พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 694

ตอนที่ 964 ซุนฟางเอ้อร์วางแผนให้

หลีโม่เห็นนางเป็นเช่นนั้น ก็เลยพูดว่า “ขอโทษด้วย ข้าแค่เป็นห่วงน้องชายข้า ไม่ได้ไม่อยากฟังสิ่งที่เจ้าพูด ก็ได้ถ้าเจ้าอยากพูด ข้าก็จะพูดเป็นเพื่อนเจ้า”

ซุนฟางเอ้อร์มองนาง แล้วก็อ้าปาก แล้วก็ไม่พูดออก แต่ก็พูดอกมาว่า “ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าเป็นห่วงเสี้ยฮ่าวหราน ข้าก็จะพูดกับเจ้า จริงๆ แล้วข้าเคยบอกกับเจ้าไปแล้ว ว่าให้เจ้าหาวิธีพาเขาออกไป ตอนนั้น ฮ่องเต้เพิ่งรู้ว่าเขาใช้ยาพิษเก่งเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้ต้องการตัวเขา ถ้าวันนั้นเจ้าหาวิธีพาเขาออกมาได้ ก็คงไม่เป็นแบบทุกวันนี้”

หลีโม่ก็รู้สึกผิด “ข้าผิดเอง ที่ไม่ได้รีบพาเขาออกมา”

ตอนนั้น กูวุ่นวายกันหมด นางเองก็ไม่มีวิธีที่จะพาเสี้ยฮ่าวหรานออกมา

ซุนฟางเอ้อร์ส่งเสียงตอบรับ “เจ้าก็น่าจะเดาออกว่า ทำไมอาการของฮ่องเต้ถึงได้ดีขึ้นเร็วขนาดนี้ ก็เพราะว่าใช้หนอนพิษกู่มารักษา หนอนพิษพวกนี้นอกจากจะต้องกินสิ่งที่มีพิษเข้าไปแล้ว ยังต้องกินเลือดของข้าด้วยถึงจะสามารถรักษาอาการของฮ่องเต้ได้ 5วันหนึ่งครั้ง”

นางถกแขนเสื้อขึ้น หลีโม่ก็เห็นแขนของนางมีรอยรูแดงๆ นับไม่ถ้วน แล้วยังเหลือแผลที่ยังอักเสบอยู่ด้วย

หนอนพิษพวกนี้ไม่เป็นอันตรายกับเจ้าหรือ? หลีโม่ถามอย่างตกใจ

“ไม่เป็นอันตรายกับข้า พวกมันทำอะไรข้าไม่ได้ ก็แค่กินเลือดของข้าเพื่อเจริญเติบโต แต่ว่า วีธีนี้มันไม่ดีเสียทีเดียว เพราะว่าถึงแม้หนอนพิษจะสามารถรักษาโรคได้ แต่ก็ยังหลงเหลือความเป็นพิษไว้ ไม่นานพิษก็จะแทรกซึมเข้าร่างของฮ่องเต้ เร็วหน่อยก็ครึ่งปี ช้าหน่อยก็สาม ฮ่องเต้ก็จะถูกพิษกำเริบจนสิ้นพระชนม์”

นางค่อยๆ ถอนหายใจ “วันนั้น ตอนที่ข้ากำลังเลี้ยงหนอนพิษอยู่ แล้วเสี้ยฮ่าวหรานก็เข้ามาเห็นเข้า เขาบอกว่า ถ้าข้ายังทำเช่นนี้อีก อาจจะตายได้ ข้าก็ไล่เขาออกไป แต่เขากลับไปบอกกับฮ่องเต้ เพื่อให้หนอนพิษมากินเลือดของเขาแทน เพราะว่า เลือดของเขาสามารถแก้พิษได้ เช่นนี้ฮ่องเต้ก็จะไม่ถูกพิษจนสิ้นพระชนม์”

