พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 618

บทที่ 618 ปล่อยข้าไม่ลง

เป็นพวกหลิ่วหลิ่วจริงๆ เดิมทีพวกนางหลบอยู่ในถ้ำหนึ่งตรงหุบเขาตรงข้าม ตอนที่ทหารไปค้นหา อีกนิดเดียวก็จะเจอพวกนางแล้ว แต่ตอนนั้นพวกเขาถูกทหารคนตัวสูงคนหนึ่งเรียกไป ดังนั้น พวกหลิ่วหลิ่วจึงได้หลบเข้าไป

พวกนางหลบอยู่ในถ้ำ จึงไม่เห็นสถานการณ์ด้านนอก ถึงจะได้ยินเสียงคนตะโกน แต่ก็ไม่กล้าออกมาดู จนทหารคนนั้นตะโกนขึ้นเสียงดังว่า “เจ้าคือเสี้ยหลีโม่พระชายาซ่อเจิ้งของต้าโจว” พวกนางถึงค่อยรู้ว่า พวกเขาหาเจอหลีโม่แล้ว

หลิงลี่ยื่นหัวออกมาดู เห็นหลีโม่ถูกคนมากมายล้อมรอบ กลับไปบอกทุกคน เย็นเอ๋อร์กับหลิ่วหลิ่วไม่ว่ายังไงก็จะออกมาช่วย

ไม่รู้จะทำยังไง หลิงลี่จึงต้องพาพวกนางวิ่งออกมา

หลีโม่ร้อนใจจนหัวใจแทบจะเต้นออกมาแล้ว ฝ่ามือออกเหงื่อ ฉินโจวยังไม่มาถึงเร็วขนาดนั้น สายเชือกเตาปา ทำไมเจ้าถึงมาพ่ายเอาตอนนี้ล่ะ?

ฉาวเล่อเห็นท่าทางหลีโม่เปลี่ยนไปมาก หันกลับไปดู ก็เห็นมีคนวิ่งมา เขาหัวเราะเสียงดัง “สนุก สนุกจริงๆ”

หลีโม่ลงมือทันใด สายเชือกเตาปาลอยออกไป รัดตรงคอฉาวเล่อ แล้วตะโกนพูดขึ้นเสียงดังว่า “หลิงลี่ พาพวกเขาไป”

ฉาวเล่อโกรธมาก ใช้ดาบฟันสายเชือกเตาปา ดาบหัก สายเชือกเตาปาไม่เป็นอะไรเลย

ใบหน้าหลิงลี่มีผ้าปิดไว้ นางหยุดฝีเท้า รู้ว่าการปรากฏตัวของพวกเขาทำให้เสียเรื่องแล้ว นางพูดขึ้นเสียงต่ำว่า “ไป”

เย็นเอ๋อร์ยอมไปที่ไหน? ร้องห่มร้องไห้จะพุ่งเข้าไป คนมากมายขนาดนั้นล้อมรอบพระชายาคนเดียว พระชายาจะสามารถเอาตัวรอดได้ยังไง?

“สายเชือกเตาปาสามารถรับมือได้ พวกเราออกมา กลับจะยิ่งทำให้นางตกที่นั่งลำบาก” หลิงลี่พูดขึ้นอย่างรีบร้อนใจ และก็โกรธที่ตัวเองลืมไปว่าในมือหลีโม่มีสายเชือกเตาปา

หยางมามาดึงเย็นเอ๋อร์ไว้ “แม่นางหลิงลี่พูดมีเหตุผล รีบหนี อย่าเป็นภาระให้กับพระชายา”

พวกนางจึงรีบวิ่งกลับไปทางเดิม ทหารไล่ตามอยู่ด้านหลัง หลิงลี่กับหลิ่วหลิ่วยังวิ่งไหว และก็สามารถเอาตัวรอดได้ แต่มีเย็นเอ๋อร์กับหยางมามาที่ต่อสู้ไม่เป็น ทหารจึงตามไปทันอย่างรวดเร็ว

หลิงลี่กับหลิ่วหลิ่วต่างก็ได้รับบาดเจ็บ คิดถึงว่าก่อนหน้านี้เคยผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดมาแล้วตั้งหลายครั้ง

ไล่ตามมาทัน แล้วจะยังไง?

หลิงลี่กัดฟันพูดว่า “หลิ่วหลิ่วคุ้มกันเย็นเอ๋อร์กับหยางมามาไว้ ข้าจะไปฆ่าพวกคนเลวพวกนี้”

หลิงลี่โดดลอยบินขึ้นอย่างพายุหมุน แล้วก็หยุดลงอย่างพายุหมุน เพลงดาบของนางประณีตและรวดเร็วอย่างบอกไม่ถูก เพียงชั่วพริบตา ก็ฆ่าปาดคอไปแล้วสามคน

แต่พวกทหารก็ไม่ได้ทานข้าวกันฟรีๆ หลังจากที่คุ้นเคยเพลงดาบของหลิงลี่แล้ว ก็ใช้กลดาบรับมือ พวกทหารผ่านการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน รับมือกับศัตรูที่แข็งแกร่ง ต่างก็มีกลวิธีเป็นของตัวเอง

หลิงลี่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงเงาของดาบ อย่างไม่หวาดกลัว ลอยบินขึ้นมาเหยียบผ่านหัวคน หันกลับมาสังหาร ไอกระบี่ดุจสายรุ้ง รับมือได้อย่างเป็นเรื่องง่าย

แต่ว่า ทางด้านหลิ่วหลิ่วค่อนข้างลำบาก ฝีมือการต่อสู้ของหลิ่วหลิ่วไม่เลว แต่คุ้มกันเย็นเอ๋อร์กับหยางมามา นางจึงค่อนข้างยากลำบาก

“สั่งพวกเขาถอยออกมา” หลีโม่เห็นหลิ่วหลิ่วรับมืออย่างไม่ค่อยไหว จึงลากสายเชือกเตาปาอย่างแรง แล้วตะโกนพูดกับฉาวเล่อ

ฉาวเล่อหรี่ตาที่เคียดแค้นลง “เป็นไปไม่ได้ หากพระชายากล้าฆ่าข้า ก็ลงมือได้เลย แต่ว่าฆ่าข้าแล้ว พวกเจ้าก็อย่าคิดที่จะหนีรอดไปได้”

หลีโม่หัวเราะเย้ย ล้วงเอามีดสั้นออกมา แล้วก็ไม่พูดอะไร ตรงไปปาดบนหน้าฉาวเล่อหนึ่งแผล เลือดไหลลงอาบหน้า เหี้ยมโหดน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ข้าไม่สิ้นเปลืองคำพูดกับเจ้า สั่งคนของเจ้าหยุด” หลีโม่พูดอย่างเย็นชา

ฉาวเล่อยื่นมือเช็ดเลือดบนใบหน้า แล้วเอามาเลีย ดวงยิ่งประกายความเหี้ยมโหด ตะโกนพูดขึ้นว่า “ฆ่า ฆ่าให้หมด อย่าให้รอดแม้แต่คนเดียว”

หลีโม่ควบคุมเขาไว้ เดิมคิดที่จะแลกกับการล่าถอย แต่คิดไม่ถึงว่าฉาวเล่อคนนี้ไม่ได้หวาดกลัวเลย โดยเฉพาะท่าที่ใช้ลิ้นเลียเลือด หลีโม่ถึงกับเห็นเงาของฉาวฮองเฮา