พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 612

บทที่ 612 ข้าจะเป็นฮ่องเต้

ขอบท้องฟ้าเป็นสีขาว และท้องฟ้าค่อยๆสว่างใส

หลีโม่หดตัว พูดขึ้นเสียงเบาว่า “ฉินโจว เจ้าสวมเสื้อผ้าไว้เถอะ หนาว”

ฉินโจวส่ายหัว “ข้าไม่หนาว เจ้าหนาวหรือ?”

พูดเสร็จ นางก็ยื่นมือหยิบฟืนมาเพิ่มอีก แล้วก็ถีบกองไฟไปด้านข้างหลีโม่ กลัวประกายไฟกระเด็นใส่หลีโม่ จึงยื่นมือบังไว้

หลีโม่ก็หัวเราะขึ้นมาอีก “คิดไม่ถึงว่าเจ้ายังรู้จักดูแลคนด้วย”

ฉินโจวมองนางแว็บหนึ่ง “ในใจเจ้า คิดว่าข้าเป็นคนยังไง?”

หลีโม่คิดแปบหนึ่ง พยายามคิด พยายามอดกลั้นกับความเจ็บปวดของบาดแผล แล้วก็พูดว่า “ข้าจำได้ว่า ด้านหลังจวนเฉิงเสี้ยงของเรา เลี้ยงลาไว้หนึ่งตัว”

นางพูดไปด้วย แล้วก็หัวเราะ เอียงมองดูฉินโจว เพราะเหนื่อยล้ากับเจ็บปวดทำให้สายตาหรี่ลง “ทุกครั้งที่ข้าเรียกลาตัวนั้นไปทางตะวันออก มันก็จะไปทางตะวันตก คนอื่นพูดว่า ลาดื้อรั้นมาก”

ฉินโจวไม่เข้าใจความหมายแฝง ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “ข้าถามเจ้า ในใจเจ้า ข้าเป็นคนยังไง เจ้าพูดถึงลาทำไม?”

หลีโม่คิดไม่ถึงว่านางเข้าตลกได้ขนาดนี้ จึงยิ่งหัวเราะอย่างน่าขำ แต่หัวเราะมากไปทำให้เจ็บแผล หัวเราะจนบาดแผลเจ็บมาก นางรีบหุบปากทันที

“เป็นอะไร? เจ็บแผล?” ฉินโจวขมวดคิ้ว คิดอยู่พักหนึ่ง นั่งขัดสมาธิ ผ่ามือพลังลมปราณวางตรงใกล้ๆบาดแผล

หลีโม่เคยดูละครกำลังภายในมาไม่น้อย เมื่อก่อนมักจะรู้สึกว่าเรื่องการนวดน่าขำมาก แต่ตอนนี้รู้สึกพลังอุ่นๆไหลผ่านบาดแผล ผ่านความรู้สึกภายในร่างกาย ค่อยรู้ว่าคำพูดของกิมย้งไม่ใช่ความเท็จ

ความเจ็บปวดค่อยๆบรรเทาลง หลีโม่มองดูฉินโจว เห็นหน้าผากนางมีเม็ดเหงื่อผุดออกมา ก็รู้ว่าการนวดส่งผลกระทบต่อพลังของนางมาก จึงพูดขึ้นว่า “ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว รีบหยุดเถอะ”

ฉินโจวเอามือออก นางแค่อยากให้หลีโม่รู้สึกดีขึ้นหน่อย ยังไงก็ต้องรักษาพลังไว้ เพราะ ตอนนี้สถานการณ์ของพวกนางยังค่อนข้างอันตราย ในเมื่อฉาวจี๋คิดฆ่าพวกนาง แสดงว่าฮ่องเต้กับฉาวฮองเฮาก็คิดที่จะฆ่านางด้วยแล้วเหมือนกัน

นิสัยของฉาวฮองเฮา มักจะถอนรากถอนโคน โดยเฉพาะ ฉาวจี๋ตายแล้ว นางจะต้องไม่ปล่อยตัวเองไว้แน่

ความถึงสภาพการตายของฉาวจี๋แล้ว ฉินโจวยังอดไม่ได้ที่จะขนลุกขึ้นมาทันที แคว้นเป่ยม่ออยู่ทางตอนเหนือ มีทะเลทรายมากมาย ทะเลทรายมีงูพิษ ดังนั้นคนแคว้นเป่ยม่อไม่ได้เกรงกลัวงูพิษ งูพิษสามารถกัดคน แต่นางไม่เคยเห็นว่างูพิษกินคน

เมื่อตอนที่อยู่ด้านทางใต้ก็เคยเห็นงูเหลือมยักษ์รัดคน หลังจากรัดคนแล้วก็จะกลืนเข้าไปทั้งตัว

