พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 587

บทที่ 587 ข้ามองซือถูเย้นผิดไป

หลิงลี่ลงเขาไปส่งสารได้ไม่นาน ฉินโจวก็มาถึง

ฉินโจวคือใครกัน นางคือแม่ทัพใหญ่ ชาวบ้านต่างมอบความหวังในนาง

คนเคยเห็นนางน้อยมาก แต่ว่า ทหารล้วนรู้จักนางดี

ชาวบ้านเมื่อได้ยินว่าฉินโจวมาก็พากันมานั่งต้อนรับ

เพราะว่า ชาวบ้านมู่จ้ายนี้ส่วนหนึ่งก็ดองกับตระกูลฉิน ฉินโจวก็เหมือนเทพของชาวบ้านมู่จ้าย ทุกคนล้วนเคารพมากกว่าฮ่องเต้ตอนนี้เสียอีก

ฉินโจวอยู่บนหลังม้า ใส่ชุดสีดำ มัดผมเรียบร้อย ผิวสีน้ำผึ้ง คิ้วเข้ม หางตาเฉียบคม พอมองไปทำให้คนเข้าใจผิดนึกว่านางเป็นผู้ชาย

นางอยู่ภายในผู้คนที่มาต้อนรับ แล้วมองไปยังบ้านเรือนที่พังทลาย แล้วพูดว่า “ลุกขึ้นเถิด รีบลุกขึ้น”

ชาวบ้านลุกขึ้น แล้วมาล้อมไว้ “ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว ดีจังเลย”

ฉินโจวมองไปรอบๆ ไม่พบหลีโม่ ก็เลยถามหทารว่า “เสี้ยหลีโม่อยู่ไหน?”

ทหารตอบว่า เรียนท่านแม่ทัพ พระชายาอยู่ในห้อง เดี๋ยวข้าน้อยจะไปตามให้”

ฉินโจวหัวหัวเราะเย็นๆ “ไม่ต้อง นางเป็นพระชายาอ๋องของแคว้นต้าโจว เดี๋ยวข้าจะเข้าไปหานางเอง”

คำพูดนี้ มันเดาทางยากจริงๆ

หลีโม่กับโหรวเหยาอยู่ด้านใน ตั้งแต่หลิงลี่ออกไป นางก็อ่านหนังสือต่อ

ตอนนี้ไม่รู้ว่าอ๋องอานหรานไปที่ไหน นางต้องพึ่งตัวเอง ต้องรีบหาวิธีรักษา

พอได้ยินข้างนอกมีเสียงวุ่นวาย โหรวเหยาก็ออกไปดู จากนั้น ก็ซีดเดินเข้ามา “หลีโม่ ฉินโจวมา”

หลีโม่เอาหนังสือทุบโต๊ะ เงยหน้าขึ้น แล้วชักสีหน้า

ฉินโจวเพิ่งกลับเมืองก็มาหมู่บ้านมู่จ้ายเลย นางต้องการอะไร?

“นางมากันกี่คน?” หลีโม่เดินออกมาถาม

“ดูแล้วเหมือนว่าจะมาคนเดียว กำลังเดินเข้ามาทางนี้” โหรวเหยาบอก

หลีโม่มองออกไป ฉินโจวนั่งบนหลังม้า ด้วยชุดสีดำ เสื้อคลุมสีดำ อายุน่าจะประมาณ28-29ปี บนหน้าไม่มีแป้งแต่งหน้า ทำให้หลีโม่ดูแล้วมีมาดไม่เบา

ทั้งร่างกายมองไม่ออกว่าเป็นผู้หญิง

เป็นหญิงที่มีความเป็นชาย เป็นโชคชะตาของนาง

หลีโม่ไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร แต่ในหัวก็มีคำพูดหนึ่งผุดขึ้นมา

นี่คือท่านแม่ทัพเลื่องชื่อของแคว้นเป่ยม่อ

ใบหน้าของหลีโม่ก็นิ่งขึ้น เพราะว่า ฉินโจวมาด้วยความโกรธ

หลีโม่เคยเป็นหมอทหาร ในชีวิตก็เห็นการเข่นฆ่ามามาก นางสัมผัสได้ถึงรัศมีการฆ่าได้

ฉินโจวเห็นหลีโม่อยู่ไกลๆ ปากนางก็เม้มขึ้นมา

ชาวบ้านเดินตามนางมา ม้าของนางก็เดินตามมา อยู่ท่ามกลางหมู่บ้าน แต่ก็ยังคงความเป็นแม่ทัพ ราวกับนำทัพทหารเข้ามา ตรงมายังหลีโม่

เอาม้ามัดไว้ห่างกับหลีโม่สิบก้าว นางมองมานางหลีโม่ มีสายตาที่แสดงออกว่ารู้ซึ่งกันและกัน นางพิศดูหลีโม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนว่ารู้ความคิดความอ่านของหลีโม่

หัวหน้าหมู่บ้านก็หัวเราะเดินเข้ามา “พระชายา ท่านนี้คือแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเป่ยม่อของเรา”