พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 52

ตอนที่ 52 เหล่าไท่เฮาพยายามไกล่เกลี่ย

ซุนกงกงตะโกนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า： “บังอาจ ต่อหน้าพระพักตร์ของฮองไทเฮาในตำหนักโส้อาน กล้าดีอย่างไรมาพูดจาล่วงเกินหยาบคายเช่นนี้?”

เมื่อหลิงหลงฮูหยินเห็นข้าหลวงคนหนึ่งกล้าตำหนินาง จึงได้บันดาลโทสะออกมา “เจ้าอยู่ในสถานะไหน? ถึงได้กล้ามาตะโกนใส่ข้า”

หมุยเฟยนึกไม่ถึงว่าหลิงหลงฮูหยินจะไม่รู้ถึงขนาดนี้ มันน่าแค้นเคืองใจจริงๆ จนเหยียบย้ำเข้าไปในโคลนตม ผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สีหน้าของฮองไทเฮาแสดงออกถึงความโกรธเคือง ในขณะที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่นั้น ก็ได้ชำเลืองมองไปทางหมุยเฟย ก่อนจะค่อยๆอดกลั้นลง จากนั้นก็พูดตะโกนออกไปว่า： “เอาละ เฉิงเสี้ยงและฮูหยินที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจงออกไป หลังจากนี้หากไม่มีการอนุญาตจากอายเจีย ก็ห้ามเข้ามาเหยียบย้ำในวังแม้แต่ก้าวเดียวโดยเด็ดขาด”

หลิงหลงฮูหยินตื่นตระหนกตกใจไปในทันที จากนั้นก็รีบคุกเข่าลงพร้อมหมอบคลานลงไปกับพื้น “ไทเฮาเหนียงเหนียงโปรดอภัยโทษ หม่อมฉันเพียงแค่พลั้งปากพูดไป.......”

“จะพลั้งปากหรือว่าจะเป็นนิสัยเดิมแท้ อายเจียไม่อยากรับรู้ทั้งนั้น อายเจียเองก็เอือมระอาที่จะต้องพูดคุยกับเจ้าเช่นนี้แล้วเหมือนกัน เรื่องการถอนหมั้น ดูเหมือนจะเป็นความดีความชอบของหลีโม่เอง อายเจียจะสืบเสาะแล้ว พวกเจ้าออกจากวังไปเถอะ” ฮองไทเฮาออกคำสั่งขับไล่ในที่สุด

ชอบขึ้นมาในใจ “หุบปาก เจ้ายังเสียหน้าไม่พออย่างนั้นหรือ?”

หลิงหลงฮูหยินอึ้งไปชั่วขณะ ตั้งแต่ที่นางเดินเข้าประตูจวนเฉิงเสี้ยงมา เขาไม่เคยพูดจาเสียงดังเช่นนี้กับนางมาก่อน

เฉิงเสี้ยงเสี้ยโค้งตัวคำนับด้วยใบหน้าซีดขาว： “ไทเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันกล่าวทูลลา！”

ในเมื่อฮองไทเฮาไม่คิดจะสืบเสาะเรื่องการถอนหมั้นแล้ว เขาเองจึงไม่อยากพัวพันไปมากกว่านี้อีก จึงทำได้เพียงแค่รีบถอยออกไป หลีกเลี่ยงไม่ให้หลิงหลงหญิงสาวโง่เขลาผู้นี้พูดอะไรผิดพลาดออกมา ให้ฮองไทเฮาทรงโกรธเคืองไปมากกว่านี้อีกแล้ว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยเดินขึ้นมา แล้วมองไปทางหลีโม่ด้วยสายตาสับสน หลีโม่จ้องมองเขาอย่างไม่มีความเกรงกลัวสักนิด ในสายตาของพ่อลูกทั้งสองคนได้ฉายแววขุ่นเคืองผสมผสานกันสู่ภายนอก คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ต่างก็เห็นแววตาของทั้งคู่

ฮองเฮาขมวดคิ้ว พร้อมกับเกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมาอยู่ในใจ จึงไม่สามารถให้เสี้ยหลีโม่ออกจากวังได้ในเร็วๆนี้ ถึงแม้ว่านางจะมีสถานะเป็นหมอก็ตาม แต่จะออกไปต่อสู้กับเฉิงเสี้ยงเสี้ยและนายหญิงแก่ที่มีกลอุบายแยบยลลึกซึ้งได้อย่างไรกัน?

