยพาตัวเย้นเอ๋อร์ไปแล้วเพคะ”