พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 681

บทที่ 681 ลงโทษพระชายารองหยาง

ลงโทษพระชายารองหยางเพียงแค่ยิ้มมองดูนาง ไม่พูดอะไร หางตาค่อยๆประกายแววความโหดเหี้ยม

ชายาน้อยเอามือทาบอกกะทันหัน แสดงสีหน้าอย่างเจ็บปวด “ท่านพี่ ข้าปวดท้องมาก”

พระชายารองหยางมองดูนางอย่างเฉยเมย “ใช่หรือ?”

“เจ้า...” ชายาน้อยใจเต้นกระตุก มองดูแก้วชา “เจ้าวางยา?”

รอยยิ้มของพระชายารองหยางยิ่งดูซ่อนเร้น “น้องพูดว่าอะไรกัน? นี่มันห้องของเจ้า และก็เป็นน้ำชาที่เจ้าเตรียมเอง ชาที่เจ้าดื่ม ฆ่าก็ดื่มเหมือนกัน จะเป็นข้าวางยาได้อย่างไร?”

นางยื่นมือประคองชายาน้อย ถามอย่างห่วงใยว่า “โรคหัวใจของน้องกำเริบหรือเปล่า? เจ้าเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เด็ก เพียงแค่หลายปีมานี้ไม่เคยกำเริบ ครั้งนี้เป็นเพราะดีใจเกินไปเลยทำให้โรคหัวใจกำเริบหรือเปล่า?”

ชายาน้อยรู้สึกเหมือนหัวใจถูกมือบีบนวดอย่างแรง เจ็บปวดจนสีหน้านางขาวซีด แทบหายใจไม่ออก นางจ้องมองดูพระชายารองหยาง “ข้าไม่เคย...โรคหัวใจ เจ้าต้องการทำร้ายให้ข้าตาย เจ้าต้องการครองตำแหน่งกุ้ยเฟย...คนเดียว”

“น้องป่วยจนเลอะเลือนไปแล้ว” พระชายารองหยางหัวเราะอย่างสะใจ “ในเมื่อตัวเองยังจำโลกเก่าของตัวเองไม่ได้ บางที ถึงตอนนั้นฮ่องเต้สามารถเป็นพยานให้น้องในข้อนี้ให้กับท่านอ๋องได้”

นางลุกขึ้น แล้วมองดูชายาน้อยล้มลงกับพื้น สั่นกระตุกไม่หยุด มุมปากที่ยิ้มเย้ยค่อยๆปรากฏขึ้น

“เจ้าต้องไม่ได้ตายดี...ไม่ได้ตายดี หญิงชั่ว” ชายาน้อยกัดฟัน พูดสาปแช่งอย่างโกรธเคือง

พระชายารองหยางหัวเราะ “คนที่ไม่ได้ตายดี ตอนนี้คือเจ้า ไม่ใช่ข้า”

สายตาชายาน้อยประกายแววแห่งความเกลียดชัง แล้วความเจ็บปวดก็มาแทนที่จนนางต้องกลิ้งอยู่บนพื้น เหมือนดั่งปลาตัวหนึ่งที่กำลังดิ้นรนอย่างใกล้ตาย

ไม่นาน ก็หมดลมหายใจอย่างรวดเร็ว ดวงตาลืมโตมาก

พระชายารองหยางคุกเข่าลง ยื่นมือไปแตะตรงปลายจมูกนาง แล้วก็ร้องไห้เสียงดัง “มีใครอยู่บ้าง รีบมาเร็ว น้อง เจ้าเป็นอะไร? น้อง?”

ประตูถูกผลักอย่างแรง คนที่มาคืออ๋องลั่วชินกับซุนหยาง ด้านหลังยังมีองครักษ์ตามมาอีกหลายคน

พระชายารองหยางรีบวิ่งไปตรงหน้าอ๋องลั่วชิน พูดพร้อมกับร้องไห้ว่า “ท่านอ๋อง ท่านมาพอดี โรคหัวใจน้องสาวกำเริบ ท่านรีบเชิญหมอมาเร็ว”

สีหน้าอ๋องลั่วชินกลับเยือกเย็น ถีบนางออกไป “โรคหัวใจ นางเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมข้าถึงไม่รู้?”