อีกอย่าง ในเวลานี้ทั้งสองคนก็ได้เกลียดกันอย่างเป็นทางการแล้ว ในจวนเฉิงเสี้ยงแห่งนี้ มันไม่ง่ายสำหรับเสี้ยหลีโม่อีกแล้ว

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ นางก็หันไปส่งสายตาให้กับหยางมามา พร้อมกับยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา หยางมามาเป็นอันเข้าใจ จากนั้นก็โค้งคำนับถอยออกไป

ซือถูเย้นเห็นภาพตรงหน้า จึงค่อยๆกระตุกยิ้มมุมปาก หลิงหลงฮูหยินคงได้อยู่อย่างสบายๆแล้วละ

ฮองไทเฮามองไปทางหมุยเฟย ก่อนพูดขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึมว่า ：“อายเจียอ่านความคิดในใจของเจ้าออกอย่างชัดเจน หากยังไม่ถือโอกาสนี้โผล่หางออกมา งั้นก็รีบซ่อนมันไว้ซะ อายเจียไม่อยากเห็นมันอีกในครั้งต่อไป ”

นางที่เพิ่งจะอดกลั้นอารมณ์ได้ เพื่อไว้หน้าแก่พระราชโอรสทั้งสามพระองค์ ผ่านไปอีก2-3ปี พระราชโอรสทั้งสามพระองค์ก็จะได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว จึงไม่อยากให้คนภายนอกมาเห็นว่าแม่ของเขาไม่ดีในเวลานี้

สีหน้าของหมุยเฟยซีดเผือดลง “หม่อมฉันไม่มีความคิดอะไรเลยเพคะ ไทเฮาอย่าได้เข้าใจผิดหม่อมฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หม่อมฉันเองก็ถูกทำให้เข้าใจผิดเพคะ แต่หม่อมฉันจะระมัดระวังมากกว่านี้ หากไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกันหม่อมฉัน หม่อมฉันจะไม่ขอข้องเกี่ยวเพคะ”

ฮองไทเฮาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา： “พระราชโอรสทั้งสามพระองค์ต้องได้รับการศึกษาที่ดี สั่งสอนเขาให้ดีๆ จากนี้เจ้าถึงจะมีความสุข เขาเป็นบุตรชายของฮ่องเต้ เป็นหลานของอายเจีย ต้องไม่มีใครที่เอาผิดกับเขา หากแม่อย่างเจ้าไม่เข้าใจความสุขีเพื่อเขา ต่อไปเจ้าย่อมต้องทำร้ายเขาอย่างแน่นอน อายเจียจะไม่มีวันยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเด็ดขาด เจ้าจะได้ไม่ตำหนิคำพูดนี้ของอายเจียในวันข้างหน้าได้”

หมุยเฟยก้มหน้าลง รู้ว่าอธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ไทเฮาเองก็ไม่เชื่อคำพูดของนางอีกแล้ว จึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าลง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า： “หม่อมฉันรับทราบเพคะ หม่อมฉันทูลลา！”

หมุยเฟยมองไปทางหลีโม่ที่ยืนอยู่ด้านหน้า เขาไม่รู้จริงๆว่าทำไมอ๋องซื่อเจิ้งถึงได้ยอมสู่ขอแม่นางที่ชื่อว่าหลีโม่ผู้นี้มาเป็นภรรยา นางรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวงแก่ความเจริญของบุตรชาย เสี้ยหลีโม่ผู้นี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆอย่างแน่นอน

