พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 606

บทที่606 วิกฤตแต่งงาน

ซือถูเย้นยังคงโอบไหล่นางต่อไป “มีค่ายใช่ไหม? ไปที่ค่ายของเจ้า ข้าจะค่อยๆอธิบายให้เจ้าฟัง”

หลีโม่เตะเขา ทุบตีเขา ราวกับเงาติดตัว

หลีโม่โกรธมาก “ออกไป ข้าต้องไปต้มยา”

“เรียกซูชิงกับเซียวโธ่ไป” ซือถูเย้นพูดอย่างงุ่มง่าม “มีคนกลุ่มใหญ่อยู่ที่นั่นไม่ใช่รึ? เจ้ารับใช้ข้าก็พอแล้ว”

หลังจากนั้นเขาก็ดึงหลีโม่เข้ามาในเต็นท์

ทันทีที่เข้าไป เขาก็จูบนางอย่างร้อนแรง นี่เป็นครั้งแรกที่กระตือรือร้นเช่นนี้ เห็นได้ว่าหัวใจดวงนี้หนักแน่นจริงๆ

หลังจากจูบนางเสร็จ เขาก็อธิบายว่า “ผู้หญิงสองคนนั้นถูกส่งมาโดยฉินโจวถึงข้า ข้าสาบานได้ว่าไม่ได้แตะต้องพวกนางเลย นอกจากการสัมผัสที่เอวของพวกนาง”

“มีคนมาถวายตัวถึงประตู เจ้าจะพลาดรึ?” หลีโม่พูดด้วยความงอน

“ก็ต้องดูคุณภาพด้วยใช่หรือไม่? หน้าตาอัปลักษณ์ยังต้องการไหม? อย่างน้อยก็ต้องงามกว่าเจ้าถึงจะได้”

หลีโม่เหลือบตาและจ้องเขา “หากมีคนที่งามกว่าข้าส่งมา เจ้าก็จะใจเต้นรึ?”

“ทุกคนมีหัวใจเพื่อความงาม แต่เจ้าไม่ต้องกังวล บนโลกใบนี้หาคนที่งามกว่าเจ้าไม่ได้อีกแล้ว”

หลีโม่มองเขาด้วยหางตา “ยังเข้าใจที่จะพูดเล่น? เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ?”

“นี่เป็นคำพูดที่หวานไพเราะ ซูชิงบอกว่าผู้หญิงชอบฟัง” โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากทำเรื่องอะไรผิดแล้วพูดสัก2-3ประโยคจะช่วยให้อภัยโทษที่ทำผิดได้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะกอดเอวพวกนาง แต่เมื่อพวกนางนั่งลง ดูแล้วผ้าที่ใช้ทำผ้าโปร่งนั้นดีมาก จึงจับดูสักหน่อย

หลีโม่โกรธและเมื่อได้ฟังคำอธิบายของเซียวโธ่ถึงหญิงงามนั้นไม่ใส่เสื้อผ้าใส่เพียงผ้าโปร่ง ฉินโจวคิดจะทำอะไรกันแน่?

“เอาล่ะ เลิกโกรธได้แล้ว ข้าจะบอกบางอย่างที่ร้ายแรงกับเจ้า” ซือถูเย้นพูดพร้อมกับแสดงออกอย่างจริงจัง

หลีโม่พูดอย่างเคียดแค้น “ข้าจะกลับไปจัดการเจ้าที่บ้านในภายหลัง”

สองสามีภรรยา แลกเปลี่ยนข่าวล่าสุดกัน หลังจากนั้นก็คุยกันเรื่องแผนการของพวกเขา

ซือถูเย้นอยู่ไม่นาน หลังจากที่เขาได้ติดต่อกับหลีโม่เป็นการส่วนตัว เขาก็รีบลงจากภูเขา

ก่อนออกเดินทาง ซือถูเย้นเดินไปข้างหน้าฉินโจวแล้วส่ายหัว “คิดจะยุแหย่ให้พวกเราสองสามีภรรยาทะเลาะกัน?

ช่างไร้เดียงสา!”

ซือถูเย้นเป็นหัวหน้าสูงกว่าฉินโจว อำนาจถูกบดขยี้อย่างสมบูรณ์ แต่ฉินโจวกลับยิ้มเยาะ “จริงหรือ?”

สายลมแห่งความภูมิใจที่ไม่สามารถซ่อนได้ ซือถูเย้นที่มีคิ้วรูปดาบพาซูชิงและเซียวโธ่เดินเชิดหน้าออกไป

ฉินโจวแสดงความโกรธออกมา “ข้าจะทำให้เจ้าร้องไห้ในไม่ช้า”

หลีโม่ที่ยืนอยู่ข้างต้นไม้ ได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ข้าจะรอ”

“หญิงสาวล้วนคือหึง เจ้าไม่หึงรึ?” ฉินโจวถามด้วยความโกรธ นางก็เป็นผู้หญิงแต่นางก็ไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับผู้หญิงมากนัก แต่ก็เคยเห็นหญิงสาวในครอบครัวที่ดีก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด

หลีโม่เดินเข้ามาแล้วพูดอย่างดุเดือดว่า “ข้าหึงแน่นอน แต่มันก็เป็นเรื่องของข้า”

ฉินโจวนึกขึ้นได้ว่านางสั่งให้จิ่งออกไปทำเรื่องบางอย่าง จิ่งมองที่ตาของนาง รู้สึกว่านางโง่เขลา ตอนนี้ลองคิดดูดีๆ มันคือเรื่องจริง

นางโกรธมาก “เจ้าจะต้องร้องไห้เพราะหญิงสองคนนั้นงามกว่าเจ้ามาก ซือถูเย้นกับพวกนางจะรักกันทั้งวันทั้งคืน”

หลีโม่ยิ้มหวานแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ฉินโจว “จริงหรือ? ความจริงก็มีคนมากมายที่อยากได้คนของข้า ที่แคว้นต้าโจวก็ไม่น้อย ที่เจ้าเอะอะโวยวาย ไม่ใช่เจ้าหวั่นไหวกับเขารึ?”