พระชายารองหยางถูกถีบไปกองอยู่บนพื้น ในใจเต้นกระตุก รีบคุกเข่าแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง น้องสาวมีโรคหัวใจตั้งแต่เด็ก เพียงแต่หลายปีมานี้หลังจากที่มาหนานจุ้นมีท่านอ๋อดูแลรักใคร่เป็นอย่างดี จึงไม่แสดงอาการ เมื่อกี้ข้าบอกน้องสาวว่าท่านอ๋องจะพาพวกเรากลับเมืองหลวง น้องสาวตื่นเต้นดีใจมาก จึงทำให้โรคหัวใจกำเริบอีกครั้ง...”

นางยังพูดไม่ทันจบ ซุนหยางก็โยนศพนกพิราบส่งสาสน์ลงบนพื้น

พระชายารองหยางเพ่งมองดูนกพิราบส่งสาสน์ตัวนั้น หัวสมองมึน สีหน้าบนใบหน้าก็ค่อยๆจางลง

นางตื่นตระหนก “ท่านอ๋อง...หม่อมฉัน นี่ไม่ใช่ของหม่อมฉัน”

ในมืออ๋องลั่วชินถือกระดาษแผ่นนั้นไว้ ค่อยๆกางออก แล้วอ่านว่า “ท่านอ๋องตัดสินใจที่จะไปยังเมืองหลวง เพื่อช่วยเหลือฮ่องเต้ หม่อมฉันสั่ง...”

เขายื่นกระดาษให้กับซุนหยาง “เอาออกไปมัดตรงขาของนกพิราบอีกตัว ให้ข่าวดีของพระชายารองหยางถูกส่งกลับไป ให้ฮ่องเต้ของเราได้ดีใจเสียหน่อย”

“ขอรับ” ซุนหยางรับมา แล้วก็หันตัวออกไป

“ท่านอ๋อง...” พระชายารองหยางก้มหัวโขกพื้น “ขอท่านอ๋องให้อภัย ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิดแบบนั้น”

“เมื่อกี้...” อ๋องลั่วชินก้มลงเล็กน้อย ดึงพระชายารองหยาง สายตาฉายแววรังเกียจ “ข้าอยู่ข้างนอก พวกเจ้าสองพี่น้องคุยกัน ข้าได้ยินชัดเจน ที่แท้ เจ้าจะเป็นกุ้ยเฟยหรือ ถือว่าจวนหนานจุ้นของข้า รั้งเจ้าไว้ไม่ได้”

“ไม่ ไม่ ไม่ ท่านอ๋อง ท่านฟังหม่อมฉันอธิบาย หม่อมฉันมีความจำเป็น หม่อมฉันถูกฮ่องเต้ข่มขู่ ขอท่านอ๋องเห็นแก่ที่ข้ามีลูกชายให้ท่าน ให้โอกาสหม่อมฉันสักครั้ง หม่อมฉันรับประกัน ต่อไปจะจงรักภักดีต่อท่านอ๋อง จะไม่ทรยศท่านอ๋องอีก”

“ใช่หรือ” อ๋องลั่วชินพูดประชดว่า “เจ้าคลอดโห่เอ๋อให้ข้า กลับยังคิดที่จะกลับไปเป็นกุ้ยเฟย หลังจากที่เจ้ากลับไปเป็นกุ้ยเฟยแล้ว ลูกชายของเจ้าจะทำยังไง? ไม่เอาแล้ว? ทอดทิ้งแล้ว?”

“ไม่ ไม่ หม่อมฉันไม่ได้คิดแบบนี้” พระชายารองหยางตกใจจนน้ำตาไหล สายตากระวนกระวายอย่างตกใจแต่ก็คิดคำแก้ตัวไม่ออก นางกอดขาของอ๋องลั่วชิน ร้องไห้พร้อมพูดว่า “ฉันไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งโห่เอ๋อ หม่อมฉันก็ไม่อยากอยู่เมืองหลวง หม่อมฉันรักท่านอ๋องอย่างจริงใจ ขอท่านอ๋องให้ความเป็นธรรม”

อ๋องลั่วชินถีบนางออก พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เก็บคำพูดหลอกลวงของเจ้าไว้เถอะ ข้าเห็นเจ้าแล้วก็สะอิดสะเอียน เห็นแก่ที่เจ้าเป็นแม่ของโห่เอ๋อ ข้าไม่ฆ่าเจ้า แต่เจ้าอย่าคิดที่จะไปจากที่นี่แล้วกลับเมืองหลวง”

พูดเสร็จ เขาก็ตะโกนว่า “ทหาร พาตัวนางไป ขังไว้ในเรือนมืด เฝ้าไว้ให้ดี อย่าให้นางได้ก้าวออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว และห้ามใครไปเยี่ยมนาง”