หลังจากที่หมุยเฟยเหนียงเหนียงจากไป ฮองไทเฮาก็ถอดถอนใจออกมา “ทำไมฮ่องเต้ถึงได้ทรงประชวรนานขนาดนี้? ความคิดของคนเหล่านี้ก็ได้ถูกเปิดโปงออกมากันแล้ว แค่ตำหนิไท่จื่อเป็นกลางเกินไป ขุนนางท่านทั้งหลายต่างก็มีความคิด คอยส่งเสริมให้นางสนมให้กำเนิดบุตรชาย ใครๆต่างก็คิดที่จะเป็นขุนนางช่วยสร้างประเทศ ตอนนี้ฮองเฮาต้องสั่งสอนไท่จื่อให้ดีๆซะแล้ว มิเช่นนั้นตำแหน่งไท่จื่อผู้นี้จะถูกคนช่วงชิงไปได้ ฮองเฮาอย่างเจ้าก็คงจะร่ำไห้จนสิ้นชีวาอย่างแน่นอน！”

หลีโม่มองไปทางฮองไทเฮา เมื่อเห็นว่าส่ายหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าลำบากใจ จึงได้พูดขึ้นว่า： “พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ อายเจียเหนื่อยมากแล้ว”

เมื่อเห็นอย่างนี้ยิ่งทำให้หลีโม่ประหลาดใจอย่างมาก ฮองไทเฮาไม่ตอบคำถามตรงไปตรงมาแต่อย่างใด

เมื่อฮองเฮายืนขึ้นแล้วทูลลา “ท่านแม่พักผ่อนเถอะเพคะ หม่อมฉันไปดูฮ่าวเอ๋อก่อน”

ฮองไทเฮาชำเลืองมองไปทางนาง กำลังจะเอื้อนเอ๋ยออกมาแต่ก็หยุดลง สุดท้าย ก็ทำได้เพียงแค่โบกมือไปมา “ไปเถอะ！”

ท่าทางของฮองเฮานั้นแสดงออกถึงความรุ่งโรจน์ ไม่ว่านางจะพูดอะไร ฮองเฮาก็ตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง หยางมามาที่เพิ่งจะจากไป นางก็รู้ได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ก็ดี คนในจวนเฉิงเสี้ยงจะได้รู้ถึงความเก่งกาจ อย่าได้เลือกลูกพลับที่อ่อนนุ่มมาคัดค้าน

หลีโม่มองไปทางใบหน้าของซือถูเย้นที่แสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่ารอยยิ้มที่มุมปากจะไม่หุบลงก็ตาม แต่หางตากลับไม่มีรอยยิ้มแต่อย่างใด จนกระทั่ง มีความเหนื่อยล้าและความหดหู่ใจเกินขึ้นมาแทน

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้ผ่านพ้นไป หลีโม่เองก็รู้สึกว่าฮองไทเฮามีความคิดโมโหร้ายไม่เหมือนแต่ก่อน วันนี้นางสามารถจัดการหลิงหลงฮูหยินได้ ถึงอย่างไรก็เป็นการล่วงเกินต่อตำหนักโส้อาน ในฐานะที่เป็นฮองไทเฮา หากนางไม่ลงทัณฑ์ มันก็เกินไปแล้ว

แต่ว่า ฮองไทเฮากลับแสดงออกอย่างราบรื่น เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งสามฝ่าย

หลีโม่เข้าใจ นางไม่ได้กลัว นางเพียงแค่พยายามทำสุดความสามารถ เพื่อรักษาความสงบของในวังหลังไว้

ที่ฮองไทเฮาทำเช่นนี้ ก็เพราะเห็นแก่สถานการณ์ในเวลานี้ ว่ามันค่อยๆมีแนวโน้มเพิ่มความระดับความแข็งแกร่งขึ้น