พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 538

บทที่538 กาฬโรคที่เป่ยโม่

เมื่อออกไปข้างนอก หลีโม่เพิ่งจะบอกซือถูเย้นเรื่องที่ฮ่องเต้ให้หลี่ซ่วยหยุ่นอยู่ในวัง

หลังจากที่ซือถูเย้นฟังจบ เขาพูดว่า “มันเป็นเพียงมาตรการเล็กน้อย เจ้าไม่ต้องกังวล”

“มามากับข้าช่วยกันวิเคราะห์แล้ว” หลีโม่เงียบไปพักนึง “ข้ารู้สึกว่าฮ่องเต้เปลี่ยนไปมาก”

“เปลี่ยน?” ซือถูเย้นยิ้ม “นี่เป็นนิสัยเดิมของเขา ตอนเขาป่วย เขาก็ประนีประนอมมามากแล้ว แต่ตอนนี้เขาแข็งแรงแล้ว เขาก็ต้องควบคุมทุกอย่างในมือของเขา”

“เจ้ารู้ แล้วทำไมเจ้ายังภักดีต่อเขา?” หลีโม่ไม่เข้าใจ

“เขาดีกับข้า นี่คือประการแรก ประการที่สอง คนที่ข้าภักดีด้วยคือแผ่นดินต้าโจว ไม่ใช่เขา”

“ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของเจ้ากับพี่ชายดีกว่านี้มาก” หลีโม่อดไม่ได้ที่จะเสียใจ

“ความสัมพันธ์ของพี่ชายข้านั้นดีจริงๆ เมื่อเขาป่วย เขาเป็นพี่ชายของข้า ไม่ใช่ฮ่องเต้ แต่ตอนนี้เขาคือฮ่องเต้ หลีโม่ เจ้าไม่สามารถดึงเขาออกจากบทบาทนี้ได้ เมื่อบทบาทเปลี่ยนไป ผู้คนก็จะรู้สึกสับสนได้โดยง่าย”

หลีโม่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจ จริงๆแล้วนางยังไม่ชัดเจนเท่ากับคู่กรณีของเขา บางทีนางอาจจะหวังว่าฮ่องเต้จะมอบความเสน่หาให้กับน้องชายของเขาบ้าง

เขาไม่เคยดูแลครอบครัวของเขาเลย

ตั้งแต่ซือถูเย้นกลับมา หลีโม่ก็ไม่เคยถามเรื่องไท่กุ้ยเฟย นางไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าเขาควรจะรู้ทุกเรื่อง

หลีโม่ต้องการให้เขาพูดเช่นนั้นจริงๆ เพราะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลย เขาคุ้นเคยกับการอดทนและคุยเคยกับการเก็บทุกอย่างไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ดี

เมื่อเดินเข้าตำหนักจูฟู เจ้าของร้านและโป๋ซื่อจำหลีโม่ได้ ซือถูเย้นไปอยู้ข้างหลังนางอัตโนมัติเสมือนผู้คุ้มกัน

เจ้าของร้านเลือกห้องให้หลีโม่เป็นการส่วนตัว เป็นห้องเล็กๆในสวนชั้นล่าง

จุดไม้กฤษณาและจุดเทียน เปิดหน้าต่างเพียงเล็กน้อย เมื่อลมพัดเข้ามา แสงเทียนก็แกว่างไกว ผ้าม่านปลิวสะบัด บรรยากาศช่างโรแมนติก

โป๋ซื่อนำเหล้าเข้ามา เป็นเหล้าเก่าที่มีกลิ่นหอมนุ่ม หลีโม่สั่งอาหารไปสามอย่าง หลังจากเสิร์ฟอาหารเสร็จแล้ว โป๋ซื่อก็ออกไป

ซือถูเย้นรินเองดื่มเอง หลีโม่อยากดื่มบ้าง เขาพูดว่า “เจ้าไม่ต้องดื่ม ร่างกายเจ้ามไม่ค่อยแข็งแรง”

“ไม่เป็นไร ข้าดื่มนิดหน่อย” หลีโม่เพียงแค่ต้องการดื่มเป็นเพื่อนเขา

“แค่แก้วเดียว” ซือถูเย้นส่งแก้วให้นาง

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ารู้ว่าเหล้าไม่ดี แต่เจ้าก็ยังดื่ม?”

“ข้าชินแล้ว มันเป็นงานอดิเรก ข้าเลิกไม่ได้จริงๆ”

หลีโม่ชนแก้มกับเขา “เจ้าจะกลับสนามรบเมื่อไหร่?”

นี่เป็นคำถามที่ไม่เหมาะสม อย่างน้อย นี่เป็นโอกาสที่อบอุ่นและหวานชื่น ซึ่งไม่ควรจะถามให้เสียบรรยากาศ

“ข้าไม่สามารถต่อสู้กับการต่อสู้ครั้งนี้ได้ ข้าต้องดูอีกครั้งตอนมีโอกาสที่มันจะนำไปสู่การเจรจาเพื่อสันติภาพ” ซือถูเย้นสารภาพกับนางว่านี่คือจุดประสงค์ของการกลับมาของเขา

“จริงรึ?” นี่เป็นข่าวดีที่สุดสำหรับหลีโม่

ซือถูเย้นพูด “ข้ากับฉินโจวเคยพบกันแล้วหนึ่งครั้ง”