พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 537

บทที่537 อบอุ่น

เมื่อหลีโม่กลับตำหนักก็ดึกมากแล้ว

ไอ้เจ็ดก็ยังไม่กลับมา แต่มามากลับมาถึงแล้ว

“เสี่ยวเตาล่ะ ไม่มากับท่านรึ?” มามาถาม

“ข้าให้นางอยู่ในวังสักพัก” หลีโม่ดูเป็นห่วง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” มามาถามพร้อมกับพิจารณาคำพูดและสังเกตสีหน้า

หลีโม่เล่าเรื่องที่ฮ่องเต้ต้องการให้หลี่ซ่วยหยุ่นและเสี้ยฮ่าวหรานอยู่ในวังให้มามาฟัง มามาฟังแล้วพูดว่า “ฮ่องเต้ยับยั้งชั่งใจในเรื่องรักๆใคร่ๆมาเสมอ แต่คราวนี้เขาจงใจแสดงความชื่นชมต่อหน้าเซี่ยนจู่ ข้ากลัวว่าเขาจะเจตนาให้คนอื่นเข้าใจผิด จุดประสงค์เวลานี้คืออะไรพระชายาคิดไม่ออกรึ? ”

หลีโม่ได้ยินมามาพูดเช่นนี้และรู้ว่านางรู้จักฮ่องเต้ดี จึงรีบขอคำแนะนำ

มามาพูดต่อว่า “ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องอานชินและเซี่ยนจู่เต็มไปด้วยความสับสนอลหม่าน และอ๋องอานชินก็ไม่อยากแต่งงานกับเซี่ยนจู่ และฮ่องเต้ก็ทราบเรื่องนี้ดี ตอนนี้อ๋องอานชินก็ไปออกรบ ถ้าหากเขาแย่งคนรักของอ๋องอานชิน อ๋องอานชินจะคิดอย่างไร?”

“แน่นอนว่าต้องมีความกังวล ถ้าเช่นนั้นเหตุใดเขาจึงจงใจให้ผู้อื่นรู้? และมันก็ไม่ดีต่อสงคราม” หลีโม่ยังคงไม่เข้าใจ

“ใช่แล้ว อ๋องอานชินอาจจะงงงวยและวิตกกังวล แต่ถ้าในที่สุดฮ่องเต้ตัดสินในให้เซี่ยนจู่ออกจากวัง มีหรือที่เขาจะยอมอ่อนข้อให้กัน? เมื่อมันยากที่จะอ่อนข้อให้กัน อ๋องอานชินก็จไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร เนื่องจากสงครามยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ ยังมีเวลาอีกหลายวันที่เขาจะคิดแผนนลวง ข้ารับรองว่า เมื่อสงครามเริ่มต้นขึ้น ข่าวที่ว่าเขาจะปล่อยเซี่ยนจู่ออกจากวัง จะไปถึงหูอ๋องอานชินอย่างแน่นอน”

หลีโม่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความคิดเช่นนี้ นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วพูดว่า “วิธีเล็กๆเช่นนี้ ดูเหมือนเด็กๆ แต่กลับมีผลอย่างยิ่งใหญ่ อ๋องอานชินมองว่าแม่ข้าเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก จักพรรดิก็เห็นแบบนั้นแต่ก็เต็มใจปล่อยให้กลับไปหาเขา ทำให้อ๋องอานชินรู้สึกตื้นตันใจ”

มามาพยักหน้า “ใช่ สำหรับคุณชายเสี้ยฮ่าวหราน สิ่งนี้อาจจะมีผลกระทบจริง เพราะคุณชายเสี้ยหลินรู้วิธีพัฒนายาพิษและรู้เกี่ยวกับการแก้พิษ เพื่ออาการป่วยของฮ่องเต้ เขาจึงต้องให้ซุนฟางเอ้อร์และคุณชายเสี้ยฮ่าวหรานคอยอยู่ข้างๆเขา พระชายาไม่ต้องรีบร้อน รอดูสัก2-3วัน หากเกิดอะไรที่ไม่คาดคิด ก็ยังไม่สายที่จะรับมือ”

หลังจากหลีโม่เล่าให้มามาฟัง นางก็รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย

เมื่อกลับถึงห้องเย็นเอ๋อร์ก็ต้มน้ำ ปรุงยา เตรียมไว้ให้หลีโม่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ซือถูเย้นเพิ่งจะกลับมา

เขาเดินเข้ามาแล้วนั่งลง เย็นเอ๋อร์มองมาที่เขาแล้ตะโกนว่า “เอะ เจ้าเข้าใจหรือไม่เข้าใจประเพณี? รีบลุกขึ้น”

หลีโม่รู้ว่าซือถูเย้นเหนื่อยมาก นางจึงรีบพูดกับเย็นเอ๋อร์ว่า “หากเตรียมน้ำในอ่างอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับอะชู่น วันนี้ข้าให้เขาไปทำเรื่องบางอย่าง ดูเหมือนว่าจะเรียบร้อยแล้ว”

เย้นเอ๋อร์ได้ยินว่าหลีโม่ให้เขาไปทำอะไรบางอย่างและหลังจากนั้น นางก็ไม่สนใจอีกเลย “ถ้าเช่นนั้น ข้าน้อยจะรอพระชายาที่หน้าประตู”

“ไม่จำเป็น คืนนี้ข้าไม่ต้องการคนรับใช้ คืนนี้อะชู่น เขาจะเฝ้าข้าอยู่ที่นี่”

เย็นเอ๋อร์พูดด้วยความประหลาดใจ “พระชายาไม่ทานแม้แต่อาหารค่ำรึ?”

“โอ้!” หลีโม่เพิ่งจำได้ว่านางยังไม่ทานอาหารเย็น “ไม่กินแล้ว พวกเจ้าไปเถอะ ใช่แล้ว ยังมียาอยู่ในหม้อหรือไม่?” เป็นการดี หลีโม่จะออกไปหาอะไรกินข้างนอกกับเขาสักหน่อย

“มี ท่านต้องการรึ?”

“ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนข้าต้องการเดี๋ยวให้อะชู่นไปเอา พวกเจ้าไปเถอะ”

“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยขอตัว” เย็นเอ๋อร์รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ดูเหมือนอะชู่นกับพระชายามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน

เมื่อเย็นเอ๋อร์ออกไป หลีโม่รินน้ำชาให้เขา “เหนื่อยไหม?”

“หิว!” ซือถูเย้นดึงเคราออกจากใบหน้าของเขาพร้อมกับความโศกเศร้า เขาไม่มีความสุขเมื่อได้ยินว่าไม่มีอาหารให้กิน

“อาบน้ำก่อน แล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน” หลีโม่พูด

“อาบน้ำ? ไม่รีบ กินข้าวก่อนเถอะ” ซือถูเย้นยื่นมือมาเกาหัว เมื่อเห็นหลีโม่มองเขา เขาก็ทำทีปัดฝุ่นบนหัวของเขาแล้ววางมือลง

หลีโม่มองเขาด้วยสายตาเจ็บปวดเล็กน้อย “มานี่มา ข้าสระผมให้ เจ้ามีเหาแล้ว”

“ข้าเนี่ยนะมีเหา!” ใบหน้าของซือถูเย้นโกรธและอับอาย เมื่อไม่นานมานี้เขาเพิ่งจะหยอกล้อกับพี่ชายคนที่สาม และเขาก็ไม่ยอมรับว่าเขามีเหาด้วยเช่นกัน