พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 706

บทที่ 706 คืนของ

ตอนที่นางอยู่ในภพปัจจุบัน ก็ได้เคยเห็นวิธีการส่งของขวัญอย่างมากมาย

โอนเงินเข้าบัญชี เป็นการกระทำอย่างโจ่งแจ้งมาก

ขนมไหว้พระจันทร์ในวันไหว้พระจันทร์ ในกล่องขนมไหว้พระจันทร์ไม่มีขนมไหว้พระจันทร์ ล้วนเป็นเงิน พวกนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นวิธีการที่แปลก

ส่งบุหรี่ ส่งเหล้า ส่งบัตรซื้อของ ถึงแม้จะดูเป็นการประนีประนอมไปบ้าง แต่ยังไงก็เป็นสิ่งของ ถือเอามาให้เป็นกอง ใครๆก็เห็น

ย่อมก็มีความชำนาญอยู่บ้าง ส่งผู้หญิง ซึ่งผู้หญิงคนนี้ก็จะสวมเครื่องประดับที่มีราคา ทิ้งไว้บนเตียงเจ้าของอย่างไม่ได้ตั้งใจ หลังจากนั้น เจ้าก็หาผู้หญิงคนนี้ไม่เจออีกแล้ว ทำยังไงดี? จึงก็ต้องรับไว้ใช่ไหมล่ะ? รับไว้ทั้งผู้หญิงทั้งสิ่งของ

เวลาเปิดบริษัท ก็จะให้ภรรยาลูกๆ หรือป้าทั้งสามป้าคนโตทั้งหกต่างก็มีหุ้นส่วน ไม่ต้องลงทุนสักบาท แต่มีส่วนในปันผล ดีใจไหม? หลังจากนั้นก็จะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานอะไรทั้งสิ้น ได้ทั้งชื่อเสียงได้ทั้งทรัพย์สิน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจัดงานแต่งงานเพื่อรับของขวัญเลย มีบริษัทสนับสนุน ไม่ใช่การส่งมอบของขวัญ

ซื้อบ้าน? ได้ ลดราคา จะลดกี่เปอร์เซ็นต์? แทบจะไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท

ซื้อรถ? ได้ เอาไปลองขับก่อน เจ้าไม่เอาแล้วก็เอากลับมาคืน แต่ จะคืนไหม?

ตอนที่หลีโม่ต้องเผชิญหน้ากับ “น้ำใจ” ของขุนนางพวกนี้ ถึงค่อยรู้ซึ้งว่าที่บรรพบุรุษทิ้งเทคนิคในการเก็บของขวัญไว้ คนในปัจจุบันเรียนรู้ไว้ได้ไม่ถือว่ามาก

อย่างเช่น ท่านหลี่เอาแพะย่างมาให้หนึ่งตัว บอกว่าให้พระชายาท่านอ๋องบำรุงร่างกาย พอเปิดออก ข้างในล้วนมีแต่ทอง? ไม่ มันจะตื้นขนาดนี้ได้ยังไง? เป็นแพะย่างจริงๆ เพียงแต่คุณภาพเนื้อค่อนข้างดี เพียงแต่จะกินแพะย่าง ก็ต้องมีน้ำจิ้มใช่ไหม? ในกล่องน้ำจิ้มนั้น ใส่อะไรไว้ล่ะ? ทั้งขาวทั้งเหลือง สว่างไสวจนตาแทบบอด

ไอ๊หยา พระชายา กำแพงจวนของท่านสึกหรอแล้ว ไม่เป็นไร กระหม่อมรู้จักพวกซ่อมกำแพงพอดี จะรีบเรียกมาช่วยท่านซ่อมนะ

สิ่งที่ใช้ไม่ใช่กระเบื้องดิน แต่สิ่งที่ใช้ล้วนเป็นกระเบื้องทอง

พระชายา กระหม่อมเพิ่งได้หนังจิ้งจอกชั้นดีมาพอดี เอามาทำเป็นเสื้อคลุม ท่านดูสง่าผ่าเผย มีเพียงท่านเท่านั้นที่เหมาะสมในการใช้หนังจิ้งจอกขาวบริสุทธิ์นี้ ส่งมาให้แล้ว ก่อนไป ยังชำเลืองมองกระเป๋าเสื้อภายในหนังจิ้งจอก ชั้นในนั้น...คือกระดาษชำระ?

