พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 683

บทที่ 683 มื้อที่มีความสุข

หลีโม่เดินไปได้สองก้าว ได้ยินว่ายังมีข่าวดี ก็รีบหันกลับมาพูดว่า “ข่าวดีอะไร?”

“ได้สืบมาอย่างดีแล้ว อีกสองวันจาวกุ้ยเฟยจะไปไหว้พระที่วัดกั๋วอาน” อ๋องเหลียงพูดขึ้นอย่างจริงจัง

หลีโม่นั่งลง “ไหว้พระ?”

“ไปไหว้พระจริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่ในที่สุดก็สามารถได้ออกจากวัง ถึงตอนนั้น พวกเราสามารถไปถามเรื่องเสี้ยฮ่าวหรานให้เข้าใจ” อ๋องเหลียงพูด

“ดี เรื่องนี้เจ้าไปจัดการเลย หลังจากที่งานสำเร็จแล้ว จะเลี้ยงข้าวเจ้าที่ตำหนักจูฟูสามวันรวด” หลีโม่รับปาก

“ดีที่สุด” อ๋องเหลียงพูดขึ้นอย่างดีใจ

เรื่องของเสี้ยฮ่าวหราน ยังคงเป็นเรื่องที่หลีโม่หนักใจและเป็นห่วงที่สุด เป็นห่วงมากกว่าไอ้เจ็ดด้วยซ้ำ

เสี้ยฮ่าวหรานเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง วันนั้นที่ได้ฟังน้ำเสียงของเขา ก็รู้ว่าเขาน้อยใจมาก อยากกลับมาที่สุด

คิดถึงเช่นนี้แล้ว ในใจหลีโม่ร้อนรนยิ่งกว่ามดไต่ อยากที่จะรีบช่วยเขาออกมาโดยเร็ว

หลีโม่จัดงานเลี้ยง ในจวนคึกคักมาก

อ๋องหลี่ชินสองสามีภรรยามาแล้ว เหลาไท่จุนกับหลิ่วหลิ่วมาแล้ว ซือถูจิ้งมาแล้ว ฮวนซีมาแล้ว อ๋องเย่ยิ้มหน้าบานเข้ามาหลังจากที่ฮวนซีเข้ามาแล้ว

“ได้ยินว่ามีของกินอร่อย ข้าก็เลยรีบกลับมาจากนอกเมือง” เขาพูดกับฮวนซี

“หรอ?” หูฮวนซีเมินหน้า ไม่สนใจเขา

“เถ้าแก่หู ไม่เห็นหน้าหลายวัน ดูเจ้าจะหมองเศร้าลงนะ คิดถึงข้าหรือ?” อ๋องเย่ถามขึ้น

ทุกคนได้ยินเช่นนี้แล้ว ต่างก็หันมามองหูฮวนซีกับเขา

หูฮวนซีกัดฟัน แต่ก็ยังฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “หลายวันนี้ค่อนข้างยุ่ง ไม่ค่อยได้นอนก็เลยดูหมองเศร้า”

อ๋องเย่อุทานขึ้นหนึ่งที “งั้นเจ้าก็ต้องพักผ่อนด้วย เป็นผู้หญิงยังไงก็ต้องดูมีน้ำมีนวล หากเป็นเหลาไท่ไท่ที่แห้งเหี่ยว ก็คงจะไม่มีใครมาสู่ขอแล้ว”

เหลาไท่จุนหันมามองเขา “เจ้าพูดแบบนี้ ข้าไม่ชอบฟัง ทำไมเหลาไท่ไท่ที่แห้งเหี่ยวถึงไม่มีคนชอบ? เจ้าหมายถึงข้าหรือ?”

อ๋องเย่ขมวดคิ้ว ใช้น้ำเสียงกวนประสาทพูดขึ้นว่า “จะหมายถึงท่านเหลาไท่จุนได้อย่างไร? ท่านเป็นเหลาไท่ไท่ที่เหี่ยวแห้งตรงไหน?ใครเห็น มีใครไม่พูดว่าท่านมีน้ำมีนวล? ท่านอยากแต่งงานใหม่ เกรงว่าชายหนุ่มรูปงามคงจะต่อแถวกันจากประตูเมืองไปจนถึงประตูจวนเฉินแล้ว”

เหลาไท่จุนหัวเราะ “เจ้านี่ บางทีก็พูดตรงเกินไป”

“ไม่จริงหรือ? ข้าไม่เคยพูดความเท็จ” อ๋องเย่พูดขึ้นอย่างได้ใจ

อ๋องหลี่ชินพูดกับเหลาไท่จุนอย่างเชื่องช้าว่า “สิ่งที่เขาพูดนั่นแหละคือความเท็จ หากเจ้าจะแต่งงานใหม่ เกรงว่าคงจะมีแต่ชายแก่เฒ่าที่มา แต่ก็ไม่เพื่ออะไร แค่ต้องการทรัพย์สมบัติตระกูลเฉินของเจ้าเท่านั้น”

สุดท้าย ยังเสริมขึ้นว่า “ที่ข้าพูดสิ ถึงจะเรียกว่าความจริง”

เหลาไท่จุนมองดูเขา “ช่างเถอะ ข้าฟังคำพูดความจริงของอ๋องเย่ดีกว่า ความจริงของเจ้าทำให้ปวดใจ”

“คำพูดที่ปวดใจสิถึงจะเป็นความจริง” อ๋องหลี่ชินพูดขึ้นอย่างดื้อรั้น

เหลาไท่จุนมองดูพระฉายาอ๋องหลี่ชิน “พวกเจ้าแต่งงานกันมาตั้งนานหลายปี เจ้าไม่เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหรือ?”

พระฉายาอ๋องหลี่ชินถอนหายใจ “เหลาไท่จุน หากให้ข้าพูดว่า มีความคิดที่จะผูกคอฆ่าตัวตายอยู่เดือนละครั้ง ท่านจะเชื่อไหม?”

สายตาเหลาไท่จุนมองไปยังใบหน้าโบราณของอ๋องหลี่ชิน แล้วพยักหัวพร้อมพูดว่า “เชื่อ ถึงตอนนี้เจ้ายังไม่บ้า นับว่าคงเป็นบุญกุศลมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้ว”

เฉินหลิ่วหลิ่วกับซือถูเย้นหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง หูฮวนซีก็หัวเราะ

ส่วนอ๋องหลี่ชินมองดูพระชายาแว้บหนึ่ง “ทำไมเจ้าถึงคิดอยากฆ่าตัวตาย? อยู่กับข้าทรมานขนาดนั้นเลยหรือ? ข้าก็อดทนกับเจ้ามาตั้งนานหลายปี ไม่เคยพูดแม้สักคำ เจ้ากลับว่าข้าไม่ดีต่อหน้าคนอื่น เห็นที ที่ฮองไทเฮาพูดว่าไม่เป็นกุลสตรี ก็คงจะเป็นความจริง”