“ไม่ ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง...” เรือนมืดมีไว้สำหรับขังบ่าวใช้ที่กระทำผิด ที่นั่นมีคนเคยตายแล้วมากมาย วังเวงน่ากลัว นางไม่อยากไปอยู่ที่เรือนมืด นางเป็นกุ้ยเฟย นางจะไปเป็นกุ้ยเฟย

ทหารองครักษ์เข้ามา จับนางลากออกไป เสียงร้องไห้โหยหวนดังก้องไปไกลแสนไกล

“ท่านอ๋อง ชายาน้อย...” ซุนหยางปล่อยนกพิราบส่งสาสน์แล้ว กลับมาเห็นศพชายาน้อย จึงถามขึ้น

“ไปโยนไว้ในเรือนมืด ให้พระชายารองหยางมองดูศพของนางเน่าเปลือย” อ๋องลั่วชินมองดูศพของชายาน้อยอย่างไม่แยแส แล้วก็เดินออกไป

“ขอรับ” หัวสมองซุนหยางมึนชา นี่น่ากลัวมากเลย มองดูคนที่ตัวเองทำร้ายจนตายค่อยๆเน่าเปื่อยไปต่อหน้าต่อตาทีละนิด อาจทำให้ตกใจตายได้

เสียงกรี๊ดร้องของพระชายารองหยาง ได้ยินไปทั้งจวนแล้ว

โหรวเหยาอยู่ที่ตำหนักหลานเซียงขององค์หญิงอาน ได้ยินเสียงนี้แล้ว ก็ส่ายหัวพร้อมพูดว่า “แปลกคนจริงๆ”

องค์หญิงอานยืนอยู่หน้าระเบียง มองดูเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า “ยุคสมัยของแสงสีมากมายหลายหลากและพิลึกกึกกือ ไม่ว่าผู้ชนะหรือผู้แพ้ มือล้วนต่างต้องเปื้อนไปด้วยเลือด”

“การต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ มันไม่มีที่สิ้นสุด เหนื่อยคน เหนื่อยใจ ไอ้เจ็ดยอมที่จะเสียสละตัวเอง ยอมทิ้งศักดิ์ศรีไหม ก็ต้องหยุดการต่อสู้ในครั้งนี้ เพราะที่จริงแล้ว ไปก็ไม่เป็นผู้ชนะ แต่คนที่แพ้คือประชาชนต่างหาก”

“ซือถูเย้น หน้าโหดแต่ใจดี หากเขาขึ้นครองราชย์ จะต้องเป็นฮ่องเต้ที่ดี เพียงแต่เขาไม่หวังเช่นนั้น ความวุ่นวายของเป่ยม่อ ต้าโจวไม่มีหรือ? ไม่ บนตำแหน่งนั้นนานแล้ว จึงปล่อยวางไม่ลง ฮ่องเต้ของต้าโจว ก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉู่จิ้ง เพียงแต่ก็ยังมีความแตกต่าง อย่างน้อยฮ่องเต้ของต้าโจว พูดตามหลักแล้วก็ยังเป็นฮ่องเต้ที่มีคุณธรรมคนหนึ่ง ในใจเขามีประชาชน นี่ก็คงเป็นสิ่งที่ซือถูเย้นลำบากใจ แต่อย่าว่าแต่เป็นฮ่องเต้ ในโลกมนุษย์ ใครบ้างที่ไม่มีความทะเยอทะยานเลย? คนที่ยอมอยู่อย่างธรรมดา มีน้อยมาก หากมีมากหน่อย โลกใบนี้คงสงบขึ้นมาก”

โหรวเหยาไม่พูดอะไร สิ่งที่องค์หญิงอานพูด เสียดแทงใจของนางเจ็บปวดมาก

ตระกูลซุนเป็นฮองไทเฮาไปแล้วคนหนึ่ง และเป็นกุ้ยไท่เฟยอีกคนหนึ่ง เดิมเป็นตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ฮองไทเฮาไม่อยากมีปัญหา จึงไม่ได้ยกย่องคนในตระกูล เดิมก็ไม่ควรที่จะต่อว่าอะไร แต่เมื่อไปอยู่ตำแหน่งนั้นแล้ว คนในตระกูลซุนยอมอยู่เฉยๆที่ไหน? ดูเหมือนมีชีวิตที่รุ่งเรือง กลับก็อยากที่จะเป็นมากกว่านั้น ด้วยเหตุนี้ หลายปีมานี้ ได้ช่วยกุ้ยไท่เฟยทำเรื่องเลวร้ายมากมายแค่ไหน?