พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 689

บทที่ 689 แมวจับหนู

หลังจากที่ฮ่องเต้คังผิงออกไปแล้ว ประตูถูกปิด อ๋องลั่วชินก็หัวเราะขึ้นมา พูดกับฉู่จิ้งว่า “เสด็จพี่ การแสดงของน้องใช้ได้ไหม?”

ฉู่จิ้งหรี่ตาลง ท่าทางอึ้ง “เจ้า...”

อ๋องลั่วชินหัวเราะเสียงดัง “สนุกใช่ไหม? ให้ความหวังเขา แล้วค่อยเหยียบเขาอย่างที่สุดอีกครั้ง กับคนที่กบฏเนรคุณ ก็ควรที่จะได้รับแบบนี้”

ฉู่จิ้งยิ้มค้าง มองดูท่านย่าฉินแว้บหนึ่ง “ใช่ ควรที่จะทำแบบนี้”

อ๋องลั่วชินยิ้มหน้าบาน “เมื่อกี้เขาจะต้องคิดว่าถ้าจะช่วยเขา รอดูว่าเขาจะตกหลุมพรางอย่างไร”

ท่านย่าฉินหัวเราะอย่างแปลกประหลาด “ท่านอ๋องทำอะไรได้อย่างไม่คาดคิดจริงๆ”

อ๋องลั่วชินนั่งลง “ก่อนหน้านี้อานหรานไปหนานจุ้น บอกกับข้าว่าเสด็จพี่เป็นคนทำให้อายีตาย ข้าจะเชื่อหรือ?”

“เหลวไหลทั้งเพ” ฉู่จิ้งพูดขึ้นว่า “อานหรานอคติกับข้ามาตลอด คิดไม่ถึงว่านางจะช่วยฉินโจว ทำร้ายข้าอยู่ข้างหลัง”

ท่านย่าฉิน ไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ นางพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “เมื่อกี้ ท่านอ๋องพูดถึงจดหมายนกพิราบของพระชายารองหยาง...”

อ๋องลั่วชินอืมหนึ่งคำ “ใช่ พระชายารองหยางปล่อยนกพิราบจริงๆ แต่จากที่ข้าไต่ถาม นางก็บอกว่า ที่จริง นางถูกฉู่โยว่กับฉินโจวสั่งให้ทำ จะใส่ร้ายเสด็จพี่ ข้าก็เลยรู้สึกแปลก หลายปีมานี้ไม่เคยเห็นนางปล่อยจดหมายนกพิราบ ทำไมเมื่อเกิดเรื่องในวังหลวงนางก็ปล่อยจดหมายนกพิราบขึ้นมา? ยังชี้ว่าเป็นเสด็จพี่อีก? ดีที่นางทนการลงโทษไม่ไหวยอมรับออกมาทั้งหมด และนางยังบอกกับข้าว่า อานหรานมาหนานจุ้น ก็เพราะซือถูเย้นสั่ง ถ้าจะถูกคนของต้าโจวหลอกลวงได้อย่างไร? เชอะ”

ท่านย่าฉินหัวเราะอย่างแปลกประหลาดอีกว่า “ท่านอองฉลาดหลักแหลมจริงๆ”

อ๋องลั่วชินพูดขึ้นว่า “ข้ากับเสด็จพี่ไม่ใช่คำพูดของคนอื่นเพียงไม่กี่คำแล้วจะสามารถทำให้แตกแยกกันได้? หากไม่ใช่เพราะเสด็จพี่ ข้าก็คงเสียผู้เสียคนแต่แรกแล้ว จะมีวันนี้ได้อย่างไร?”

ฉู่จิ้งถอนหายใจพูดขึ้นว่า “เป็นความผิดของข้า จะว่าไปแล้ว การตายของพระชายา ยังไงข้าก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ยังไงกงเฟยก็เป็นสนมของข้า... เฮ้ย”

อ๋องลั่วชินโบกมือ “ต่างก็ผ่านไปแล้ว ไม่พูดถึงละ ไม่พูดถึงละ”

ท่านย่าฉินจ้องมองดูเขาตลอด เหมือนกำลังสังเกตดูว่าเขาพูดความจริงหรือไม่ แต่ท่าทีอ๋องลั่วชินจริงจังมาก มีความเสแสร้งตรงไหน?

“ท่านอ๋อง มีเรื่องหนึ่ง เรามาคุยกันตอนนี้ไหม” ท่านย่าฉินพูดขึ้น

“นายหญิงแก่เชิญพูด” อ๋องลั่วชินพูด

ท่านย่าฉินพูดว่า “ตอนนี้ภายในวังไม่ใช่คนของเราไปทั้งหมด ขาดแคลนกำลังทหารเป็นปัญหาในตอนนี้ของเรา ท่านอ๋องมอบคนสามหมื่นให้พวกเราก่อนไหม พวกเราก็จะได้มีไว้ป้องกันตัวหน่อย”

อ๋องลั่วชินรับปากตกลงทันที “ได้ รอข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จะรีบจัดคนออกมา”

ฉู่จิ้งกับท่านย่าฉินมองหน้ากัน “งั้นก็ดีที่สุด”

อ๋องลั่วชินหัวเราะพร้อมพูดว่า “น้องยังมีธุระ ขอตัวก่อน”

“รีบร้อนถึงเพียงนี้?” ฉู่จิ้งอึ้ง “ไม่ใช่ว่าจะปรึกษากันสักหน่อยหรือ?”

อ๋องลั่วชินหัวเราะพร้อมพูดว่า “จะรีบร้อนทำไมกัน? เสด็จพี่ ยังมีเวลาอีกเยอะ”

พูดเสร็จ ก็ยิ้มพร้อมยกมือประสาน แล้วก็หันตัวเดินออกไปแล้ว

ท่าทางแบบนี้ ทำให้คนมองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ขึ้นมาทันที

ฉู่จิ้งมองดูท่านย่าฉิน “นายหญิงแก่คิดว่า คำพูดของเขาอันไหนเป็นความจริง อันไหนเป็นความเท็จ?”