งูจะไม่สามารถเคี้ยวได้ พวกมันกัดเคี้ยวเนื้อคน ตอนนั้นสถานการณ์อันตราย นางไม่ได้ดูอย่างละเอียด แต่ชำเลืองไปเห็นภาพนั้น ยังคงอยู่ในหัวไม่จางไปหายไปไหน

แน่นอน ที่นางแปลกใจที่สุดก็คือ อยู่ดีๆทำไมถึงมีงูพิษปรากฏมากมายขนาดนั้น? อีกอย่าง ล้วนต่างโจมตีคนของฉาวจี๋ ไม่โจมตีนางกับเสี้ยหลีโม่

ฉินโจวหันไปมองสายเชือกเตาปาบนแขนหลีโม่อย่างไม่อยากเชื่อ ท่าทีก็แปลกประหลาดมาก “เสี้ยหลีโม่ เชือกเจ้าเส้นนี้ น่าเกลียดขนาดนั้น แต่กลับเหมือนมีชีวิต หรือเป็นปีศาจอะไรหรือเปล่า?”

ฉินโจวถามออกไป ตัวเองยังรู้สึกไร้สาระ นางไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้นอกจากอธิบายแบบนี้ ก็หาเหตุผลที่เหมาะสมไม่ได้แล้วจริงๆ

หลีโม่พูดว่า “ความจริง ข้าก็ไม่รู้”

“เคยเห็น ตอนวัยเยาว์เคยเห็นอยู่ครั้งหนึ่ง” ฉินโจวก็ไม่ปิดบัง เล่าเรื่องที่เคยเจอไทฮองไทเฮาให้นางฟัง

หลังจากนั้น นางก็พูดกับหลีโม่อีกว่า “หลังจากกลับมาถึงเป่ยม่อแล้ว ข้าเล่าเรื่องนี้ให้กับท่านย่าฟัง ท่านย่าโกรธมาก ไม่สนใจข้าติดต่อกันอยู่หลายวัน ต่อมา นางก็เรียกข้าไปหาอย่างกะทันหัน ให้ข้าอ่านตำราการศึก เรียนการต่อสู้ และพูดห้ามข้าว่า...”

คำพูดของฉินโจว หยุดกะทันหัน นางเองก็อึ้งไปเลย

หลีโม่กำลังฟังอย่างตั้งใจ เห็นนางหยุดกะทันหัน ท่าทีแปลกประหลาด จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? นางพูดห้ามอะไรเจ้า?”

มีความทรงจำบางส่วนผ่านช่วงเวลาตรงเข้าสู่จิตใจของฉินโจว ฉินโจวตกใจจนพูดไม่ออก ในปีนั้น ท่านย่าบอกว่า ไม่ว่าต่อไปเจ้าจะได้เป็นแม่ทัพ เป็นขุนนาง หรือว่าฮ่องเต้ เจ้าก็จะต้องจำไว้ ยึดมั่นรากฐานจิตใจเดิมไว้ รากฐานจิตใจของเจ้าจะต้องตั้งอยู่บนประชาชน คิดถึงความเป็นอยู่สงบสุขของประชาชนเป็นหลัก

ฉินโจวส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นไทฮองไทเฮาจะมองกาลได้ไกลขนาดนั้นได้ยังไง? รู้เรื่องที่ข้าจะทำในวันนี้ได้อย่างไร?”

“เป็นอะไร?” หลีโม่เห็นนางบ่นพึมพำอย่างเม่อลอย ยิ่งรู้สึกผิดปกติ

ฉินโจวมองดูหลีโม่ในทันใด “เสี้ยหลีโม่ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันยังไม่เคยมีจักรพรรดิหญิง หากข้าอยากเป็นฮ่องเต้ เจ้าคิดว่าเหลวไหลไปไหม?”

หลีโม่อึ้งไป ทำไมนางถึงถามแบบนี้?

ก่อนหน้านี้นางรู้ความคิดของฉินโจว ถึงจะคิดกบฏฮ่องเต้ แต่นางไม่เคยคิดที่จะเป็นฮ่องเต้เอง และยังได้ยินว่านางให้จิ่งส่งคนไปรับอ๋องฉู่โยว่ที่ต้าโจวกลับมา เรื่องนี้ไอ้เจ็ดก็มีจดหมายไปหาฮ่องเต้ต้าโจว ให้ฮ่องเต้ปล่อยคนแล้ว

ทำไมเพียงแปบเดียว นางถึงอยากจะเป็นฮ่องเต้? หรือว่านางจำได้ว่าคำพูดนั้นของไทฮองไทเฮามีแนวโน้มนั้น?