พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 589

บทที่ 589 เรียกข้าว่าหมอเสี้ย

ฉินโจวอยู่ในหมู่บ้านต่อ สิ่งที่นางเรื่องแรกก็คือ ปล่อยตัวพวกหมอสังกัดกรมฮุ่ยหมิน

หลังจากหมอพวกนั้นถูกปล่อยตัวออกมาก็พากันร้องไห้โฮ ต่างบ่นให้หลีโม่ หลีโม่ก็อยู่ฟังด้วย นางก็ยิ้มเยาะ แล้วไม่ได้แก้ตัวอะไร

ฉินโจวก็ฟัง แล้วก็ส่งสายตามาให้หลีโม่

ฉินโจวเข้ามาแทรกแซงการรักษาของหลีโม่ ตัวยาที่นางทำไว้ เอาไปให้หมอกรมฮุ่ยหมินตรวจสอบหมด

ชาวบ้านต่างก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉินโจวถึงปล่อยตัวหมอพวกนั้น นึกว่านางไม่รู้เรื่องเลยพากันมาอธิบาย

ฉินโจวตะกอกกลับ “หมอของกรมฮุ่ยหมินเป็นคนที่ราชสำนักส่งมา พวกเจ้าจับพวกเขาขังไว้ก็เหมือนกับขัดต่อกฎหมาย ไม่เคารพฮ่องเต้ บนเขานี้ขาดหมอ จะให้พระชายาและโหรวเหยามาจัดการคนเดียวไม่ได้ ต้องให้ทุกคนช่วยกัน”

ชาวบ้านได้ยินฉินโจวพูดแบบนี้ ก็เงียบไป

หัวหน้าหมู่บ้านก็ให้ทุกคนกลับไป แล้วพูดกับฉินโจวว่า “ท่านแม่ทัพ ก่อนหน้านี้หมอพวกนี้ก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไร ไม่รักษาคน ถ้าท่านสั่งให้พวกเขามาช่วยรักษาคน มันก็จะดีมากเลย”

ฉินโจวได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกเขาไม่รักษาคนป่วยหรือเสี้ยหลีโม่ไม่ให้พวกเขารักษา”

หัวหน้าหมู่บ้านตอบ “ท่านแม่ทัพ ท่านน่าจะเข้าใจพระชายาผิดไป จริงๆแล้วพระชายาไม่เคยห้ามหมอพวกนั้น และก็ให้พวกเขาไปรักษาคนด้วยกัน แต่ว่า พวกเขาบอกว่า ฝั่งตะวันตกมีคนป่วยแพร่เชื้อ ไม่มียารักษา จะเสียเวลาเสียแรงไปทำไม”

ฉินโจวเริ่มไม่เชื่อคำพูดของชาวบ้าน แต่เขารู้จักหัวหน้าหมู่บ้านดี หลานของเขาแต่งกับฉินเล่อเฟิงบ้านสามของตระกูลฉิน นางเคยเห็นเขาอยู่หลายครั้ง เคยคุยกัน รู้ว่าเขาเป็นคนฉลาด

จริงๆแล้วชาวบ้านอาจจะถูกเสี้ยหลีโม่หลอกลวง แต่หัวหน้าหมู่บ้านไม่น่าจะโง่จนถูกนางหลอก

แต่เขาก็พูดเช่นนี้ หรือว่าพวกนั้นจะ..............

ในใจฉินโจวเริ่มสงสัย ก็เลยเรียกพวกหมอนั้นไปฝั่งตะวันตก

คนพวกนั้นไม่เคยไปแม้กระทั่งฝั่งใต้ ครั้งนี้มีหรือจะไปฝั่งตะวันตก?

ถึงแม้ขัดคำสั่งฉินโจวจะเป็นโทษหนัก แต่เข้าไปฝั่งตะวันตก ที่มี่แต่คนติดเชื้อ ซูม่อแข็งแรงอย่างนั้นยังติดเชื้อ พวกเขาจะเหลือหรือ?

ดังนั้น ทุกคนต่างก็พูดว่าถูกคนของหลีโม่ทุบตีจนไม่สามารถออกรักษาได้

ฉินโจวโกรธเป็นฟืนไฟ ไม่นึกว่าหมอพวกนั้นจะเป็นพวกรักตัวกลัวตาย

หมอพวกนั้นไม่ยอมเข้าไป เอาอาการบาดเจ็บมาอ้าง นางก็ไม่อาจเอาอำนาจการรักษาโยนให้หลีโม่ นางก็เลยลงเขาไปหาหมอมา

แต่หมอกรมฮุ่ยหมินก็หนีไม่พ้น กรมฮุ่ยหมินจะไม่มีหมอไม่ได้ ชาวบ้านในเมืองหลวงก็อาจป่วยได้

ฉินโจวเอือมระอา ก็เลยกลับจวนให้คนไปหาหมอมา บอกตรงๆเลยว่าจะเข้าเขตติดเชื้อจะให้เงินค่ารักษาสิบเท่า

ภายใต้รางวัลมากมาย ก็ไม่มีใครกล้า ใครๆก็รู้ว่าติดโรคแล้วจะตาย

พวกหมอที่เปิดคลินิคเอง รักชีวิตมากกว่าเงินทอง

ฉินโจวไม่เคยพบปัญหานี้มาก่อน หรือไม่ก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้ นางรู้สึกว่า ทำไมกรมฮุ่ยหมินถึงได้มีหมอน้อยมาก? การรักษาของแคว้นเป่ยม่อมันเกิดอะไรขึ้น? ทุกๆที่ล้วนมีหมอกรมฮุ่ยหมิน ทำไมตอนนี้จะใช้งานขึ้นถึงได้หายากมาก?

นางพาองครักษ์จำนวนหนึ่ง เดินตามถนนในเมือง ภายใต้ความหรูหรา แต่เงียบสงบมาก

นางนึกถึงเขตระบาด นึกถึงบ้านเรือนที่พังทลาย นึกถึงกองศพเกลื่อนกลาด ในใจก็เหมือนถูกแทง ถึงแม้จะเป็นประเทศของตนเอง แต่นางทำอะไรไม่ได้เลย

ไม่มีทางแล้ว นางจึงไปชานเมืองหลวงเพื่อไปหาหมอประจำหมู่บ้าน

นางรู้ว่าพวกหมอประจำหมู่บ้านเป็นหมอไม่เก่งเท่าไร แต่ว่าก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

นางเพิ่งออกจากเมือง ก็เห็นหมอสะพายกล่องยาเดินมาตามทาง

เขาอายุประมาณ50ปี เสื้อผ้าสกปรก ใส่หมวกไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย

นางรีบขวางไว้ “เจ้าเป็นหมอหรือ?”