พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 617

บทที่ 617 จำนางได้

หลีโม่รู้สึกได้ถึงความอันตรายที่อยู่ด้านหลัง นางรู้ว่าตัวเองโกหกไม่รอด หันตัวไปด้วยดวงตาที่เย็นชา

แสงคมดาบสั่นไหวอยู่ตรงหน้านาง ทหารคนที่ตัวสูงพุ่งตัวมา แล้วใช้ดาบจ่อนางถามด้วยเสียงเฉียบคมว่า “คนที่เหลืออยู่ที่ไหน?”

หลีโม่หัวเราะอย่างเยาะเย้ย คิดถึงคนในหมู่บ้านที่ตายไป แล้วก็อดทนต่ออีกไม่ไหว ใช้สายเชือกเตาปาลงมือทันที สายเชือกเตาปาตรงเข้าไปม้วนดาบเล่มยาวของทหารคนนั้น นางใช้แรงสะบัด ดาบยาวลอยออกไป ตกลงบนหญ้าไม่ไกล

“เจ้าไม่ใช่คนในหมู่บ้านมู่จ้าย เจ้าเป็นคนต้าโจว” ทหารทั้งสองคนดีใจขึ้นมาทันที จับตัวหรือฆ่าคนต้าโจวตาย ฮ่องเต้จะมีรางวัลตอบแทนอย่างงาม

หลีโม่ไม่สิ้นเปลืองเวลาพูดคุยกับพวกเขา ลงมือทันที สายเชือกเตาปาผ่านทะลุทรวงอกทหารคนเตี้ยคนนั้น เปื้อนเลือด แล้วก็ลอยกลับมา

การกระทำนี้ ทำให้ทหารคนตัวสูงตกใจ เขาตะโกนพูดขึ้นว่า “พวกเรา คนของต้าโจว...”

เขายังไม่ทันพูดจบ สายเชือกเตาปาก็เจาะผ่านทะลุคอของเขาแล้ว เขาแทบไม่อยากเชื่อ เบิกตาโต จ้องเพ่งมองดูหลีโม่

เลือดไหลพุ่งออกมาจากตรงคอของเขา หลีโม่ดึงสายเชือกเตาปากลับมา เห็นสะเทือนไปถึงทหารตรงข้ามภูเขาแล้ว กำลังวิ่งมาทางนี้อย่างดุเดือด

หลีโม่หยิบจับดาบของทหารขึ้นมา กรีดนิ้วให้เป็นแผล ป้ายไปที่สายเชือกเตาปา พร้อมพูดว่า “หากเจ้ามีญาณทิพย์ ให้เรียกงูพิษของเจ้าออกมา”

สายเชือกเตาปาเปื้อนไปด้วยเลือดของทหารสองคนนั้น จนแดงไปทั้งตัว แต่พูดไปก็น่าแปลก เลือดพวกนั้นถูกดูดซึมเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่เลือดของหลีโม่ที่ป้ายไปยังอยู่

หลีโม่ไม่ได้วิ่งหนี สายตาประกายแววความเคียดแค้น

นางวิ่งหนีไปไม่พ้น หากงูพิษไม่ออกมา อาศัยเพียงสายเชือกเตาปา นางสามารถรับมือได้สิบกว่าคน แบบนั้น ต่อให้ตัวเองตาย ก็ยังนับว่าเป็นการช่วยแก้แค้นให้กับโหรวเหยาอยู่นิดหนึ่ง มีมารพวกนี้ตายไปเป็นเพื่อน นางพอใจแล้ว

พวกทหารล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดเต็มไปด้วยแววตาอาฆาต โหดเหี้ยมอำมหิต นางถือสายเชือกเตาปาไว้ในมือ ภายในใจทั้งเกลียดทั้งหวาดกลัว

ไม่มีงูพิษปรากฏ นี่แสดงว่า นางตัวคนเดียวกับสายเชือกเตาปาจะต้องรับมือทหารสามร้อยกว่าคนพวกนี้

“เจ้าเป็นใคร?” ผู้ชายสวมชุดแม่ทัพสีม่วงคนหนึ่งเดินออกมาจากท่ามกลางเหล่าทหาร ดวงตาเฉียบคมเพ่งมองดูหลีโม่ พิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า

เขามองพิจารณาดูหลีโม่ แล้วก็มองดูศพบนพื้น พูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “เจ้าฆ่าพวกเขา?”

หลีโม่ยืนตัวตรง มองดูเขา รูปร่างหน้าตาของเขาคล้ายฉางฮองเฮา “เจ้าชื่ออะไร?”

“อย่างเจ้าก็กล้ามาถามชื่อของแม่ทัพ? พูดมา เจ้าฆ่าพวกเขาใช่ไหม?” ทหารคนหนึ่งถามขึ้นด้วยเสียงแหลม

หลีโม่หัวเราะ หัวเราะพร้อมพูดขึ้นอย่างประชดประชันว่า “นี่ยังไม่เห็นชัดเจนอีกหรือ? ไม่ใช่ข้าฆ่าพวกเขา แล้วพวกเขาฆ่าตัวตายหรือ?”

ทหารคนนั้นโกรธมาก กำลังอยากที่จะชักดาบ แม่ทัพชุดม่วงคนนั้นกลับยื่นมือมาห้ามไว้ สายตาเป็นประกายเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ และก็มีความตื่นเต้นแฝงอยู่ด้วย หากเป็นพระชายาซื่อเจิ้ง งั้นก็จะดีมากเลย จะได้ไม่เสียทีที่พี่สาวคอยสนับสนุน นี่จะถือเป็นการได้ผลงานชิ้นใหญ่

“เจ้าเป็นใคร?” เขาถาม

หลีโม่ไม่ตอบ แต่กลับถามเขาว่า “แล้วเจ้าเป็นใคร?”

แม่ทัพชุดม่วงพูดว่า “ข้าชื่อฉาวเล่อ”

“ฉาวจี๋เป็นอะไรกับเจ้า?” หลีโม่เอียงหัว แล้วก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะหวานหูมาก หวานเหมือนกระดิ่งลม

“เจ้ารู้จักพี่ใหญ่ของข้า?” ฉาวเล่ออึ้งไปแปบหนึ่ง