พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 590

บทที่590 เพราะเจ้าซือถูเย้น

ฉินโจวกวาดสายตามองมา แล้วเบะปาก

หลีโม่ไม่สนใจนาง แล้วก็พาหลินตานไปฝั่งตะวันตก

วันที่สอง มีคนตาย3คน หลินตานเข้าไปก็ถูกหามออกมา

เขามองไฟที่ถูกเผา แล้วก็น้ำตาร่วง

หลีโม่ไม่นึกว่าเขาจะอ่อนแอเช่นนี้ “หมอหลิน เจ้าโอเคไหม?”

หลินตานเช็ดน้ำตา “ขอโทษด้วย ข้าเริ่มคิดถึงครอบครัวข้า”

“ครอบครัวเจ้าหรือ? ตอนนี้อยู่ที่ไหน? ” หลีโม่ถาม

“ตายหมดแล้ว ลูกสะใภ้และลูกเขยตายในแผ่นดินไหว ลูกกับหลานติดโรคตาย ตายหมดแล้ว ทั้งบ้านเหลือข้าคนเดียว ” หลินตายหายใจเข้า ภายใต้ผมที่หงอกขาวกับใบหน้าที่ซีดเซียว ทำไมให้เขาดูแก่มาก

หลีโม่ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนเขตภัยพิบัติ หลีโม่เห็นเขาเสียใจก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ได้แต่อยู่เงียบๆเป็นเพื่อนเขา

พักใหญ่ หลินตานก็ถาม “หมอเสี้ย โรคระบาดครั้งนี้ จะรักษาได้ไหม?”

หลีโม่ก็นึกถึงหมอประจำหมู่บ้าน เขาไปมาหลายที่ บางทีอาจจะรู้จักกุญแจทอง ก็เลยถามว่า “หมอหลิน เจ้ารู้จักกุญแจทองไหม?”

“กุญแจทองหรือ?” หลินตานครุ่นคิด “รู้ๆ นี่เป็นอีกชื่อหนึ่งของสกุลเจินจูฉ่าย”

“หา?” ลูกตาของหลีโม่แทบจะหลุดออกมา “สกุลเจินจูฉ่ายหรือ?”

“ใช่แล้ว แต่พวกเราเรียกมันว่าสกุลเจินจูฉ่าย ยาชนิดนี้ ไม่ค่อยพบในแคว้นเป่ยม่อ เพราะอากาศค่อนช้างเย็น แต่แคว้นต้าเหลียงมีจำนวนมาก”

หลีโม่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นสกุลเจินจูฉ่าย นางก็นึกถึงสรรพคุณของยา แก้ร้อนในขับปัสสาวะ ขับลมแก้ปวด ห้ามเลือกสร้างเนื้อเยื่อ แก้อักเสบฆ่าเชื้อโรค แล้วกำจัดแมลงด้วย อีกอย่าง สกุลเจินจูฉ่ายยังฆ่าเชื้อไวรัสได้ด้วย ในปัจจุบันใช้ในการรักษานิ่วในท่อปัสสาวะ

นางยังโง่จริงๆ ทำไมถึงลืมสรรพคุณของยานี้ไปได้

นี่ก็เหมือนหยูซิงฉ่าย เป็นยาที่ฆ่าเชื้อโรค อีกอย่างยังสามารถใช้ร่วมกับหยูซิงฉ่ายได้ดีด้วย

หลายวันมานี้ หลีโม่อยู่ในความมึนงง ใจร้อน ตำหรับยาก็อยู่ตรงหน้า แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร ตอนนี้ได้หมอหลินมาช่วย นางรู้สึกเหมือนมีน้ำทิพมาชะโลมใจ ดีใจจนกระโดดจูบหน้าผากหมอหลิน “ท่านหมอหลิน ข้าขอบคุณเจ้ามากจริงๆ ขอบคุณเจ้ามาก เจ้าช่วยคนไว้เยอะเลย”

พูดจบ ก็รีบวิ่งกลับไปในห้อง

หลินตานงงเป็นไก่ตาแตก แล้วหันไปมองหลังหลีโม่ แล้วก็บ่นว่า “พระชายา บ้าไปแล้วหรือ?”

ฉินโจวก็มองอยู่ไกลๆ แล้วก็หน้านิ่งไป

นางกำลังจะเข้าถามหลินตานว่าทำไมหลีโม่ดีใจแบบนั้น ก็มีองครักษ์มาพูดข้างหูนาง ฉินโจวก็หน้าเปลี่ยนสี “อะไรนะ? ใครส่งข่าวออกไป?”

