พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 611

บทที่ 611 ถูกธนูยิงบาดเจ็บ

หลีโม่หลับตาลง อดทนกลั้นกับความเจ็บปวดไว้อย่างที่สุด นางกัดฟัน กัดจนริมฝีปากมีเลือดไหลแล้ว

ใกล้ๆคันลูกธนูถูกรัดไว้แน่น ระดับความเจ็บปวด ลูกธนูกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายหลีโม่ไปแล้ว ดิ้นรนไม่ได้ สามารถลดความเจ็บปวดจากการเคลื่อนไหว ฉินโจวจัดการบาดแผลภายนอก ถือว่ามีฝีมืออยู่บ้าง

ภายในใจฉินโจวทั้งโกรธทั้งหวาดกลัวอย่างพูดไม่ออก มือข้างนางกอดหลีโม่ไว้แน่น มืออีกข้างหนึ่งดึงสายบังเหียน ควบม้าขึ้นไปบนเขา

เลือกสถานที่แห่งหนึ่งที่ค่อนข้างราบเรียบและมิดชิด ฉินโจวหยุดม้า อุ้มหลีโม่โดดลงจากม้า แล้วค่อยๆว่างหลีโม่ลงบนพื้น

“ม้าตัวนั้น เป็นม้าที่ข้าขี่หรือเปล่า?” หลีโม่ไม่มีแรงแล้ว กลับยังชี้ไปที่ม้าแล้วถามขึ้น

“เจ้าไม่ต้องพูดอะไร ข้าจะรักษาบาดแผลเจ้า” ฉินโจวพูด

“ในถุงบนม้า มียารักษาแผล ในกระเป๋าแขนเสื้อข้า มีเข็ม เจ้าใช้เข็มช่วยข้าห้ามเลือด” หลีโม่พูดขึ้นอย่างยากลำบาก

ถึงแม้รอบๆแผลจะถูกมัดไว้แน่น แต่ก็ยังมีเลือดซึมไหลออกมา หากนางไม่อยากเสียเลือดมากจนตาย ก็จะต้องรีบห้ามเลือด

“ข้า...ข้าใช้เข็มไม่เป็น” ฉินโจวล้วงเอาเข็มออกมาจากในกระเป๋าแขนเสื้อของนาง แล้วก็ทำอะไรไม่ถูก

นางกลัวจริงๆ ตลอดชีวิตนี้ผ่านสถานการณ์พ่ายศึกอย่างน่าหวาดกลัวตกใจมาตั้งมากมาย แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้นางทำอะไรไม่ถูกขนาดนี้ ทั้งเป็นห่วงทั้งตกใจ

ในใจเหมือนแขวนอยู่บนหน้าผาสูง เพียงเสียงเบาๆ ก็ยังสามารถทำให้นางตกใจ

“ข้าสอนเจ้า ข้าเลือกจุด เจ้าฝังเข็ม” หลีโม่ขมวดคิ้ว อดทนต่อความเจ็บปวด

“ได้” ฉินโจวหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที “เจ้าเป็นหมอ ข้าฟังเจ้า”

หลีโม่ชื่นชมในความเด็ดขาดของนางมาก ในสถานการณ์ความเป็นความตายแบบนี้ หากฉินโจวลังเล กลับจะเป็นการส่งผลกระทบต่อชีวิตนาง

ฉินโจวแก้เสื้อของนางอย่างระมัดระวัง ลมเยือกเย็นพัดเข้ามา หลีโม่ทั้งหนาวทั้งเจ็บปวด นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือฉินโจวลังเลอยู่แปบหนึ่ง “อดทนไว้ เดี๋ยวก็ดีแล้ว”

หลีโม่กลั้นลมหายใจ กลัวว่าหากหายใจแรงแล้วจะทำให้เจ็บแผล

นางหลับตา นิ้วมือชี้บนผิวหนังตัวเอง ค่อยๆขยับ นิ้วกลางหยุดตรงจุดหยูนเหมิน นิ้วก้อยหยุดบนจุดฉี่หู้ “ฝังเข็มตรงนี้ ค่อยๆฝังเข้าไป หลังจากฝังเข็มแล้ว เจ้านับถึงสามสิบ หลังจากสามสิบแล้ว ดึงเข็มออก”

ฉินโจวอืมรับคำ จับเข็มไว้ ค่อยๆฝังลงไป

ผิวหนังหลีโม่ละเอียดนุ่มมาก ร่างกายนี้ยังอ่อนเยาว์มาก ผิวขาวดั่งหิมะเปื้อนไปด้วยเลือด แดงไปหมด

นิ้วหลีโม่สัมผัสกับผิวหนัง ตรงท้องก็เปื้อนไปด้วยเลือด ตอนที่ย้าย เลือดบนนิ้วมือเหมือนดั่งเข็มเล่มหนึ่ง กระทบสายตาฉินโจว นางยังไม่อยากยอมรับ ก็รู้ว่าหลีโม่ถูกธนูยิงก็เพื่อช่วยนาง

นางตั้งสติ เอาเข็มฝังลงไป นางจะต้องช่วยหลีโม่ไว้ให้ได้ ไม่อย่างนั้น เสี้ยหลีโม่ตายแล้ว ชาตินี้นางคงจะไม่ได้ทดแทนบุญคุณนี้

หลังจากฝังเข็มแล้ว นางก็เริ่มนับถึงสามสิบในใจ อย่างไม่กล้าเกิน และไม่กล้าขาด หลังจากนับเสร็จแล้ว ก็ถอนเข็ม

หลังจากนั้นก็เริ่มฝังตรงจุดฉี่หู้ หลังจากฝังเข็มแล้ว ยังคงนับเลขอย่างเงียบๆ แล้วถอนเข็ม

ต่อจากนั้น นางก็ฝังเข็มติดต่อกันไปสามเข็ม ตามที่หลีโม่แนะนำ แต่สามเข็มนี้ หลีโม่บอกว่าไม่ถอนเข็ม เหลือไว้ปิดจุด

ฉินโจวมองดูตรงที่หัวธนูทะลุเข้าไป ในที่สุดก็ห้ามเลือดไว้ได้แล้ว

นางค่อยโล่งอกไปที แต่แล้วแววตาก็ประกายความหนักใจ หลังจากห้ามเลือดแล้ว ก็จะต้องดึงธนูออก

นางเคยถูกลูกธนูยิงในสนามรบ รู้ว่าความเจ็บปวดจากการดึงธนูออกนั้นทรมานแค่ไหน

เสี้ยหลีโม่ดูอ่อนแอ นางจะทนความเจ็บปวดนี้ได้ไหม?

หลีโม่เหมือนจะดูออกว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ดึงธนูออกเถิด”