พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 605

บทที่605 ท่านอ๋องชายผู้โชคดีในเรื่องหญิงงาม

น้ำเสียงของจิ่งมีความสับสนเล็กน้อย “หลายปีมานี้ ฮ่องเต้ส่งแม่ทัพใหญ่ไปต่อสู้รอบด้าน เราเสียสละชีวิตทหารนับไม่ถ้วน ตอนนี้แคว้นเป่ยม่อดูเหมือนจะแข็งแกร่ง แต่ไม่สามารถทนอยู่เฉยได้ คลังกลับว่างเปล่า อาหารขาดแคลน เกษตรกรล้วนเป็นผู้หญิงและคนแก่ และยังคงสรรหาทหารจากการสนับสนุนจากประชาชนหรือไม่ก็มาจากเสียงของราชวงศ์ ประชาชนต้องการใช้ชีวิตแบบนั้นหรือไม่? ฮ่องเต้นั้นโหดร้ายในสายตาของเขาไม่เคยมีประชาชนอยู่เลย แค่อยากเรียกตนเองว่านริศ

แคว้นต้าโจวจะทำให้เขาพอใจหรือไม่? ก็ไม่ หลังจากแคว้นต้าโจวก็ยังมีแคว้นต้าเหลียงและยังมีแคว้นต้าโยว่ ผู้คนมีความโลภและไม่หยุดยั้ง คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานก็คือประชาชน

ฉินโจวเงียบ “ข้ายังไม่ได้วางแผนที่จะต่อต้านเขา แต่ข้าหวังว่าจะเตือนเขาด้วยวิธีนี้”

นางเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ว่านางจะมีความทะเยอทะยานแต่นางก็ไม่ใช่ฮ่องเต้หรือนริศ

หลังจากต่อสู้มาหลายปี นางคงจะเหนื่อยจริงๆ

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความเหนื่อยล้าของนางไม่มีความหมาย คนรุ่นพ่อเดินทางไปยังสนามรบเพื่ออุทิศกำลังกายให้ฮ่องเต้ เลือดและกระดูกของประชาชนค่อยๆหายไป นี่เป็นการกลับชาติมาเกิดที่โหดร้าย

ในความเป็นจริง นางรู้ว่าคำพูดของตัวเองไม่จริงใจเพราะเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานและผ่านบทเรียนมาอย่างโชกโชน ตราบใดที่นางยังมีพลังอยู่ในมือ นางจะไม่มีวันละทิ้งความทะเยอทะยานของนาง

ดังนั้น ในที่สุดนางก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเผชิญหน้ากับฮ่องเต้ผู้ที่คอยส่งเสริมนาง

มันก็ขึ้นอยู่กับว่า นางต้องการที่จะนั่งบัลลังก์หรือต้องการที่จะช่วยตระกูลฉู่

เป็นเวลานาน ฉินโจวพูดขึ้นเบาๆ “จิ่ง ไปแคว้นต้าโจว เพื่อไปรับอ๋องฉู่โยว่กลับมา”

จิ่งตกตะลึง “แม่ทัพใหญ่ จริงๆมันไม่มีความจำเป็นเลย”

“ไม่” ฉินโจวโบกมือแล้วยิ้มอย่างขมขื่น หลังจากนั้นก็ก้มมองมือของตัวเอง “มือของข้าถืออาวุธ ข้าสามารถไปที่สนามรบเพื่อฆ่าศัตรูได้ ข้าสามารถหลั่งเลือดทุ่มกำลังสู้รบได้ แต่ข้าไม่รู้วิธีปกครองประเทศ ข้าทนต่อแผนการทุกอย่างไม่ได้ ข้าไม่รู้วิธีที่จะเดาใจผู้คน ข้านั่งอยู่ด้านบนสุดของวิหารมองผู้คนที่อยู่ข้างใต้ด้วยความหวาดกลัวและสมรู้ร่วมคิดกัน มันทำให้ข้าโกรธ”

จิ่งเข้าใจอารมณ์โกรธของนาง แม้ว่านางจะเป็นหญิง แต่นางก็เป็นคนที่ซื่อตรง นางจะทนต่อแผนการทุกอย่างได้อย่างไร?

“ข้าแค่หวังว่า” นางมองไปที่ภูเขาไกลๆ แสงสีทองสาดส่องมาที่ใบหน้าของนาง ราวกับว่าแสงนี้สาดส่องมาเพื่อนาง “ในวันหนึ่ง ทหารที่อยู่ในมือของข้า จะถูกใช้เพื่อปกป้องประชาชนของแคว้นเป่ยม่อ ไม่ใช่การรุกล้ำดินแดนของผู้อื่นและฆ่าผู้คนในแคว้นอื่นๆ”

อ๋องฉู่โยว่กับนางไม่ได้มีมิตรภาพอันลึกซึ้ง แต่กลับเข้าใจว่าเขาเป็นคนต่างแดนของราชวงศ์เป่ยม่อ เขามีอำนาจ บางทีอาจจะมีอะไรที่แตกต่าง

จิ่งทำความเคารพแล้วก็ลงจากภูเขาไป

ต่อมา ซือถูเย้นได้พาซูชิงกับเซียวโธ่มาที่ภูเขาหางหมาป่า

ฉินโจวเห็นเขาแล้วยิ้มเยาะ “ท่านอ๋องท่านชอบของกำนัลที่ข้าส่งให้หรือไม่?”

ซือถูเย้นจ้องไปที่นาง “ชอบแน่นอน แม่ทัพใหญ่ส่งของกำนัลให้ข้าทั้งที มันคือทัศนียภาพของเป่ยม่อ ข้าต้องชอบอย่างแน่นอน”

หลีโม่ฟังอยู่ข้างๆแล้วถามว่า “นางส่งอะไรให้เจ้า?”

“สิ่งที่ดี!” ซือถูเย้นตอบ แต่ท่าทางของเขาแปลกไปเล็กน้อย

ฉินโจวพูด “ชอบก็ดีแล้ว ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่ชอบ ข้ายังคิดว่าจะเลือกให้เจ้าอีกสักชุด”

“ไม่รบกวนแม่ทัพใหญ่ดีกว่า” ซือถูเย้นอารมณ์เสียเล็กน้อย และมองไปที่หลีโม่ ดวงตาของหลีโม่นั้นเฉียบแหลม ทำให้เขารู้สึกเขินอายนิดหน่อย

ฉินโจวยิ้มแล้วเดินจากไป

หลีโม่ถามอย่างสงสัย “ตกลงของกำนัลคืออะไร?”

ซูชิงโบกพัดไปมาแล้วถอนหายใจ “มันเป็นของกำนัลที่ดีจริงๆ แต่น่าเสีย นางพูดอย่างชัดเจนว่าส่งให้ท่านอ๋อง ข้าก็ต้องการมัน แต่ก็ทำไม่ได้”