“ไม่รู้เหมือนกัน ท่านแม่ทัพฉินให้ท่านรีบกลับจวนด่วนเลย” องครักษ์กล่าว

“ไปๆ！” ฉินโจวรีบสะบัดผ้าคลุม แล้วรีบกลับออกไป

ข่าวลือ ถูกแพร่ไปทั้งแคว้น

ข่าวลือความว่า โรคระบาดครั้งนี้ร้ายแรงมาก จะระบาดยาวนาน ทั้งยังระยาดไปเมืองอื่นได้ ถ้าไม่ควบคุมให้ดี คนส่วนใหญ่ของแคว้นเป่ยม่อก็จะติดโรคหมด

ทั้งยังพูดอีกว่า ฮ่องเต้ไม่อยากจะดูแลเรื่องภัยพิบัติ ไม่ได้ส่งเสบียงเข้าไปในเขตภัยพิบัติมาสามวันแล้ว เสบียงทั้งหมดถูกส่งไปชายแดน เพราะจะทำสงคราม

แล้วฮ่องเต้ไม่ทำตามสัญญา ไม่ได้ส่งตัวองค์รัชทายาทไปเป็นตัวประกันที่แคว้นต้าโจว อาจจะทำให้ฮ่องเต้แคว้นต้าโจวโกรธ แล้วเรียกพระชายาอ๋องซื่อเจิ้งกลับไป

ต้องรอคำสั่งของฮ่องเต้ ถึงจะหยุดสถานการณ์ไว้ได้

ทหารเฝ้าประตูเห็นนางกลับมา ก็รีบเปิดประตูให้นาง แล้วนางก็รีบเข้าเมืองไป แล้วปิดประตู

หลังจากเข้ามา นางก็รีบลงม้า แล้วรีบขึ้นกำแพงเมืองไป แล้วก้มลงไปมอง เห็นประชาชนลี้ภัยกรูกันเข้ามาจำนวนมาก ถ้าเดาไม่ผิด อีกสองวันจะวุ่นวายที่สุด

ใครกัน? ใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้?

นางกำหมัดแน่น สีหน้าโกรธ

ทันใดนั้น นางก็เห็นกำแพงด้านซ้ายมีคนยืนอยู่ ใส่ชุดสีขาว ลมพัดชุดดปลิวไสว รูปร่างหน้าตาดี มีมาด ใบหน้าอมยิ้ม

คือซือถูเย้น！

นางโมโหขึ้นมา แล้วรับพุ่งเข้าไป ชักดาบออกมาชี้ไปทางเขา “เจ้านี่เอง?”

ซือถูเย้นเอามือมาจับปลายกระบี่ของนาง แล้วดีดเบาๆ กระบี่ของนางก็เอียงไปที่อื่น

ซือถูเย้นตอบ “ข้าหรือ? ข้าทำอะไร?”

ฉินโจวโมโหพูดว่า “เจ้านี่เองที่ปล่อยข่าว เจ้าตั้งใจทำให้แคว้นเป่ยม่อวุ่นวาย แล้วก็จะมาบุกโจมตี ใช่ไหม?”

“ข่าวลือ? ข่าวลืออะไร? ข่าวสถานการณ์โรคระบาด? หรือที่ฮ่องเต้ของเจ้าไม่เยียวชาผิประสบภัย? ทหารที่เจ้านำกลับมาหนึ่งแสนคน เอาไปช่วยคนเท่าไร?”

“นี่เจ้า...........” ฉินโจวเถียงไม่ได้ สถานการณ์ของโรค นางไม่เชื่อ นางไม่เคยเชื่อ แต่ว่า นางเดินผ่านพื้นที่นั้นมา และเคยไปหมู่บ้านมู่จ้าย นางรู้ดี ถึงแม้จะไม่ร้ายแรงดั่งข่าวลือ แต่ก็ไม่น้อยดั่งฮ่องเต้กล่าวมา

“ฉินโจว เจ้าผิดสัญญา เจ้าหรอกข้า หลอกให้ข้ามาและพระชายาข้ามาที่นี่ แค้นนี้ ข้าต้องคิดบัญชีกับเจ้า” ซือถูเย้นพูดนิ่งๆ