พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 60

ตอนที่ 60 สายเกินแก้ (ข้าวสารหุงเป็นข้าวสุก)

เฉิงเสี้ยงเสี้ยไม่กล่าวคำใดออกมา ทำแค่เพียงจ้องเขม็งทางนางด้วยสายตาเย็นชาเท่านั้น

เมื่อหลิงหลงฮูหยินเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร จึงรู้ว่าเขาไม่เชื่อ จากนั้นก็เช็ดน้ำตาแล้วยืนขึ้นก่อนจะพูดด้วยความเสียใจว่า : “ข้ารู้ว่าตอนนี้ถึงข้าจะพูดอย่างไรท่านก็ไม่มีทางเชื่อข้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปจากจวนเฉิงเสี้ยง”

เมื่อเดินออกไปเพียงแค่สองก้าว ก็เห็นเสี้ยโล่เยว่พุ่งเข้ามา ยางไม่เห็นเฉิงเสี้ยงเสี้ยที่นั่งอยู่ในมุมตะวันตกเฉียงเหนือ จากนั้นก็ดึงแขนเสื้อของหลิงหลงฮูหยิน แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางเขินอายว่า “ท่านแม่ ข้ากับไท่จื่อ สำเร็จแล้ว”

หลิงหลงฮูหยินจับแขนของนาง “อะไร ? สำเร็จ?”

ความรู้สึกปีติยินดีได้ก่อเกิดขึ้นในจิตใจ มันช่างดีจริงๆ ตราบใดที่เสี้ยโล่เยว่และไทจื่อสายเกินแก้ (ข้าวสารหุงเป็นข้าวสุก ) นางก็จะได้เป็นแม่ยายของไทจื่อ

เช่นนี้ นางก็ไม่ต้องไปจากจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว

“เพคะ！” เสี้ยโล่เยว่พยักด้วยความเอียงอาย แต่เมื่อเห็นรอยแผลบนใบหน้าของหลิงหลงฮูหยิน ก็บันดาลโทสะโดยไม่รู้ตัว “ท่านแม่ ท่านเป็นอะไร? ใครทำร้ายท่าน?”

เสียงของเฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ดังขึ้นมาจากอีกด้าน “โล่เยว่ เจ้ากับไท่จื่อปรองดองกันแล้วจริงหรือ?”

เสี้ยโล่เยว่ตื่นตกใจ พร้อมกับถือโอกาสมองตามเสียง แล้วก็พบกับพ่อที่นั่งอยู่ด้านนั้น ก่อนจะเอามือทาบอกแล้วพูดขึ้นว่า ： “ท่านพ่อ ลูกตกใจแทบแย่เพคะ”

นางเดินเข้าไป ก่อนจะพูดด้วยท่าทางออดอ้อนว่า : “ท่านพ่อ ปรองดองจริงๆเพคะ เตี้ยนเซี่ยเองบอกว่าจะไปพูดเรื่องแต่งงานของเรากับฮองเฮาเหนียงเหนียงเพคะ ถึงตอนนั้นก็จะเรียกหมุยเฟยเหนียงเหนียงไปพูดคุยต่อหน้าพระพักตร์ฮองเฮาเหนียงเหนียงเพื่อลูก ลูกก็จะได้เป็นพระชายาของไท่จื่อแล้วเพคะ”

ใบหน้าแดงระเรื่อของเสี้ยโล่เยว่ได้มลายหายไป แต่สายตาประจบสอพลอยังอยู่ ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

ไม่นาน นางก็จะกลายเป็นพระชายาของไทจื่อแล้ว เพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์

“งั้นก็ดี หากไทจื่อมาในสองวันนี้ เจ้าก็อยู่ด้วยละกัน” เฉิงเสี้ยงเสี้ยเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดขึ้นมาบนใบหน้า

ดีมาก ซือถูเย้น เปิ่นเสี้ยงมีทุนในการต่อต้านเจ้าแล้ว

เสี้ยโล่เยว่จึงพูดขึ้นว่า : “แน่นอนอยู่แล้ว เขาจะมาในเช้าวันรุ่งขึ้น”

นางมองกลับไปทางหลิงหลงฮูหยิน แล้วถามขึ้นด้วยความแปลกใจ : “ท่านแม่ หน้าของท่านเป็นอะไรเพคะ?”

หลิงหลงฮูหยินชำเลืองตามองไปทางเฉิงเสี้ยงเสี้ย เฉิงเสี้ยงเสี้ยจึงเดินเข้าไป แล้วโอบไหล่ของหลิงหลงฮูหยินไว้ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทางอมยิ้มว่า : “ตอนออกไปข้างนอกดันไปเจอโจรปล้นทำร้าย แต่ไม่เป็นอะไรแล้ว คนถูกจบไปแล้วละ”

“มีคนมาปล้นท่านแม่หรือเพคะ? เขาไม่รู้จักรักตัวกลัวตายหรอกหรือ?” เสี้ยโล่เยว่บันดาลโทสะออกมา

“โจรปล้นนอกพื้นที่ แต่ถูกจับส่งไปยังฝ่ายขุนนางแล้วละ” หลิงหลงฮูหยินเอียงหัวพิงแอบแนบไล่ของเฉิงเสี้ยงเสี้ย ราวกับแสดงความรักกันเหมือนกับในทุกๆวัน

เสี้ยโล่เยว่ส่งเสียงหึออกมา “หากเป็นข้าละก็ ข้าจะจับตีๆแล้วค่อยส่งไปยังฝ่ายขุนนาง”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยมองไปทางนางแล้วพูดขึ้นว่า : “เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้ากับแม่ของเจ้ามีเรื่องที่ต้องคุยกัน”

เสี้ยโล่เยว่โค้งคำนับแล้วพูดขึ้นว่า : “เพคะ ลูกของบังคมทูลลา!”

หลังจากที่เสี้ยโล่เยว่จากไป เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็ผลักหลิงหลงฮูหยินออกไป พร้อมกับฉายแววรังเกียจออกมาทางสีหน้า

หลิงหลงฮูหยินมองไปทางเขาด้วยความเจ็บปวด “ท่านถึงได้โหดร้ายกับข้านัก?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “เห็นแก่สถานะของบุตรทั้งสอง เปิ่นเสี้ยงจะหยุดทะเลาะกับเจ้าชั่วตราว แต่ในหลานวันนี้เจ้าทำตัวให้ดีๆ อย่าคิดสร้างปัญหาใดๆให้กับข้าอีกเด็ดขาด”

หลิงหลงฮูหยินด้วยตาแดงก่ำ “ข้าไปสร้างปัญหาให้ท่านตอนไหนเพคะ? เจ้าอยากเอาคำพูดดูถูดเหยียดหยามที่หลี่ซื่อมอบให้ท่านมาใช้กับข้า ”

สีหน้าของเฉิงเสี้ยงเสี้ยเย็นชา แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปอีก

ณ จวนอ๋องอานชิน

“เข้าใจชัดเจนแล้วใช่ไหม? ว่าทำไมเสี้ยห้วยจุนถึงได้ก่อการกบฏกับเปิ่นหวาง?” อ๋องอานชินที่กำลังนั่งเช็ดดาบที่อยู่ในมือบนเก้าอี้ พร้อมกับถามขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา