พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 607

บทที่607 สำรวจเส้นทางลงเขา

โหรวเหยาจ้องมองนางแล้วพูดว่า “เจ้าอย่าตำหนิข้าเลย แม้ว่าท่านอ๋องจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดในเมืองหลวง แต่เขาก็มีอำนาจ น่าเกรงขามและสง่างาม เมื่อออกไปข้างนอกก็เป็นที่ประทับใจของกลุ่มสาวๆ แต่ในทางกลับกัน เจ้าไม่ได้แต่งตัวมาเป็นเวลาหลายปี ไม่ได้รับความสนใจและไม่สนใจอะไรเลย หากไม่รู้ ยังคิดว่าเจ้าเป็นทาสรับใช้ ข้าพูดจริงๆ ตอนนี้รูปร่างหน้าตาเจ้าเหมือนกับเย็นเอ๋อร์ไม่มีผิด แม้แต่เย็นเอ๋อร์ยังดูดีกว่าเจ้าเสียด้วยซ้ำ หลีโม่ ผู้หญิงต้องใส่ใจกับรูปร่างหน้าตา เมื่อกลับเมืองหลวง เจ้าจงแต่งตัวให้ดี”

“ข้าแย่มากเลยรึ?” หลีโม่ถูกนางลดคุณค่าจนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

โหรวเหยากอดไหล่ของนางแล้วเดินกลับไปและพูดอย่างจริงใจ “ข้าไม่ได้พูดเกินจริงเลย ในการเป็นผู้หญิง เจ้าต้องดูแลตัวเอง ถ้าพวกเรากลับเมืองหลวง ข้าจะช่วยเจ้าดูแลรูปร่างหน้าตาของเจ้า เจ้าเคยได้ยินเรื่องยาลูกอมม้าม”

“อะไร? ไม่เคยได้ยิน”

“มันเป็นสิ่งที่ดีหลังจากหญิงสาวได้กินผิวพรรณจะเปล่งปลั่ง สุขภาพดี เลือดลมไหลเวียนดี มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับผู้หญิง”

เสียงของหลีโม่ดังมาจากระยะไกล “เจ้าไม่ได้พัฒนายาลูกอมม้ามด้วยตัวเองใช่ไหม?”

“ใครทำมีความสำคัญด้วยรึ? แค่เจ้ากินแล้วดี ข้าก็สบายใจแล้ว จากนั้นมันจะกระจายไปทุกที่ในเมืองหลวง ข้าก็จะโด่งดัง คลินิกก็จะเปิดอย่างราบรื่นใช่หรือไม่?”

แม้ว่าคำพูดของโหรวเหยาจะเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว แต่ว่ามันก็เหมือนก้อนหินที่มากดทับหัวใจของหลีโม่

ในเวลาต่อมา ฉินโจวสั่งให้ฉม่ทัพฮุยมายังภูเขาหางหมาป่าและมาหารือกับฉินโจวเป็นเวลาเกือบชั่วโมง

จากนั้น ฉินโจวก็ให้จิ่งเชิญหลีโม่เข้าไป

เมื่อหลีโม่เข้าไปก็เจอกับชายร่างใหญ่และฉินโจวนั่งอยู่ที่พื้น พร้อมกับชามขนาดใหญ่ที่วางไว้ด้านหน้าของพวกเขา

เมื่อฉม่ทัพฮุยเห็นนางเข้ามา ก็ลุกขึ้นทำความเคารพ “คารวะพระชายา”

หลีโม่รีบทำความเคารพ “คารวะแม่ทัพ”

จิ่งแนะนำหลีโม่ “พระชายานี่คือฉม่ทัพฮุย”

“เดิมทีคือฉม่ทัพฮุย”

ฉินโจวพูดอย่างนิ่งเฉย “นั่งลงเถอะ เมื่อเจ้าต้องการลงมือ เจ้าควรมีส่วนร่วมในการตัดสินใจของแผน”

พูดจบ นางก็มองไปที่หลีโม่อีกครั้ง “พวกเราเป็นคนหยาบกระด้างไม่ได้ให้ความสนใจกับอะไรเป็นพิเศษ มีที่นั่งก็นั่ง หากพระชายาไม่คุ้นเคยกับการนั่งพื้นก็...”

นางยังไม่ทันพูดจบ หลีโม่ก็นั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้นแล้ว

ฉินโจวเสมองไปทางอื่นด้วยความโกรธ

ฉม่ทัพฮุยหยิบแผนที่ภูมิประเทศออกมาแล้วพูดว่า “นี่คือแผนที่ภูมิประเทศของสวนสัตว์หยู้ซื่อ ยุ้งฉางอยู่ที่ตะวันตกเฉียงเหนือ มีทหารหลายนายอยู่ที่นั่น เพราะว่านอกจากยุ้งฉางแล้ว ก็ยังมีคลังสินค้าที่อยู่ถัดไป โกดังส่วนใหญ่มีทั้งเสบียงและสมบัติ”

หลีโม่ดูแผนที่ภูมิประเทศก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “สวนสัตว์หยู้ซื่อใหญ่โตจริงๆ”

“ใช่ ทั้งหมดมี375ห้อง แบ่งเป็นตำหนัก36ตำหนัก มีขนาดใหญ่กว่าวังหลวงเสียอีก สวนสัตว์หยู้ซื่อสร้างขึ้นในปีแรกของการขึ้นครองบัลลังก์ของราชวงศ์เป่ยม่อและเสร็จสมบูรณ์เมื่อปีก่อน ใช้เวลาสร้าง18ปี สิ่งของในนั้นล้วนเป็นของมีค่า ดอกไม้และการตกแต่งข้าวของเครื่องใช้ล้วนแต่เป็นของดีและมีค่า และยังมีห้องลับใต้ดิน นี่เป็นแผนที่ภูมิประเทศของจริง ข้าไม่มี”

“เหตุใดสวนสัตว์หยู้ซื่อจึงถูกสร้างให้มีความงดงามยิ่งใหญ่กว่าวังหลวง?” หลีโม่ถามด้วยความไม่เข้าใจ หากเป็นลานอื่นตามหลักแล้วมาตราฐานก็ไม่สามารถสูงกว่าวังหลวง

ฉินโจวพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ฮ่องเต้ประสงค์จะย้ายวัง แต่เนื่องจากการต่อสู้นานเป็นเวลาหลายปี คลังจึงว่างเปล่าและเมื่อวังถูกย้ายอย่างสมบูรณ์ก็ยังต้องมีมาตรฐานที่สูงขึ้น ซึ่งความงดงามไม่ได้เป็นปัญหา ของใช้ของฮ่องเต้และนางสนมล้วนต้องทำขึ้นมาใหม่ และจำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ดังนั้นวันเคลื่อนย้ายจึงล้าช้าหลายครั้ง”

หลีโม่ถึงบางอ้อ อ่อเป็นเช่นนี้นี่เอง

“สวนสัตว์หยู้ซื่อใช้เงินไม่น้อยเลยใช่หรือไม่? จึงบอกว่าคลังว่างเปล่า และใช้เวลาสร้างตั้ง18ปี” หลีโม่ถอนหายใจให้กับความเหลื่อมล้ำทางสังคมระหว่างคนรวยกับคนจน

ฉินโจวเงียบ แต่ดูจากสีหน้าของนาง จริงๆแล้วนางก็ไม่เห็นด้วยกับสวนสัตว์หยู้ซื่อ แต่ตอนที่มันถูกสร้างขึ้น นางก็ยังไม่ได้เป็น

แม่ทัพใหญ่

“เอาล่ะ กลับไปที่หัวข้อก่อนหน้านี้!” หลีโม่มองฉินโจว “ก่อนหน้าที่เราจะลงมือ พวกเราควรสำรวจเส้นทางนี้ก่อนไหม?”

“ข้าจะสำรวจเส้นทางด้วยตัวเอง เจ้ารอฟังข่าวที่นี่” ฉินโจวพูด

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” หลีโม่คิดว่าไหนๆก็จะไปแล้ว นางจะไปที่คลังเก็บยาและนำยากลับมาด้วย ผู้ป่วยบางคนอาจจะรอไม่ไหว

เมื่อขี่ม้าลงจากภูเขา หลีโม่ก็นึกขึ้นได้ถึงอาการป่วยของท่านปู่นาง “ท่านปู่ของเจ้าดื่มยาหรือยัง?”

“ดื่มแล้ว!” เสียงสายลมมาพร้อมกับเสียงของฉินโจวซึ่งดูเหมือนจะคลุมเครือ

“สามารถค้นหาวิธีที่ดีที่สุดได้หรือไม่?”

“แม้ว่าที่แคว้นเป่ยม่อจะไม่มี แต่ที่วังหลวงมี”

หลีโม่ร้องครวญครางแล้วถอนหายใจ “ถ้าหากผู้ประสบภัยได้รับการปฏิบัติเหมือนกับท่านปู่ของเจ้ามันคงจะดีมาก เป็นคนเหมือนกันแต่ชีวิตไม่เหมือนกันจริงๆ”

ฉินโจวเงียบ เพียงแต่ใช้แส้ตีม้า

หลีโม่พบว่าระหว่างนางกับท่านปู่ดูเหมือนว่าจะมีรอยแตกแยก

เรื่องพวกนี้นางก็ไม่อยากจะถาม

ทันใดนั้น ฉินโจวก็ชะลอความเร็วลง “หลังจากที่เขาดื่มยา เขาจะหายใช่หรือไม่?”

“ข้าไม่รู้ ใบสั่งยานี้ไม่ใช่ของข้า เป็นของหมอเวินยี่ ข้าแค่เจอจากหนังสือของนาง” หลีโม่พูด

“เจ้าเป็นศิษย์ของหมอเวินยี่จริงๆรึ?” นี่เป็นอีกหนึ่งความสงสัยของนาง

ครั้งนี้หลีโม่ไม่ได้สนใจนาง เพราะในที่สุด นางก็เป็นคนที่ไม่ว่าจะทำเรื่องใดก็ต้องมีเหตุผลเสมอ

“เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า”

ฉินโจวเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า “หวังว่าเจ้าจะเป็นศิษย์ของนางจริงๆ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นประชาชนที่ประสบภัยพิบัติก็จะรอด”

“นั่นก็ยังต้องการยาด้วย” หลีโม่ขี่ม้าเพื่อจะตามนางให้ทัน “ฉินโจว ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า หวังว่าเจ้าจะตอบข้าได้”

ฉินโจวพูดอย่างเยือกเย็น “เจ้าจะถามข้าว่า ข้าชอบซือถูเย้นหรือไม่? ไม่จำเป็น!”