พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 579

บทที่ 579 สูตรยา

หลีโม่พูดต่อว่า “ข้าไม่ได้มีคุณธรรมสูงอย่างเจ้านั้นเป็นความจริง ตอนนั้นข้าอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงไม่ได้รับการเอ็นดู เจ้าก็รู้ ถูกคนอื่นรังแกมักจะเป็นแผลได้รับบาดเจ็บ และเมื่อป่วยแล้วก็ไม่มีใครช่วยเรียกหมอมาดูพวกเรา พอดีกับที่ข้าได้มีโอกาสได้เจอกับคนที่มีฝีมือทางการแพทย์และยินยอมที่จะสอนข้า ข้าก็เลยเรียน แต่ว่าเมื่อตอนที่เพิ่งเริ่มเรียนหมอ ไม่เคยคิดว่าต่อไปจะช่วยรักษาคนยังไง เพียงแค่คิดเพื่อตัวเอง แต่ว่าหลังจากนั้นเจ้ารู้สึกว่าความรู้ทางการแพทย์ของตัวเองสามารถช่วยคนได้ จึงเริ่มช่วยชีวิตคน ถ้ารู้สึกว่าคนเราในตลอดทั้งชาติ จะต้องมีเรื่องอะไรที่ตัวเองต้องทำ มีหน้าที่ของตัวเอง คนที่เรียนหมอ การช่วยคนรักษาโรคก็เป็นหน้าที่ของเรา”

โหรวเหยาฟังจนเคลิ้ม พูดอย่างจริงจังว่า “ที่จริงข้ามีความฝันหนึ่งมาตลอด ถ้าหวังว่าจะสามารถเปิดโรงหมอ และเป็นหมอ แต่ข้ารู้ว่าคนในบ้านไม่เห็นด้วยแน่ คุณหนูในตระกูลคนหนึ่ง ออกไปเผยหน้าเผยตา เสื่อมเสียต่อประเพณีและคุณธรรมอันดีงาม”

นางพูดเสร็จแล้วก็หัวเราะอย่างขมขื่น “แต่ว่าหากพวกเราสามารถมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้ ข้าจะต้องทำตามสิ่งที่ตัวเองคาดหวัง ไปทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ”

จะสามารถมีชีวิตกลับไปได้ไหม นี่เป็นคำถามที่ก่อนหน้านี้พวกเขาต่างก็ไม่กล้าคิด

เพราะโรคระบาดเลือดเย็น ซูม่อติดเชื้อแล้ว ทำให้ในใจของพวกนางต่างก็เริ่มไม่สบายใจ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวของพวกนาง

สูตรยาของหลีโม่ ไม่สามารถปกป้องได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้จะมีเพียงแค่หนึ่งในพันที่มีโอกาสติดเชื้อ ก็อาจที่จะสามารถถึงคิวพวกนางได้

หลีโม่เห็นพวกนางพูดเช่นนี้ ในใจก็เศร้าระทด

“พวกเราจะไม่เป็นไร” หลีโม่พูดปลอบโยนอย่างอ่อนแรง แต่แม้แต่ตัวเขาเองที่พูดคำนี้อยู่ ก็รู้สึกไม่มั่นใจ

โหรวเหยาหายใจเข้าหนึ่งที “ไม่พูดเรื่องไม่สบายใจแบบนี้ ถ้าจะไปตามหลิงลี่มา มีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง ให้นางมาช่วยด้วย คนเยอะจะได้มีกำลังเยอะ”

“อืม ไปเถอะ ให้หลิ่วหลิ่วมาด้วย” หลีโม่พูด ถึงแม้หลิ่วหลิ่วจะไม่รู้เรื่องการแพทย์เลย แต่ว่าหาข้อมูลถือว่าช่วยได้อยู่

เรียกหลิงลี่กับหลิ่วหลิ่วมาแล้ว ทั้งสี่คนเริ่มทำงานหาข้อมูลตามต่อ

หลีโม่พบว่า หลิงลี่อ่านหนังสือเร็วมาก เหมือนนางจะดูทีละสิบบรรทัด เพียงแป๊บเดียวก็พลิกหน้าแล้ว

“หลิงลี่ เจ้าอ่านเร็วขนาดนี้ จะมองไม่ทันเห็นหรือเปล่า?” หลีโม่พูดเตือน

หลิงลี่ตอบว่า “ไม่ ไม่ผิดแน่ กาฬโรค กาฬโรค ห้าคำนี้ หากมีข้าจะต้องรู้”

“ทำไมเจ้าถึงดูได้เร็วขนาดนี้? สายตาของเจ้าไม่เหนื่อยหรือ?” หลิ่วหลิ่วถาม

“ไม่เหนื่อย” หลิงลี่พลิกดูต่อ ถึงขั้นสามารถพูดไปด้วยดูไปด้วย

หลีโม่รู้สึกว่าหลิงลี่คนนี้ มีความเป็นมาที่ไม่ธรรมดา ถึงแม้นางจะเป็นสาวใช้ของอ๋องเย่ แต่มักจะรู้สึกว่านางพูดจาก็ดี ทำงานก็ดี ล้วนคาดเดาไม่ออก

“ต่อไป ต่อไป” หลิงลี่เห็นทุกคนกำลังมองดูนาง จึงตีหนังสือแล้วพูดขึ้น

ทั้งสามคนก็หัวลง แล้วก็ดูต่อ

ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลิงลี่เอาหนังสือขึ้นมาวางบนโต๊ะ “หาเจอแล้ว ที่นี่มีคำว่ากาฬโรคของคำนี้”

ทุกคนดีใจ รีบวางหนังสือในมือของตัวเองแล้วไปดูหนังสือของหลิงลี่

หลีโม่หยิบขึ้นมา แล้วก็พบว่ามีบทความบันทึกเกี่ยวกับกาฬโรค

ที่นี่เขียนไว้ว่าหลังจากเกิดเหตุน้ำท่วมแล้วเกิดโรคระบาด ในพื้นที่มีหนูกับแมลงเต็มไปหมด ประชาชนป่วยเป็นกาฬโรค แต่ว่าเกิดขึ้นในพื้นที่เล็กๆเท่านั้น ไม่ได้มีการแพร่กระจาย

แน่นอน ไม่ได้มีการแพร่กระจายก็เพราะ มีหมอเทวดามาท่านหนึ่ง

เวินยี่ นางผ่านไปทางนั้นพอดี

“ไม่มีสูตรยา? ไม่มีวิธีการรักษา?” หลิงลี่เปิดไปจนถึงหน้าสุดท้าย พบว่าไม่มีแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะผิดหวัง

“หา ไม่มีจริงๆ?” หลิ่วหลิ่วเอาไปดู และก็พูดอย่างผิดหวัง

หลีโม่พูดว่า “ไม่ ไม่ใช่ไม่มี แต่ว่าเล่มนี้เขียนหมดแล้ว น่าจะต้องจดบันทึกไว้ในอีกเล่มหนึ่งแน่ รีบหาเถิด”