พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 619

บทที่ 619 งูที่มาอย่างล่าช้า

หลีโม่พูดว่า “ฉาวจี๋เป็นพี่ชายคนโตของเจ้า เขาตายแล้ว เจ้าที่เป็นน้องชาย ไม่เสียใจสักนิดเลยหรือ? จะว่าไปก็ถูก คนตระกูลฉาวที่จิตใจชั่วช้าอย่างพวกเจ้า จะรู้จักความรักกันในสายเลือดได้อย่างไร?”

“พระชายา เจ้าตั้งใจถ่วงเวลา หรือเจ้าคิดว่าฉินโจวจะสามารถมาช่วยเจ้าได้?” ฉาวเล่อหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม รู้ความตั้งใจของหลีโม่แต่แรกแล้ว “นอกเสียจากนางไม่พาคนมา หากพาคนมา พวกเขาจะได้มาแล้วไม่ได้กลับ”

“หมายความว่ายังไง?” ในใจหลีโม่สั่นไหว

“ตลอดทางที่พระชายาขึ้นเขามา ไม่ได้สังเกตหรือว่าปากทางทุกเส้นทางล้วนมีน้ำมันเชื้อเพลิงหรือ? ขอเพียงคนของฉินโจวขึ้นเขามา ก็จะมีธนูไฟลอยบินไปจุดไฟ ถึงตอนนั้นภูเขาหางหมาป่าก็จะกลายเป็นทะเลเพลิง”

ระยะจากที่นี่ไปถึงภูเขาหางหมาป่าระยะห่างกันประมาณหนึ่งชั่วโมง ไฟจะไม่ลุกลามมาถึงที่นี่ทันที นางคิดถึงเมื่อกี้ตอนที่ขึ้นมา ระหว่างภูเขากับภูเขา ถูกตัดมาเป็นแนวกลั้นเพลิงไฟแล้ว นั่นก็หมายความว่า ไฟจะลุกไหม้แค่ตรงภูเขาหางหมาป่า จะไม่ลุกลามมาถึงที่นี่ ไม่มีผลกระทบต่อทหารพวกนี้เลย

นางเยือกเย็นไปทั้งตัวขึ้นมาทันที ฉินโจวรู้ว่านางรออยู่ภูเขาหางหมาป่า จะต้องเริ่มตามมาตรงภูเขาหางหมาป่าก่อน ต่อให้นางไม่อยู่ที่ภูเขาหางหมาป่า ฉินโจวก็จะต้องพาคนขึ้นมาทางนั้น เพราะระยะทางใกล้ที่สุด

นางประมาทเกินไป เมื่อกี้คิดแต่จะตามหาคนที่ยังรอดชีวิต กลับลืมสังเกตสถานการณ์ตามข้างทาง

เห็นสีหน้าหลีโม่เปลี่ยนไป ฉาวเล่อพอใจมาก ยื่นมือไปดึงสายเชือกเตาปา “เป็นห่วง? ไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงวันนี้ภูเขาหางหมาป่าก็กลายเป็นนรกไปแล้ว ไม่เป็นไรที่จะต้องเพิ่มวิญญาณร้ายไปอีกคน”

หลีโม่มองดูสีหน้าที่ลำพองของเขา ในหัวเกิดความคิดขึ้นมากมาย

สามร้อยคนนี้ นางรับมือไม่ไหว สายเชือกเตาปาใช้ไม่ได้การไปครั้งหนึ่งแล้ว ที่ไม่ได้เรียกงูพิษออกมา

ในขณะที่กำลังลังเล ทหารที่อยู่ภูเขาตรงข้ามก็ตามมาถึงแล้ว หัวคนดำมืดไปหมด ล้วนมุ่งหน้ามาทางนี้

