พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 567

บทที่ 567 เป่ยม่อเคลื่อนไหว

องค์หญิงอานกลอกตาใส่นาง “บอกเจ้าเป็นสุนัขจิ้งจอกเพราะชมเจ้าว่าฉลาด เจ้านึกว่าชมเจ้าสวยหรือไง ”

เมื่อพูดจบ นางก็ไม่สนใจหลีโม่ แล้วถามซือถูเย้นต่อว่า “แล้วที่เสบียงไฟไหม้ เกิดอะไรขึ้น？เจ้าอย่าบอกข้าว่า แม้แต่เทพเจ้าสายฟ้าก็ฟังคำสั่งของเจ้า แล้วฟ้าก็ผ่าลงมา”

ซือถูเย้นมองหลีโม่ แล้วหัวเราะ “ใช่ข้ามีคำรับสั่งให้เทพเจ้าสายฟ้า ดังนั้น เทพเจ้าสายฟ้าเลยผ่าเสบียงของเป่ยม่อทิ้ง”

องค์หญิงอานหัวเราะอย่างเย็นชา “หลอกข้าใช่ไหม？ข้ารู้ว่าพวกเจ้าพาคนออกไป แต่ว่า พวกเจ้าทำให้คนรู้สึกว่าเสบียงถูกฟ้าผ่าได้อย่างไรกัน？ถ้าผู้คนรู้เรื่องนี้ ฮ่องเต้ต้องลำบากแน่ๆ”

“อันนี้ ข้าไม่รู้จริงๆ” ซือถูเย้นส่ายหัว ใบหน้ามีรอยยิ้มที่สบายใจ การโจมตีกลับแบบเบาๆนี้ ฮ่องเต้ของเป่ยม่อจะได้รู้ว่า การที่ไม่เห็นคุณค่าของผู้มีพระคุณ จะมีบทลงโทษอย่างไร

เขาไม่ทำร้ายทหารของเป่ยม่อแม้แต่คนเดียว แต่จะให้พวกเข้าหิวสองวัน

การต่อสู้ใดๆที่ต้องรอเป็นเวลานาน เมื่อมีคำสั่ง ก็จะมีขวัญกำลังใจมหาศาล ก็จะไม่มีอะไรที่จะมาหยุดยั้งได้

แต่ว่า ก็เหมือนกับจอมยุทธ์ที่พร้อมโจมตีเสมอ แต่ตอนที่กำลังจะโจมตี ก็มีหินมาทำให้เขาสะดุด ความเหนื่อยล้าก็จะทำให้ขวัญใจหายไป

ฮ่องเต้ของเป่ยม่อนึกว่า ซือถูเย้นอยู่ในกำมือของเขา และแคว้นต้าโจวก็ยังไม่ได้เตรียมตัว การโจมตีครั้งนี้ ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน

กองทัพที่เต็มไปด้วยพลังเช่นนี้ ต้องทำให้พวกเขาไม่มีแรง เลยต้องใช้วิธีที่สุดขีดแบบนี้ ให้พวกเขาหิว ความหิวสามารถทำให้ความตั้งใจของคนคนนั้นหายไปได้

ส่วนเรื่องที่ฟ้าผ่า แค่เป็นตัวเพิ่มความลึกลับให้กับเรื่องนี้และเพื่อข่มขู่พวกเขาเท่านั้น

เรื่องฟ้าผ่า ที่จริงเป็นอาวุธที่ตระกูลจู้เป็นคนสร้างขึ้นมา หลีโม่นำมาแก้ไขเล็กน้อย แต่ว่า หลีโม่กับคนของตระกูลจู้ ปฏิเสธอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่บอกวิธีการสร้างอาวุธนี้ให้กับเขา

นี่เป็นอาวุธที่สามารถระเบิดได้ สิ่งที่เขาเห็นก็คือดินประสิวกับกำมะถัน

อย่างไรก็ตาม อาวุธที่มีพลังแข็งแกร่งอย่างนี้ แน่นอนว่าเขาอยากจะรู้ แต่ว่า......

อาจเป็นการดีที่ไม่รู้เรื่องนี้ก็ได้ อาวุธที่มีพลังในการทำลายสูง สุดท้ายก็จะทำร้ายชีวิตในที่สุด

ถ้าสามารถสงบสุขได้ แล้วต้องการอาวุธจำนวนมากเพื่อไร？

“ช่างเถอะ พวกเจ้ามีแผ่นการของพวกเจ้า ข้าก็จะไม่ถาม ถ้าถามไปพวกเจ้าก็ไม่บอก แต่ไม่ว่ายังไง การที่ข้าช่วยเหลือพวกเจ้าครั้งนี้ก็เพราะว่า ข้อหนึ่งข้าเห็นแก่หน้าตาของอ๋องเย่เซียงของเจ้าหมอนั้น ข้อสอง เพื่อช่วยผู้คนในเป่ยม่อ และหวังว่าพวกเจ้าจะหาวิธีรักษาโรคระบาดได้” องค์หญิงอานกล่าว

ซือถูเย้นกล่าว “องค์หญิง พรุ่งนี้ข้าก็จะไปจากหมู่บ้านมู่จ้ายแล้ว แต่หลีโม่และหลิ่วหลิ่วจะอยู่ที่นี่ ในตอนนี้ฮ่องเต้ของเป่ยม่อของพวกเจ้าก็ยอมรับแล้วว่าพวกข้ามาเพื่อช่วยเหลือเป่ยม่อ หลีโม่อยู่ตรงนี้ก็จะสามารถทำอะไรได้สะดวกขึ้นเยอะ และแน่นอนว่าต้องมีคนเข้ามาขัดขวางอีก ฝากองค์หญิงช่วยดูด้วย และแน่นอนว่าจะต้องหาวิธีรักษาให้ได้โดยเร็วที่สุด”

องค์หญิงตกใจ “เจ้าจะไปที่ไหน？”

ซือถูเย้นหัวเราะเบาๆ “พระชายาของขายังไม่ได้ถามอะไรเลย องค์หญิงจะถามอะไรตั้งเยอะแยะ？”

องค์หญิงอานมองหลีโม่ “เจ้าไม่ถามเหรอ？”

หลีโม่มองทั้งสองคุยกัน ราวกับว่านางเป็นส่วนเกิน แต่ตอนนี้กับจำนางได้ แล้วพูดด้วยท่าทางที่โกรธว่า “เขาจะไปไหน ข้าในฐานะภรรยา จะไม่รู้หรือไง？”

“งั้นเขาจะไปไหนกัน？” องค์หญิงอานสงสัยมาก ถึงแม้จะพึ่งรู้จักซือถูเย้นและหลีโม่ แต่สองวันนี้ ทั้งคู่ต่างทำให้นางแปลกใจอยู่ไม่น้อย