พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 622

บทที่ 622 ต้องให้หลีโม่ชี้แนะ

ฉินโจววางถ้วยยาลง พยุงนางขึ้นด้วยความระมัดระวัง ดันหมอนนุ่มปักลวดลายดอกบีโกเนียสวยงามไว้ข้างหลังนาง ส่วนตัวเขานั่งลงข้างเตียง

นางถือชายเสื้อเอาไว้ ถือถ้วยยาขึ้น ใช้ช้อนคนยาในถ้วยหลายครั้ง ไอร้อนลอยตัวขึ้น ค่อยๆ ลอยผ่านหน้านางขึ้นด้านบน นางดูช่างอ่อนไหวราวสายน้ำ เป็นสายความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

นางเป่าลมเบาๆ แล้วจึงป้อนยาเต็มช้อนไปใกล้ริมฝีปากหลีโม่ “น่าจะไม่ร้อนแล้ว กินสิ”

หลีโม่เริ่มรู้สึกเกรงใจ จะลำบากแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่มาป้อนยาให้นางได้อย่างไร？แต่ตัวนางเองก็ไม่สะดวกจริงๆ จึงทำได้เพียงอ้าปาก

เมื่อได้เห็นท่าทีของฉินโจวแล้ว พลันมองออกว่าไม่คุ้นเคยกับการดูแลใคร งานละเอียดอ่อนอย่างนี้จึงทำได้ทุลักทุเลยิ่งนัก ยาร่วงลงบนผ้าห่มไปหลายหยด เขารีบเช็ดทำความสะอาด แต่กลับยิ่งโคลงยาในถ้วยทำให้ยิ่งหกลงบนผ้ามากขึ้นไปอีก

หลีโม่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก “ให้ข้าทำเองจะดีกว่า！”

ฉินโจวทอดถอนหายใจ ยังคงยื่นช้อนออกไป “เจ้าเพียงอ้าปากก็พอแล้ว”

หลีโม่เห็นสายตาของนางเริ่มกระตุกด้วยความโกรธ จึงทำได้เพียงพยายามรับการดูแลของนางอย่างเต็มที่

ในที่สุดก็กินยาจนหมดด้วยความยากลำบาก ฉินโจวและหลีโม่ต่างถอนหายใจโล่งอกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

เมื่อฉินโจววางถ้วยลง ก็หยิบถุงผลไม้อบออกมา “แซ่แซ่” ถุงเปิดออกตรงหน้าหลีโม่ “กินซะ”

หลีโม่ถึงกับประหลาดใจ เจ้าฉินโจวนี่ก็รู้จักดูแลคนอื่นเหมือนกันหรือนี่

หลีโม่เลือกผลไม้ชิ้นนึงใส่ปาก จริงๆ แล้วนางเองก็ไม่ได้ชอบกินอะไรหวานๆ เปรี้ยวๆ อย่างนี้หรอก เพียงแต่ไม่อยากทำลายความตั้งใจของเขา

“หลิงลี่บอกว่าเจ้ามีเรื่องจะพูดกับข้า!” พอฉินโจวเห็นนางกินแล้ว จึงเก็บถุงไว้ข้างเตียงวางซ้อนไว้อย่างนั้น

หลีโม่ยุ่งอยู่กับการคายเมล็ด ฉินโจวตั้งใจยื่นมือออกไป แล้วเขาก็จ้องอยู่อย่างนั้น จึงค่อยๆ ดึงมือกลับไปอย่างเขินๆ และหยิบผ้าเช็ดหน้าที่วางอยู่ด้านข้างยื่นมาให้หลีโม่แทน คิ้วของหลีโม่เลิกขึ้นเล็กน้อย หากไม่ได้ดูผิด บนผ้ายังมีน้ำมูกของหลิ่วหลิ่วติดอยู่

แต่เพราะฉินโจวยังคงจ้องมองมา นางจึงต้องรับไปอย่างเสียไม่ได้ พับมุมด้านข้างคายเมล็ดไว้บนผ้า แต่เมล็ดนั้นกลับร่วงหล่นลงอีก

ฉินโจวขมวดคิ้วเข้ม “มือยังเจ็บอยู่หรือ？”

เขาหยิบผ้าขึ้นเช็ดตรงริมฝีปากหลีโม่ “ตรงนี้ยังมียาติดอยู่”

หลีโม่ตะโกนขึ้นในใจ ไอ้เจ้าบ้าเอ้ย！

ไม่ดูความสะอาดสักหน่อยเหรอ？

“เป็นอะไร？งงอะไรกัน？” ฉินโจวก้มเก็บเมล็ดนั้นแล้วโยนลงไปในตะกร้า พลางเก็บผ้าเช็ดปากนั้นไว้ในชายเสื้อตัวเอง “พูดมา มีเรื่องอะไรกัน？”

หลีโม่กลับรู้สึกร่างกายไม่ค่อยสบาย หยิบผ้าเช็ดนั่นทิ้งออกไปด้วยมืออันสั่นเทา “ผ้านั่นหลิ่วหลิ่วเพิ่งใช้เช็ดน้ำมูกไป”

“...”

คิ้วเรียวงามของฉินโจวขมวดขึ้น พลันเอ่ยขึ้นอย่างเก้อเขิน “เจ้าหลิ่วหลิ่วนี่ ไม่มีความเรียบร้อยเอาเสียเลย”

ไม่ใช่แค่ไม่เรียบร้อย？เรียกได้ว่าสกปรกเลยทีเดียว... ช่างมันเถอะ

“ต่อไปก็ไม่ต้องให้นางมาบ่อยๆ” คิ้วของฉินโจวที่กองอยู่ก็ยังไม่คลายออก หน้าผากหดตัวจดเป็นรอยสามขีด ท่าทางดูรังเกียจยิ่งนัก

“...”

หลีโม่เอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก “ข้าเรียกเจ้ามา เพราะมีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

“เจ้าพูดมาได้เลย！” ฉินโจวรีบรับคำ ดูเหมือนเขาเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับหลีโม่อยู่เช่นกัน

หลีโม่ดึงผ้าห่มขึ้น เอ่ยปากอย่างช้าๆ “ตระกูลฉินของเจ้าอยู่ที่แคว้นเป่ยม่อ แม้จะเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียง แต่ก็ได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้มาโดยตลอด หากเจ้าจะก่อกบฏก็ต้องมีเหตุผลที่ดี ไม่เช่นนั้นจะถูกผู้คนตราหน้าได้ว่าเป็นคนอกตัญญูไม่รู้คุณบรรพบุรุษ ดังนั้น ข้าอยากจะถามเจ้า ในใจเจ้าคิดจะทำอย่างไร？