พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 577

บทที่ 577 โรคระบาดแพร่กระจาย

การรอครั้งนี้ รออยู่ประมาณสองชั่วโมง ค่อยเห็นองค์หญิงอานจูงลาตัวหนึ่งกลับมา บนตัวลาแบกสิ่งของอยู่เยอะมาก ดูแล้วน่าจะเป็นยาสมุนไพร

ซูม่อมองเห็นนาง แล้วก็รีบลุกกระโดดขึ้นมาทันที รีบเข้าไปถวายความเคารพ “ข้าน้อยถวายบังคมองค์หญิง”

องค์หญิงอานกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เพลินๆ ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้นอย่างกะทันหัน ก็สะดุ้งตกใจ เงยหัวมองดูเขา “ซูม่อ? เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านมู่จ้ายไม่ใช่หรือ?”

“เรียน องค์หญิง” ซูม่อแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ภาพที่เห็นมาตลอดทาง วิญญาณของเขาแทบหลุดออกจากร่างแล้ว สิ่งที่เขาสามารถทำได้มีไม่มาก ดังนั้นจึงหวังว่าองค์หญิงจะสามารถช่วยเหลือประชาชนได้

“เข้าไปคุยกัน” องค์หญิงอานพูด

“ไม่” ซูม่อถอยหลังไปสองก้าว คิดถึงคำพูดของหลีโม่ ตอนนี้เขาเชื่ออย่างไม่สงสัยแล้ว ถึงแม้เขาจำไม่ได้ติดเชื้อ แต่ว่าปลอดภัยไว้ก่อนดีที่สุด แล้วก็รีบล้วงเอาผ้าปิดปากที่หลีโม่สั่งให้รีบทำมาสวมไว้ “องค์หญิง พูดอยู่ตรงนี้เถอะ พระชายาขอให้องค์หญิงเอาสูตรยานี้ไปถวายฮ่องเต้ ให้ฮ่องเต้สั่งกรมฮุ่ยหมินประกาศไปทั่วแผ่นดิน ให้ประชาชนทุกคนไม่ว่าจะป่วยหรือไม่ก็ตาม ล้วนต้องทานยานี้”

เจ้าหลบข้าไปไกลขนาดนั้นทำไม? สูตรยาล่ะ?” องค์หญิงอานขมวดคิ้วพูด

“สูตรยาข้าน้อยได้มอบให้กับอ๋องเจิ้นโก๋แล้ว แต่ในหัวสมองของข้ายังจำได้”

สีหน้าองค์หญิงอานเปลี่ยนไป “เจ้าให้เขาไปทำไม? พระชายาซื่อเจิ้งสั่งเจ้าหรือ?”

“ไม่ ไม่ ข้าน้อยผิดไปแล้ว เดิมทีพระชายาให้ข้าน้อยเอามาให้องค์หญิง แต่ข้าน้อย...ข้าน้อยหวาดระแวงสงสัยพระชายา จึงได้เอาสูตรยาไปให้กับอ๋องเจิ้นโก๋” ซูม่อพูดอย่างละอายใจ

“ทำไมเจ้าถึงได้โง่เขลาเช่นนี้? รีบเขียนสูตรยามา”

“ขอองค์หญิงสั่งให้คนไปหยิบหมึกกับพู่กันออกมา ข้าน้อยเข้าไปไม่ได้ พระชายาพูดไว้ว่าทุกคนในหมู่บ้านมู่จ้าย ล้วนจะไปสัมผัสใกล้ชิดกับคนภายนอกไม่ได้ กลัวจะติดเชื้อ โรคระบาดในครั้งนี้เรียกว่ากาฬโรค สามารถแพร่เชื้อไปได้อย่างรวดกว้างขวาง ถึงขั้นแพร่เชื้อไปยังต่างประเทศ จะต้องรีบควบคุมยับยั้งไว้”

“ร้ายแรงขนาดนี้เลยหรือ?” องค์หญิงอานตกตะลึง

“ใช่ พระชายาพูดเช่นนี้ ข้าน้อยลงเขามาก็ได้ไปมาแล้วรอบหนึ่ง ตอนนี้แม้แต่ชิงหย่วนโจวก็เกิดการระบาดอย่างหนักแล้ว” น้ำเสียงซูม่อเหมือนคนกำลังร้องไห้

“ชิงหย่วนโจวไม่ได้เกิดแผ่นดินไหว ทำไมถึงได้เกิดโรคระบาด? เจ้าดูผิดไปหรือเปล่า?”

ซูม่อส่ายหัว “ดูไม่ผิด ข้าน้อยกับพวกเขาเป็นพยานได้ ขอองค์หญิงรีบเตรียมหมึกกับพู่กัน ให้ข้าน้อยได้เขียนสูตรยา”

องค์หญิงอานรู้ว่าสถานการณ์ร้ายแรง จึงรีบจูงลาเข้าไป สักพัก นางกับคนใช้คนหนึ่งเดินออกมา นำเครื่องเขียนทั้งสี่อย่างออกมาด้วย

ซูม่อพูด แล้วให้คนใช้เขียน เขาไม่กล้าสัมผัสกับกระดาษใบนั้น

หลังจากที่เขียนเสร็จแล้ว ซูม่อพูดว่า “องค์หญิง ท่านรีบนำสูตรยานี้เข้าวังไปหาฮ่องเต้ บอกเล่าถึงความร้ายแรงให้ฮ่องเต้ทรงทราบ พระชายาพูดว่า สูตรยานี้จะต้องถูกประกาศออกไป”

องค์หญิงอานเก็บสูตรยาไว้ “ข้าจะรีบเข้าวังทันที เจ้าบอกข้ามา เจ้าพูดอะไรกับอ๋องเจิ้นโก๋ไปแล้วบ้าง”

ซูม่อพูดว่า “อ๋องเจิ้นโก๋ถามข้าเกี่ยวกับเรื่องที่พระชายาอยู่ในหมู่บ้านมู่จ้าย ข้าน้อยบอกไปทุกอย่าง พวกนั้นก็ใช่ว่าทุกคนจะไม่รู้”

“ต่อไป ท่านอ๋องเรียกเจ้าอีก เจ้าอย่าพูดทุกอย่าง รู้จักใช้เทคนิคในการพูดจาบ้าง” องค์หญิงอานพูดแบบนี้เท่ากับเป็นการแก้ตัวให้เขาแล้ว เพราะเขาไม่รู้จักเทคนิคการพูดจาจึงทำให้พูดอะไรมากมายขนาดนั้น

ซูม่อละอายใจมาก “ครับ ข้าน้อยจะจำไว้”

องค์หญิงอานสั่งคนเอาของบนลาลง แล้วขึ้นขี่ลาจากไป

ซูม่อกลับไปถึงหมู่บ้านมู่จ้ายแล้วไปขอประทานโทษสำนึกผิดกับหลีโม่