พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 64

บทที่ 64 บุกสังหาร

หลีโม่วิงวอนเพียงแค่ออกไปให้เร็วที่สุด ครั้นออกจากตำหนักอี๋หลาน นางก็ปลอดภัยแล้ว

แต่ว่า นางเองก็ต้องแน่ใจว่าตนเองจะสามารถออกจากเขตพระตำหนักอี๋หลานได้อย่างปลอดภัย เนื่องจากพอนางจากไป พลังที่สร้างโดยกำไลสะกดจิตที่ส่องสะท้อนก็ไร้หนทางแทรกแซงอี๋เฟยได้แล้ว อี๋เฟยจะต้องรู้ตัว และส่งคนมาสกัดกั้นเป็นแน่

ท่ามกลางตำหนักเล่อชิง

หมุยเฟยนั่งอยู่กลางพระตำหนัก ทวารใหญ่ในตำหนักปิดสนิท เสี้ยฮ่าวหรานนั่งอยู่ในมุมอับของตำหนัก คนชุดดำใบหน้ามีหนวดเคราผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับหมุยเฟย

บนโต๊ะตรงหน้าของทั้งสองมีชาหนึ่งจอก ไอร้อนพวยพุ่ง จึงเห็นได้ชัดว่าผู้มาใหม่เพิ่งจะนั่งลงได้ไม่นานนัก

“ตัวข้าได้จัดแจงให้นางไปตำหนักอี๋หลานเรียบร้อยแล้ว ตามอุปนิสัยของอี๋เฟย จะต้องไม่อาจให้นางออกจากตำหนักอี๋เฟยได้อย่างปลอดภัยเป็นแน่” หมุยเฟยกล่าวเสียงเข้ม

“พระนางมีความช่ำชองข้อนี้?” บุรุษมีเคราเอ่ยถาม

หมุยเฟยยิ้มเย็น “น้องชาย วังหลวงคือสถานที่ของตัวข้า แม้นตัวข้าไม่มีความสามารถเพียงพอจะฆ่าใครสักคนในที่แห่งนี้ ไฉนยังจะสามารถรักษาตำแหน่งหมุยเฟยไว้ได้อีกกันเล่า”

“กระหม่อมมิใช่เคลือบแคลงความสามารถของพระนาง กระหม่อมเพียงรู้สึกว่า ต่อให้นางบุกรุกตำหนักอี๋หลานโดยการส่วนตัว อี๋เฟยเหนียงเหนียงก็คงจะทำเพียงแค่บริภาษไม่กี่ประโยค จะลงมืออย่างโหดเหี้ยมได้อย่างไรกัน”

“เจ้ามิต้องซักไซ้ ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรรู้ ครึ่งเดียวก็มิต้องฟัง มิเช่นนั้น จะมีโทษถึงตาย” หรือหมุยเฟยจะรู้ว่าเขามีความคิดจะหยั่งเชิง? คนผู้นั้นราวกับอสรพิษแพร่กำจายไปทั่ว มักจะทำให้ผู้คนไม่ชอบใจ แม้นมิใช่ว่าปราศจากหนทางจริงๆ นางมิอาจช่วยเขาเป็นอันขาด

คนผู้นั้นก็คือเสี้ยเฉิงเสี้ยง ฮองไทเฮาออกบัญชาห้ามเขาเข้าวังหลวง ดังนั้นเขาจึงปลอมตัว โดยใช้สถานะข้าทาสของเสี้ยฮ่าวหรานและพาเสี้ยฮ่าวหรานเข้าวังเพื่อเยี่ยมเยียนท่านป้า

วันนี้เขามาตั้งแต่เช้าตรู่ เขาต้องรู้ว่าวันนี้เสี้ยหลีโม่จะกลับจวน ลงมือหลังจากกลับจวนไม่สะดวก ดีที่สุดให้นางเกิดเรื่องในวังเสีย

เขาไม่สนว่าพระนางฮองเฮาและฮองไทเฮาจะให้ความสำคัญกับเสี้ยหลีโม่อย่างไร เขาต้องการเพียงให้นางตาย ขอเพียงเสี้ยหลีโม่ตายไป จึงจะสามารถชำระความอับอายของเขาได้ คนนอกจะค่อยๆ ลืมเลือนเรื่องราวของจวนเฉิงเสี้ยงได้

ยิ่งกว่านั้นทันทีที่เสี้ยหลีโม่ตาย หลี่ซื่อก็จะโดดเดี่ยวไร้ซึ่งอำนาจ ถึงเวลานั้น ก็จะปล่อยให้เขาทรมานตามใจชอบแล้ว

“ดี กระหม่อมไม่ถามแล้ว” เขามุ่นหัวคิ้วเย็นชา ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ย “หลี่ซ่วยหยุ่น เจ้าแต่งกับข้าแล้ว แต่หักหลังข้า จะเอากระดูกลูกสาวเจ้าส่งกลับไปให้เจ้า ทำให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติแห่งความตายทั้งเป็นเสีย”

หมุยเฟยขมวดเรียวคิ้ว “ลูกสาวของนาง ก็คือลูกสาวของเจ้าด้วย”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงสีหน้าอึมครึม “ลูกสาวที่ไม่ภักดีต่อข้า ต้องการมาทำประโยชน์อันใด ตัวข้ามีลูกสาว ก็คือหว่านเอ๋อร์ ประเดี๋ยวนางก็ต้องแต่งกับรัชทายาทแล้ว”

หมุยเฟยส่ายหน้า “รัชทายาทมิใช่สวามีที่ดี เจ้าไตร่ตรองให้รอบคอบ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงกล่าวอย่างเยือกเย็น “มิใช่สวามีที่ดีแล้วอย่างไร นางสามารถทำให้สถานะจวนเฉิงเสี้ยงของข้ามั่นคงได้ ตัวข้าได้รับความโกรธจากอ๋องซื่อเจิ้งมาเพียงพอแล้ว”

หมุยเฟยมองใบหน้าเหี้ยมเกรียมนั่นของเขา รู้สึกว่าแขยงใจชั่วร้ายอย่างหาใดเปรียบ ในฐานะแม่คนหนึ่ง ทุกสิ่งที่นางทำลงไปก็เพื่อลูกของตนเอง นางไม่เคยเห็นใครใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ในการกำจัดลูกสาวของตนเองเลย

ขณะที่กำลังพูด มีคนรีบร้อนเข้าตำหนักมา เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “พระนาง เสี้ยหลีโม่เดินออกจากตำหนักอี๋หลานแล้วขอรับ ต้าเฉวียนติดตามอยู่ ตอนนี้จะทำอย่างไร”

หมุยเฟยหยัดกายขึ้นในทันใด “อี๋เฟยให้นางเดินออกไปแล้ว?”

“ใช่ขอรับ” องครักษ์กล่าว

หมุยเฟยเอ่ยถาม “มีหรือไม่...” หมุยเฟยกะพริบตา จากนั้นก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร

องครักษ์เอ่ย “มี”

หมุยเฟยอุทาน “อะไรนะ เป็นเช่นนี้อี๋เฟยยังให้นางออกไปแล้ว?”

องครักษ์กล่าว “แปลกมากขอรับ นางเพิ่งออกมาได้สักพัก อี๋เฟยเหนียงเหนียงก็สั่งให้คนพานางกลับไป ซ้ำยังตรัสว่าหากไม่กลับมา ก็จะสังหารนางเสีย”