พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 586

บทที่ 586 พวกเราก็ก่อความวุ่นวายไปเลยก็แล้วกัน

หลิงลี่พูดเบาๆ “ท่านอ๋องเคยมาตอนที่มีการระบาดใหม่ๆ แต่ว่าเขาเองก็ไม่มีทางรักษา”

“เขาไม่มีทางรักษา?” หลีโม่ตกใจ “หรือว่า เขาเองก็ไม่รู้ว่ากุญแจทองคืออะไร?”

“เขาอาจจะรู้ หรืออาจจะไม่รู้ แต่ว่า เขาคงไม่เคยเห็นตัวยานี้มาก่อน และคงไม่ตัดสินว่าโรคนี้รักษาไม่ได้ อ๋องเย่บอกว่า ตำราการแพทย์ที่เวินอี้ทิ้งไว้ มีหลายจุดที่เขาไม่เข้าใจ”

หลีโม่เข้าใจแล้ว ตำรายาของเวินอี้ครึ่งหนึ่งเป็นอักษรแบบย่อ และยังใช้คำศัพท์ในทางการแพทย์ในปัจจุบัน อ๋องอานหรานคงจะไม่ค่อยเข้าใจมากนัก

“เจ้าว่าหลายวันนี้ เขาหายตัวไป มันจะเกิดอะไรขึ้น?”

หลิงลี่ส่ายหัว “วันนั้นข้าถามเขาเกี่ยวกับกุญแจทอง เขาก็นิ่งไป แล้วก็เดินจากไป ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา อีกอย่าง ข้าก็หาเขาไม่เจอ ต้องให้เขามาหาข้าเอง”

โหรวเหยาถามอย่างสงสัย “แคว้นเป่ยม่อกับแคว้นต้าเหลียงเกิดอะไรขึ้น? ข้าได้ยินมาว่า ราชนิกุลของแคว้นเป่ยม่อล้วนไม่ชอบท่านอ๋อง แล้วทำไมตอนแรกยังจะต้องไปเชิญท่านอ๋องมาด้วย?”

หลิงลี่ส่ายหัว “อันนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

นี่มันเป็นปริศนา แต่ปริศนานี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้ ทุกแคว้นมักจะไม่ชอบซึ่งกันและกัน และไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน

ได้ยินว่าอ๋องอานหรานตามมาด้วย ในใจหลีโม่ก็เบาใจขึ้นมาก

โหรวเหยาเอารายชื่อยายื่นให้หลิงลี่ “เจ้าเอาไปส่งให้กับกาวเฟิ่งเทียน ให้เขาเอาไปส่งให้ชายแดนแคว้นต้าโจว”

“อืม ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” หลิงลี่รับมา แล้วเดินไปสองก้าวก็หันกลับมา “เอ่อ หมอหลี่ที่จับมัดไว้ หนีไปแล้วนะ”

“หนีไปแล้วหรือ?” หลีโม่แปลกใจ “มัดไว้นี่ ทำไมหนีไปได้? แล้วเขาหนีไปคนเดียวหรือ?”

“ใช่ น่าจะมีคนมาปล่อยเขาไป อีกอย่าง ฉินโจวก็กลับมาเมืองหลวงแล้ว ได้ยินว่าทหารที่ฉินโจวพากลับมา มีแค่สามหมื่นคนที่จะช่วยเหลือผู้ประสบภัย ที่เหลือจะเอาไว้ป้องกันเมือง ตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่มีเสบียงอาหารส่งมาแล้วด้วย”

หลีโม่สงสัย “ในหมู่บ้านยังมีใครกล้าปล่อยเขาไปอีก? น่าสนใจจริงๆ เอาทหารกลับมาหนึ่งแสนคน แต่ให้มาช่วยชาวบ้านแค่สามหมื่นคน ดีจริงๆ”

ถ้าหากว่า ในหมู่บ้านมีหน่วยสอดแนม พอตอนนี้มาปล่อยหมอหลี่ออกไป คราวหน้าต้องสนุกมากขึ้นแน่

มีคนเสียชีวิตในเขตภัยพิบัติจำนวนมาก แผ่นดินไหวทำลายล้างไปเยอะ เอาทหารมาช่วยแค่สามหมื่นคน แล้วเอาเจ็ดหมื่นคนไปป้องกันประเทศ? เอาหัวเข่าคิดก็สามารถคิดออกว่าฮ่องเต้เป่ยม่อจะทำอะไร ถึงจะต้องใช้ทหารมากขนาดนั้น

อีกอย่าง องค์หญิงอานก็ยังไม่ส่งข่าวดีมาเสียที นางเดาได้ว่า ฮ่องเต้ไม่ได้ประกาศข่าวเรื่องโรคระบาด และตัวยารักษา

ช่วงนี้หลีโม่ค่อนข้างเครียด เพราะนางต้องพบเห็นผู้ป่วยเสียชีวิตทุกวัน

ในบรรยากาศเช่นนี้ ทั้งเสียใจ เศร้าใจ รุมเร้ามาใจนาง แต่ว่า ในตอนนั้นเอง อารมณ์ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเป็น ความโกรธ