พระชายา ต้นไม้ดอกไม้ภายในจวนของท่าน ดูไม่ค่อยสดชื่นนะ แต่ไม่เป็นไร ก่อนที่กระหม่อมจะมารับราชการ เคยเป็นคนดูแลต้นไม้มานานอยู่หลายปี คอยดูฝีมือของกระหม่อมนะ

หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว โย้ เจ้าเอาดินดอกอะไรมาหรือ? ถึงได้สามารถออกมาเป็นเครื่องประดับล้ำค่ามากมาย?

หลีโม่เหนื่อยใจมาก สิ่งของพวกนี้ล้วนเป็นสิ่งของที่ดี เพียงแต่ นางรับไว้ไม่ได้ ตอนนี้ไอ้เจ็ด กำลังมีชื่อเสียง นางจะกระทำผิดไม่ได้เลย

นี่คนให้ของขวัญก็มีความคิดสร้างสรรค์ขนาดนี้แล้ว จะคืนของก็ต้องคิดให้รอบคอบ จะทำให้เสียหน้าคนอื่นไม่ได้ และต้องดูเป็นการรักษาน้ำใจคนอื่น

ซือถูเย้นหงุดหงิดเสียอารมณ์อยู่ที่วังเหอสวี้ “ต่างก็รู้ว่าข้าต่อต้านการทุจริต พวกเขายังกล้าส่งเงินทองเครื่องประดับมายังจวน ไม่กลัวข้าตรวจสอบอีกรอบหรือ?”

ซูชิงก็ขี้เกียจอยู่ในจวน ฟังแล้วก็ทำให้เขาโกรธ ตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ถึงแม้ตอนนี้เจ้ายังเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง แต่ยังไงก็ไม่ได้ว่าราชการแทนแล้ว เมื่อก่อนเจ้าไม่รับ คนอื่นเขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าก็ไม่รับ คนมีไมตรีมากเป็นเรื่องปกติ อีกอย่าง คนอื่นเขาก็ไม่ได้พูดว่าได้สิ่งของมาจากการโกง”

คนที่ยังมีตำแหน่งอยู่ ก็ต้องเอาผลงานออกมาบ้าง จัดการกับการทุจริต ถือเป็นการทำผลงานที่ดีที่สุด

แต่ว่าตอนนี้ท่านไม่ได้ว่าราชการแล้ว หรือว่าก็ไม่ใช้ทรัพย์สินแล้วหรือ? คนอื่นเขามีไมตรี ช่วยชีวิตผู้อื่นด้วยตนเอง คิดว่าท่านอ๋องกว่าจะได้ผลงานกลับมา ถือโอกาสสะสมทรัพย์ไว้บ้างหรือ?

ในโลกนี้ ยังมีคนรังเกียจว่าเงินทองเหม็นหรือ?

ซือถูเย้นเหลือกตาโตมองดูซูชิง “หรือว่ามีคนส่งของให้เจ้าด้วย?”

“จะไม่มีได้อย่างไร? ข้าซูชิงทำไมถึงจะมีคนส่งของมาให้ไม่ได้ล่ะ? อย่างน้อยข้าก็ติดตามอ๋องซื่อเจิ้งไปเป่ยม่อ ต่อสู้เอาความสงบสุขนี้กลับมา” ซูชิงพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า

“เอาไปคืนแล้ว?”

“คืนแล้ว” ซูชิงฟุบลงบนโต๊ะ แลดูไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง “ดูได้กินไม่ได้ เสียอารมณ์อย่างที่สุด”

“ไป เจ้าจะมาอยู่แต่ในจวนของข้าทำไม?” ซือถูเย้นไล่เขาไป แมลงวันด้านนอกพวกนั้นยังไม่มากพอ เขายังจะมาวุ่นวายอีก

ตั้งใจที่จะไม่ให้เขากับหลีโม่ได้มีชีวิตที่สงบสุข

ซูชิงเงยคางขึ้น มองดูเขาอย่างไม่สนใจไยดี “เย็นเอ๋อร์ล่ะ?”

“ตามหลีโม่อยู่ด้านนอกไง”