หลีโม่เหลียวหันไปดู จำนวนคนมีประมาณแปดเก้าร้อยคน

“ไม่ต้องดูแล้ว ที่นี่มีแปดร้อยคน อีกสองร้อยคน ดักซุ่มอยู่บนภูเขาหางหมาป่า ขอเพียงมีกำลังคนมากมายเข้ามา ก็จะยิงธนูไฟ” ฉาวเล่อพูดอย่างอวดดี

หลีโม่ส่ายหัว “ไม่ ตอนที่ข้าขึ้นเขามา คนของพวกเจ้าไม่ได้จับตัวข้า”

ฉาวเล่อพูดอย่างเชื่องช้าว่า “ไม่จับแน่นอน หากจับพวกเจ้าเพียงสองคน จะไม่เป็นการเสียแผนการใหญ่หรือ? แผนการใหญ่ขนาดนี้ มีไว้เพื่อรับมือฉินโจวกับกองกำลังของนาง เพียงแต่ เดิมทีคิดว่าพี่ชายใหญ่จะสามารถจัดการพวกเจ้าได้ คิดไม่ถึงว่า ยังให้ข้าเดาถูก พี่ชายใหญ่ของข้าไม่ได้เรื่อง เจ้าฆ่าแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องมาแย่งผลงานของข้า”

หลีโม่มองดูใบหน้าที่เหี้ยมโหดของเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ตระกูลฉาวของพวกเจ้า ช่างเป็นคนชั่วช้าอย่างที่สุดจริงๆ”

นางมองเห็นมือของฉาวเล่อเคลื่อนไหว แล้วก็มีทหารขยับเข้ามา หลีโม่ตะโกนขึ้นทันทีว่า “หยุดให้หมด”

นางจับสายเชือกเตาปาไว้แน่น แน่นจนรัดคอฉาวเล่อจนส่งเสียงดัง เขาหายใจอย่างลำบาก กลับยังคงหัวเราะอย่างอวดดี

แล้วเขายื่นมือออกมาตบหนึ่งที ตรงไหล่ซ้ายของหลีโม่ ตรงอกซ้ายของหลีโม่มีบาดแผลอยู่แล้ว และก็ไม่ทันได้ป้องกันจากการโจมตีอย่างกะทันหันของเขา เหวี่ยงไปทางขวาด้วยจิตใต้สำนึก ลูกธนูยาวลอยบินผ่านอากาศมา เฉียดผ่านแขนขวาของหลีโม่ ถึงจะไม่ได้ทะลุผ่าน แต่ก็เฉียดชิ้นเนื้อไป เลือดสดๆไหลออกมา

สายเชือกเตาปาเจ้าทะลุผ่านลำคอทหารที่ยิงธนูคนนั้นอย่างว่องไวดั่งสายฟ้าแลบ ทหารตายล้มลงกับพื้น

แต่สายเชือกเตาปารู้เพียงฆ่าคนคนนั้น กลับลืมไปว่าหลีโม่กำลังตกอยู่ในอันตราย

รอเมื่อสายเชือกเตาปากลับมาคุ้มครอง หลีโม่ก็โดนไปหนึ่งดาบแล้ว ฉาวเล่อแย่งดาบมาจากทหารด้านข้างแล้วฟันนาง หลีโม่ใช้มีดสั้นต้านทาน แต่แรงกำลังของฉาวเล่อนางจะสู้ไหวได้อย่างไร?

มีดสั้นหล่นลงพื้น ข้อมือของหลีโม่ได้รับบาดเจ็บ สายเชือกเตาปากลับมารัดตรงแขนตรงข้อมือนาง เลือดของหลีโม่ซึมเข้าไปในสายเชือกเตาปา ลำตัวสายเชือกเตาปาเป็นประกายแสงสีแดง

หลีโม่ถูกบีบถอยหลัง ดาบหลายสิบเล่มจ่ออยู่บนคอนางในทันใด

ฉาวเล่อหัวเราะอย่างสะใจ “พระชายา ยอมไปกับพวกเราดีๆดีกว่า”