“จากนั้น ฮ่องเต้ก็เลยเอาตัวเขามาแทนตัวเจ้าเช่นนั้นหรือ?” หลีโม่ฟังแล้วก็เจ็บใจ

“ไม่ ฮ่องเต้ยังไม่เชื่อคำพูดของเขา ตอนนั้น ข้าก็รู้ว่าเขามีอันตราย แล้วก็พูดต่อหน้าฮ่องเต้ว่า หนอนพิษไม่ยอมรับเขา ไม่สามารถเอาเลือดของเขามาเลี้ยงได้ ข้าทำแบบนี้ ก็เพื่อเขา แต่ว่า หนอนพิษเป็นของข้าคนเดียว เลือดของเสี้ยฮ่าวหรานสามารถแก้พิษได้ หนอนพิษก็จะค่อยๆ สูญสิ้นความเป็นพิษ แล้วก็จะใช้การไม่ได้ ถ้าอยากให้มีสรรพคุณต่อไป ข้าก็ต้องกินยาพิษหรือไม่ออกมาหาสัตว์มีพิษเพื่อเลี้ยงมัน เพียงแต่ว่า ไม่นึกว่า ต่อมาฮ่องเต้เป็นลม ดังนั้น ข้าก็เลยบอกเจ้าว่าเขายังไม่มีอันตราย เขาไม่กล้าให้หนอนพิษไปดูดเลือดบนตัวของเสี้ยฮ่าวหราน แต่ให้เขาเจาะเอาเลือดออกมาผสมกับเลือดข้า เพื่อเลี้ยงหนอนพิษ อยากจะรักษาและถอนพิษในคราวเดียวกัน จากนั้นก็ทดลองหลายครั้ง ก็ได้ผล”

นางถอนหายใจ ทำหน้าเสียใจ

หลีโม่ก็นึกได้ว่าเสี้ยฮ่าวหรานพูดว่าอยากกลับบ้าน ดูเหมือนว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว “นอกจากนี้แล้ว ฮ่องเต้ยังบังคับเขาให้ทำอะไรอีก?”

ซุนฟางเอ้อร์มองนาง “ตอนนี้ฮ่องเต้ให้หนอนพิษไปดูดเลือดเขาโดยตรงเลย เขากลัวตะขาบมาก งูพิษก็ไม่กลัวนะ แต่ไม่รู้ทำไมกลัวตะขาบ”

หลีโม่เองก็ไม่รู้ เขาเป็นคนถนัดการใช้พิษ ครั้งหนึ่งเคยเห็นเขาหยิบหนอนพิษออกมามากมาย ก็ไม่เห็นเขาจะกลัว

“เวลาตะขาบมันกัดคน มันเจ็บมาก เขากลัวเจ็บ” หลีโม่นึกขึ้นได้

“เจ็บ.....เจ็บแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก?” ซุนฟางเอ้อร์แปลกใจ

แต่พูดแบบนี้ นางก็นึกขึ้นได้ถึงตอนที่เลี้ยงหนอนพิษ แล้วถูกกัด นางร้องไห้ไปหนึ่งชั่วยาม

“เขายังเป็นเด็กอยู่เลย” หลีโม่ถอนหายใจอีก แล้วก็เสียใจแทนน้องตนเอง

ซุนฟางเอ้อร์พูดว่า “ถ้าเขาไม่ตาย ฮ่องเต้ต้องไม่ปล่อยเขาออกมาแน่”

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่ามีวิธี วิธีอะไร?” หลีโม่ถาม

ซุนฟางเอ้อร์ตอบ “ศิษย์พี่ข้ามียาแกล้งตาย หลังจากกินไปแล้ว คนเป็นก็จะกลายเป็นตาย เจ้าไปหาเขาแล้วเอายานี้มา”

“ศิษย์พี่ของเจ้าคือใคร?” หลีโม่ถาม

ซุนฟางเอ้อร์ทำท่าแปลกๆ “ข้าก็ไม่เคยเห็นเขา แต่ว่า รู้แค่ว่าเมื่อปีที่แล้วเขามาเมืองหลวง แล้วก็ยังอยู่ในเมืองหลวงอยู่ เพราะอยากจะแก้แค้นแทนอาจารย์ข้า แต่ว่า เขาเข้าใกล้ข้าไม่ได้ เจ้าไปหาเขา แล้วบอกว่าสามารถช่วยเขาให้ฆ่าข้าได้ แล้วเอานั้นมา”

หลีโม่ขมวดคิ้ว “เจ้าไม่เคยเห็นเขาหรือ?”

“ใช่ ตอนที่อาจารย์รับข้าเป็นศิษย์ เขาก็ออกจากสำนักแล้ว หลังจากนั้น ........ก็ไม่เห็นเขาอีกเลย”