พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 732

บทที่732 ความผิดปกติของถุงเครื่องหอม

หมิงตงโค้งกายคำนับ “คุณหนูหวั่นหุ้ย โปรดรับสั่งมาได้ มีเรื่องอันใด？”

“ดูข้าทีซิ สวยหรือยัง？”หวั่นหุ้ยหมุนตัวด้วยความหยิ่งผยอง แล้วถามขึ้น

หมิงตงจ้องมองที่นาง แล้วพูดขึ้นอย่างเยินยอออกไปว่า “สวยแล้วเจ้าค่ะ ฮองไทเฮาก็เคยรับสั่งเอาไว้ ว่าคุณหนูหวั่นหุ้ยมีรูปโฉมงามสะคราญ ถึงแม้จะไม่ได้งามขนาดนางล่มเมือง แต่ก็นับว่าเป็นคนที่มีรูปโฉมสวยงามโดดเด่น ถ้าไม่เช่นนั้นคงไม่เลือกให้ท่านมายังตำหนักนี้หรอกเจ้าค่ะ”

หวั่นหุ้ยรู้สึกพึงพอใจ “ถ้าเทียบกับเสี้ยหลีโม่ล่ะ เป็นยังไง？”

สีหน้าของหมิงตกชะงักงันไปเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนี้มัน……

“ว่ายังไงกัน？ข้าสวยสู้นางไม่ได้หรอ？”ใบหน้าของหวั่นหุ้ยงอง้ำลง น้ำเสียงเริ่มไม่เป็นมิตร

เมื่อหมิงตงเห็นว่านางโมโหขึ้น ก็ตระหนักรู้ได้ถึงนิสัยของนางเป็นอย่างดี “ได้อย่างไรกันล่ะเจ้าคะ？อย่างมากที่สุดเลย พระชายาก็นับว่าเป็นคนสวยแบบเรียบ ๆ จะไปเทียบกับความเฉิดฉายของคุณหนูได้ที่ไหนกัน？”

หวั่นหุ้ยถึงได้ยิ้มออกมา “อื้ม ถ้ากลับไปแล้วท่านอ๋องโปรดปรานข้า จะมีรางวัลให้”

หมิงตงชะงักไปสักพัก “ท่านอ๋องทรงโปรดปรานคุณหนูแล้วหรอเจ้าคะ？”

“นั่นมันเป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี！” หวั่นหุ้ยยิ้มออกมาอย่างกระมิดกระเมี้ยน พู่ของปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะโยกคลอน ทำเสียงออกมาเบา ๆ

เครื่องประดับพวกนี้เป็นของที่ฮองไทเฮาประทานมาให้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ของชั้นเลิศ แต่ก็นับว่าเป็นเครื่องประดับที่นางเอามาออกหน้าออกตาได้ในตอนนี้

ท้องฟ้าปรุโปร่ง สายลมในช่วงฤดูใบไม้ร่วงโชยโบก เย็นเอ๋อร์จัดเก็บห้อง แล้วหยิบเอาผ้าห่มของหลีโม่ออกมาให้คนเอาไปซักและตาก

มีนางกำนัลเข้ามาทำความสะอาดห้องไปสักรอบ เย็นเอ๋อร์รอให้ถึงราว ๆ สิบวันถึงจะทำความสะอาดครั้งใหญ่สักครั้ง

เสื้อผ้าที่หลีโม่ไม่ได้ใส่นานแล้วถูกเอามาตากแดด ของที่ติดตัวนาง ล้วนแต่ถูกเปลี่ยนใหม่

หลีโม่เห็นว่านางกำลังยุ่งกับงาน ซือถูเย้นก็ไปตำหนักอ๋องอานชิน นางจึงไปยังตำหนักขององค์หญิงเพื่อพูดจาปราศรัย

“ตอนนี้คนก็กลับมาแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วล่ะสิ？” หลีโม่จ้องมองใบหน้าที่เปล่งปลั่งของนาง แล้วก็สัพยอกเข้า

“ก็ไม่ได้เป็นห่วงตั้งแต่แรก นับตั้งแต่วันนั้นที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ข้าก็ใจสงบแล้ว ”ซือถูจิ้งค่อย ๆ จิบชา สีหน้าท่าทางดูเรียบสงบ

“เช่นนั้นหรอ？”หลีโม่หัวเราะออกมาเบา ๆ “เมื่อก่อนเห็นเจ้าทำท่าขวัญหนีดีฝ่อ เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดยังไง ตอนนี้ก็แค่หวังว่า จะจัดการเรื่องงานแต่งเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ เจ้าเองก็ไม่ใช่จะอายุน้อย ๆ แล้ว แต่งงานมีลูก ล้วนแต่เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตที่ต้องทำได้แล้ว”

“ไม่รีบร้อน ความสุขย่อมต้องเต็มไปด้วยขวากหนาม ถ้าจะให้ลำบาก จนตอนนี้สวรรค์ต้องการอยากจะทดสอบอีกสักครั้ง ก็ให้ทดสอบมาเสียเถอะ”

ใจของเขามีนางอยู่ ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว

ซือถูจิ้งช้อนตาขึ้น จ้องมองไปที่นาง “สองวันมานี้ยังฝันร้ายอยู่ไหม？”

“จะพูดไปก็แปลกอยู่นะ นับตั้งแต่กินยาชุบชีวิตเม็ดนั้นของซางชิวไปแล้ว ก็ไม่เคยได้ฝันร้ายอีกเลย อยากจะรู้จริง ๆ ว่าจริง ๆ แล้วมันคือยาอะไรกัน ถึงได้ประหลาดเช่นนี้”

“ซางชิวผู้นี้ เป็นคนมากด้วยความสามารถ น่าเสียดายก็ตรงที่ว่า อยู่ผิดคนแล้ว”

หลีโม่ใจเต้นแรงขึ้นในทันที “ซางชิวผู้นี้เป็นคนมีความสามารถโดยแท้ แต่ก็เหมือนกับที่เจ้าบอก คนฉลาดเฉลียวเยี่ยงนี้ ทำไมถึงได้รับใช้อ๋องหนานหวยกันนะ？”

ซือถูจิ้งแน่นิ่งไปสักพัก “เจ้าหมายถึงว่า？”

หลีโม่พยักหน้า “ไม่ผิด เขาไม่มีทางที่จะไปรับใช้อ๋องหนานหวยโดยไม่มีสาเหตุ”

“ยังมีความสามารถอะไรที่เจ้าแปดยังไม่แสดงออกมา？”ซือถูจิ้งเข้าใจในความหมายของหลีโม่ ซางชิวผู้นี้ดูท่าก็รู้แล้วว่ามาด้วยชื่อเสียงและสถานะ อีกทั้งตัวเขายังมีความทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูง ต้องการเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในการรับใช้ราชวงศ์และแคว้นใหม่

เขาอาศัยความรู้สึกอันใดกัน อ๋องหนานหวยจะเป็นผู้ชนะอย่างนั้นหรือ？